Αν είχα μπλογκ στα δεκαπέντε...

Παίρνω τη σκυτάλη από την DaisyCrazy και φαντάζομαι πως θα ήταν το μπλογκ μου αν το έγραφα πριν από δεκαπέντε χρόνια, όταν ήμουν δεκαπέντε.

Για επικεφαλίδα θα είχε τη φωτο με τα κόκκινα παπούτσια που έχω στο πλάι.

Θα υπήρχε ένα tag που θα λεγόταν "πρόβες" ή "τι τραβάμε κι εμείς οι καλλιτέχνες!", για τις ιστορίες από το ωδείο, τη θεατρική ομάδα κλπ.

Θα έγραφα τις απίστευτες ιστορίες που μου έλεγε η διπλανή μου, η οποία μεγάλωνε σε μια οικογένεια τύπου "Ρετιρέ", only better!

Θα αναδημοσίευα μια έκθεση που είχα γράψει στο μάθημα αγγλικών. Έπρεπε να γράψουμε για έναν καλλιτέχνη που θαυμάζαμε. Εγώ, αθεράπευτη φαν των Queen, έγραψα περίπου δέκα σελίδες αποτίοντας φόρο τιμής στον Φρέντι Μέρκιουρι, λες και ήμουν επίσημη βιογράφος του μακαρίτη. Η καθηγήτρια, η οποία ήτο αγγλίς από το Μπέεερμι(ν)χαμ και εξίσου Μερκιουροχτυπημένη, συγκινήθηκε τα μάλα, με φίλησε σταυρωτά και μου έβαλε άριστα.

Στην ίδια καθηγήτρια θα αφιέρωνα ακόμα ένα ποστ. Πιο συγκεκριμένα στην πρωτότυπη μέθοδο που εφάρμοζε για να μας εξετάσει στο listening comprehension: έβαζε κάτι απίστευτες ροκιές τύπου "Born to be wild" των Steppenwolf, μας μοίραζε χαρτιά με τους στίχους, με κενά ενδιάμεσα, κι εμείς τα συμπληρώναμε ακούγοντας το τραγούδι.
Μάθημα, ανελέητο headbanging και εξάσκηση air guitar, 3 σε 1!

Θα έγραφα τα (κρύα συνήθως) ανέκδοτα που μου άρεσαν.
Παραθέτω το all time αγαπημένο μου:

Το 9 συναντάει το 2.
-Γεια σου 2!
-Γεια σου 7!
-Δεν είμαι το 7, είμαι το 9...
-Συγγνώμη, αφαιρέθηκα!
(μουαχαχαχαχα!)

Το μπλογκ μου θα είχε πολλά ποστ για τον Axl Rose... αααααχ! Θα είχε όμως και ένα ποστ αποδοκιμασίας για τις ενδυματολογικές επιλογές του στο Freddie Mercury Tribute Concert το '92
(με τα σώβρακα ρε Αξλ? τσκ, τσκ, τσκ... Λίγος σεβασμός λέμε!)

Θα έγραφα για φόρμουλα 1. Υποστήριζα τον Jacques Villeneuve, ο οποίος μας έκανε υπερήφανους το '97 κερδίζοντας το πρωτάθλημα!


Μου άρεσε τρελά ένας συμμαθητής μου στα Γερμανικά. Θα αφιέρωνα δυο-τρεις αράδες και γι'αυτόν.

Θα είχε ποιήματα του Neruda
(επηρρεασμένη από το υπέροχο "Il Postino" του 1994).

Διάβαζα τότε ένα ωραίο περιοδικό, "the face" το έλεγαν.
Θα έγραφα για τα άρθρα που μου έκαναν εντύπωση (και ήταν αρκετά).

Στα 15 αγόρασα το πρώτο μου κραγιόν: the body shop, νούμερο 04. Όχι μόνο θα έκανα σχετική ανάρτηση, απ'τη χαρά μου θα έφτιαχνα και νέα ετικέτα "make up" για να την καταχωρήσω!

Θα προβληματιζόμουν: τι θα γίνω όταν μεγαλώσω?
Πως θα είμαι στα 30? και λοιπά υπαρξιακά. Θα (αμπελο)φιλοσοφούσα.

Και τέλος, αν και το '95 δεν υπήρχε γιουτιούμπ (αλλά ούτε και μπλόγκερ, επομένως...), θα έβαζα βιντεάκι με αυτό το τραγούδι των Magic de Spell,
που κυκλοφόρησε εκείνη τη χρονιά και μου άρεσε πολύ!