Omnia causa fiunt

Ξεστολίσαμε. Πολύ βαρετή διαδικασία και άχαρη, όταν στο τέλος μένει το δέντρο γυμνό από στολίδια και γιρλάντες και χιόνι, που όσο όμορφο φαίνεται πάνω στα κλαδιά τόσο εκνευριστικό γίνεται όταν προσπαθείς να το μαζέψεις, προκειμένου να ξαναβρει το σαλόνι την προεόρτια, συνηθισμένη εικόνα του. Το στόλισμα όμως έχει πλάκα, αν και φέτος απλά έβαλα το αστέρι στην κορυφή και τα λαμπάκια στην πρίζα, λες και ήμουν δήμαρχος ή καμια σελέμπριτι που τίμησε με την παρουσία της την εορταστική εκδήλωση. Μετά στόλισα και το δικό μου δέντρο, που είναι μινιόν αλλά όπως διαπίστωσα στο ξεστόλισμα το είχα φορτώσει τουλάχιστον τρεις φορές το βάρος του με πιθηκους-μικρούς τυμπανιστές, αγγελους, κόκκινα φιογκάκια, αστερια και τόση ασημένια βροχή, που στο τέλος άστραφτε περισσότερο κι από φόρεμα πίστας. Πρότεινα του χρόνου να στολίσουμε καράβι: δυο σειρές λαμπάκια, άντε κι ένα μίνι μπουκάλι σαμπάνια για να το βαφτίσουμε και τέλος. Το ξεστόλισμα υπόθεση 5 λεπτών.


Στην αλλαγή του χρόνου το ένα μου χέρι ύψωνε το ποτήρι με τη moët για να καλωσορίσει το '11 και την ίδια στιγμή το άλλο ύψωνε τον μέσο για να αποχαιρετήσει το '10 όπως ακριβώς του άξιζε, καθόλου ladylike αλλά δε βαριέσαι... Λίγο αργότερα, έκπληκτη διαπίστωσα ότι μου έτυχε το νόμισμα της βασιλόπιτας για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Φέτος είχα την εντύπωση πως οι γιορτινές μέρες κράτησαν περισσότερο. Τις πέρασα όμορφα, μαζί με τους πιό αγαπημένους μου. Και γέλασα πολύ: διαβάζοντας το πρώτο μήνυμα που έλαβα , με ασυνήθιστες ευχές... τραγουδώντας από το τηλέφωνο τα κάλαντα σ' ένα αγαπημένο πρόσωπο που ζει στο εξωτερικό ("έκανα διεθνή καριέρα, χοχοχο!")... ακούγοντας την ημέρα των Χριστουγέννων την πρόταση της γιαγιάς Dorothy να πούμε όλοι μαζί τη "Δραπετσώνα": αυτό που λέει "κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου, εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί" (γιαγιά είσαι θεά, αλλά νομίζω ότι πρέπει να βλέπεις λιγότερο Αυτιά).... Λίγες μέρες μετά την Πρωτοχρονιά μου τηλεφώνησε, μεταξύ άλλων, η 80χρονη αδελφή του παππού μου , να μου ευχηθεί για τη γιορτή μου: "Χρόνια πολλά Ντοροθάκι... Φοβάμαι με όλα αυτά που ακούω μη γίνει κανένας πόλεμος... Δεν έρχεσαι καμια μέρα να πιούμε καφέ, που έχω τόσο καιρό να σε δώ?". Μη γίνει πόλεμος και δεν έχουμε πιεί έναν καφέ!

Οι υπόλοιποι ευχήθηκαν χωρίς να εκφράσουν παρόμοιες ανησυχίες, ορισμένοι με τέτοιο ενθουσιασμό που ομολογώ ότι άρχισα να αισθάνομαι τύψεις, γιατί τη γιορτή μου δεν την ευχαριστιέμαι όσο τα γενέθλιά μου, κατάλοιπο από τα μαθητικά χρόνια φαίνεται, γιατί εκεί κοντά άνοιγαν τα σχολεία. Μόνο ένα τηλεφώνημα μου χάλασε τη διάθεση: φαντάσου όλες τις "Κασσάνδρες" που ουρλιάζουν στα παράθυρα της τιβι (και τρομάζουν τις γιαγιάδες) για την κρίση χωρίς ουσιαστικά να λένε κάτι νέο ή να προτείνουν μια λύση τέλοσπάντων, όλες μαζί σε συσκευασία ενός: "Χρόνια πολλά. Χανόμαστε, καταστρεφόμαστε (τώρα? εγώ για το 2012 είχα ακούσει), πάμε κατα διαόλου, μπλα μπλα μπλα..." Μου τη δίνουν όλοι αυτοί που μιλάνε ΜΟΝΟ για την κρίση, ακόμα και όταν παίρνουν ένα ρημαδοτηλέφωνο για να ευχηθούν, και μάλιστα χωρίς να έχουν κάποιο πρόβλημα. Να 'χαμε να λέγαμε δηλαδή. Και με υφάκι, λες και όλοι οι υπόλοιποι δε ζουν στην Ελλάδα, αλλά στις Βερσαλίες, και η καθημερινότητά τους δεν επηρρεάζεται από τις αυξήσεις στους φόρους και τις μειώσεις στους μισθούς και τις απολύσεις και και και... Εντάξει λοιπόν, να πάρω ξηρά τροφή και νερό και κάμποσες γατοκονσέρβες και να κλειστώ στο υπόγειο του γείτονα (αφού το σπίτι μου δεν έχει) αγκαλιά με το γατί, περιμένοντας το τέλος. Ή θα ήταν καλύτερα να απαντούσα, παίρνοντας το πιο περισπούδαστο ύφος που διαθέτω κι επαναλαμβάνοντας αυτό που έγραψε ο Στρατής Τσίρκας σχεδόν σαράντα χρόνια πριν, πως "όποιος διαλέγει την άρνηση και τον πεσιμισμό βγαίνει κερδισμένος στις προβλέψεις και χαμένος στη ζωή του" κι ασ' τον μετά να ψάχνει quote για να συνεχίσει την quoteομαχία;

Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξη, ούτε ψάχνω να βρω το θετικό σε κάθε αναποδιά, προσπαθώντας όμως να κάνω πολιτισμένο διάλογο αισθάνθηκα σαν αφελής και αθώα Πολυάνα που αντιμετωπίζει τη στριμμένη θεία της. Αυτό το τηλεφώνημα μου θύμισε μια ιστορία που είχα διαβάσει για τον Τσαρούχη, σ' ένα βιβλίο της Βαμβουνάκη(;) νομίζω: η νοσοκόμα του έλεγε να μη βγει γιατί ήταν άρρωστος κι έβρεχε και θα πέθαινε κι εκείνος απάντησε με την επική ατάκα: "Για να μην πεθάνω, να μή ζήσω?".

Σκέφτομαι τα resolutions που θα μπορούσα να γράψω για το '11: να τακτοποιήσω τις ντουλάπες μου στην εντέλεια (και να μείνουν έτσι για κάμποσα εικοσιτετράωρα), να είμαι λιγότερο αναβλητική και αναποφάσιστη, να είμαι λιγότερο "μην του μιλάτε του παιδιού" όταν δεν έχω κέφια, να ΜΗΝ αγοράσω ακόμα ένα ζευγάρι μπότες (σε προηγούμενη ζωή ήμουν σαρανταποδαρούσα, δεν βρίσκω άλλη εξήγηση), να συμπληρώσω εγκαίρως την αίτηση για τα σεμινάρια που μου τράβηξαν την προσοχή τις προάλλες, να κοιμάμαι (πιο) νωρίς,να...να... Αυτά που βάζω κάθε χρόνο δηλαδή. Ψάχνοντας, όμως, τι είναι αυτό που ξεχωρίζει μια καλή χρονιά από μία κακή, δεν βρήκα την απάντηση ούτε στα τακτοποιημένα ρούχα, ούτε στη λήψη αποφάσεων σε χρόνο ρεκόρ. Ασφαλώς, κακές ήταν οι χρονιές που έφεραν καταστάσεις μη αναστρέψιμες. Δεδομένου όμως ότι τα (πραγματικά) μη αναστρέψιμα μετριούνται στα δάχτυλα ενός χεριού, νομίζω ότι τελικά αυτό που κάνει μια χρονιά καλή είναι να κοιτάς στο τέλος προς τα πίσω και να βγαίνει νόημα. Να επαληθεύεται αυτό που λένε, πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο (και μερικοί υπερ-αισιόδοξοι το πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα και υποστηρίζουν πως όλα συμβαίνουν για καλό), λιγότερο με μοιρολατρική διάθεση και περισσότερο με εμπιστοσύνη στην ίδια τη ζωή. Τα χρόνια που δεν έχω αποχαρακτηρίσει ακόμα από τη ρετσινιά του "κακού", είναι αυτά που μέχρι σήμερα κρατάνε κρυμμένο τον λόγο πίσω από τα γεγονότα. Κατά βάθος ξέρω πως αυτό που πραγματικά θέλω και χρειάζομαι, τώρα που μια χρονιά από αυτές που τις κοιτάς και δεν βγαζουν νόημα έχει περάσει πια, είναι ακόμα περισσότερη εμπιστοσύνη στο "omnia causa fiunt" κι ακόμα περισσότερη υπομονή όταν αναζητάω κάτι κατανοητό πίσω από ακαταλαβίστικες λέξεις.
Και να κερδίσω το τζόκερ.