Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

Αγαπητό ημερολόγιο ( "Ευτυχώς, ακόμα έχω δύο αυτιά" edition)



Είναι κι αυτό μια λύση...

Αγαπητό ημερολόγιο,

Γνωρίζεις πολύ καλά ότι δεν πολυσυμπαθώ τα κομμωτήρια. Ναι μεν πηγαίνω όποτε χρειάζεται (γιατί είμαι και μυστήρια ρε παιδί μου, όσο σιχαίνομαι το κομμωτήριο άλλο τόσο σιχαίνομαι το μαλλί που χρήζει άμεσης κομμωτηριακής βοήθειας) , αλλά αφού το γυροφέρω πρώτα το ζήτημα, μια εβδομάδα τουλάχιστον, και με τόσο ενθουσιασμό όσο όταν πήγαινα για χειρουργική εξαγωγή φρονιμίτη. Το αποτέλεσμα μου αρέσει, αλλά αν μπορούσα να αποφύγω την επίσκεψη στο κομμωτήριο θα την απέφευγα. Αν εμφανιζόταν δηλαδή μπροστά μου, ξέρω 'γω, ένα τζίνι, θα ζητούσα μαλλί κομμωτηρίου που να μη χρειάζεται κομμωτήριο.

Νομίζω ότι όλο αυτό ξεκίνησε πριν από πολλά πολλά χρόνια, περισσότερα από εικοσιπέντε, όταν με πήγε η μαμά μου στην τότε κομμώτριά της για να κόψω τα μακριά (κλαψ!) μαλλιά μου καρέ και η τελευταία με κούρεψε σαν τους Μπητλς, ξέρεις, αυτό το κούρεμα που φαίνεται σαν να σε έχουν καπελώσει με μια σουπιέρα ή σαλατιέρα ή κάτι τέτοιο τέλοσπάντων και να έχουν κόψει ό,τι περίσσευε γύρω γύρω. Πως είναι το καρέ? Καμία σχέση. Μετά από αυτή την τραυματική εμπειρία πέρασαν κάμποσα χρόνια hairstylistικής ηρεμίας, κόβοντας μόνο τις άκρες και τις αφέλειές μου. Ακόμα και όταν, στην έκτη δημοτικού και στο γυμνάσιο, οι περισσότερες από τις συμμαθήτριές μου ακολουθούσαν τη μόδα που ήθελε το μαλλί "φόρμα", κάτι σαν ελαφριά περμανάντ, και με φράντζα που έφτανε σε δυσθεώρητα ύψη και είχε πάνω της αρκετό τζελ για να κοκαλώσει το μαλλί του πληθυσμού μιας μικρής πόλης, εγώ απείχα συνειδητά από το trend.
Η επόμενη τραυματική εμπειρία ήταν στα 18, όταν η κομμώτρια μου έκανε περμανάντ. Προσπάθησε πολύ για να με πείσει ότι θα ήμουν θ-ε-ά με σέξι μπούκλες, τέτοιο ψηστήρι ούτε από υποψήφιο je t'aime - moi non plus δεν έχω ακούσει, και τελικά έδωσα τη συγκατάθεσή μου. Το αποτέλεσμα, βέβαια, θύμιζε λιγότερο σέξι μπούκλες και περισσότερο τον Κάρλος Βαλντεράμα. Όποτε θυμάμαι το περιστατικό, μου υπενθυμίζω πως βρισκόμασταν ακόμα στα 90s, δηλαδή πολύ κοντά στα κακόγουστα 80s, και παρηγοριέμαι. Το αποτέλεσμα ήταν να καταφύγω μετά από λίγους μήνες στην κουπ "Πίπης", αυτή που λάνσαρε η αείμνηστη εθνική σταρ όταν τραγουδούσε " λεβέντη μου κι αλήτη μου δεν πάω απόψε σπίτι μου", αναστενάζοντας με ανακούφιση που ευτυχώς μου πήγαινε το à la garçonne. (Βέβαια, μια άλλη φορά, οι πειραματισμοί μου στο χρώμα κατέληξαν σε μια θεϊκή μωβ ( ή μοβ? ) απόχρωση. Το αντιμετώπισα με χιούμορ. Με όσο χιούμορ μου βρισκόταν, ένιγουει...)

Μετά από πολλές απογοητεύσεις, αγαπητό ημερολόγιο, βρήκα κι εγώ επιτέλους τον άνθρωπό μου: μια κομμώτρια που δεν κάνει του κεφαλιού της, δεν κόβει ούτε χιλιοστό περισσότερο από όσο της λες, είναι ενημερωμένη, έχει φρέσκιες ιδέες, έχει χιούμορ, λέει τη γνώμη της χωρίς φόβο και πάθος και δεν σε ζαλίζει προωθώντας δέκα διαφορετικά προϊόντα στάιλινγκ. Κι ενώ δεν την αλλάζω με τίποτα, εξακολουθώ να βαριέμαι τις επισκέψεις στο κομμωτήριο: δεν μου αρέσουν τα κουτσομπολιά (θυμάσαι τη μανταμίτσα...) και οι πελάτισσες που η πρώτη ερώτησή τους είναι αν είμαι παντρεμένη (ούτε ένα τυπικό "γειά" ρε παιδί μου...) , προσπαθώ να μη γελάω όταν στη διπλανή καρέκλα κάθεται κυρία 70 και βάλε Μαϊων με βαμμένο κορακί μαλλί που ζητάει να της περάσουν τη φράντζα (μόνο) με ντεκαπάζ και να το πάρω σαν κοπλιμέντο όταν δύο (δύο!) πελάτισσες ζητάνε το χρώμα μου και στο τέλος φεύγουμε σαν τις τρεις αδελφές από το κομμωτήριο. Που να 'ξερα ότι όλα αυτά σήμερα θα μου φαίνονταν αστεία. Βλέπεις, δεν είχα ιδέα τι σημαίνει τραυματική εμπειρία σε κομμωτήριο...

Πηγαίνω που λες, αγαπητό ημερολόγιο, τις προάλλες στο κομμωτήριο και βρίσκω την χεαρ-στάιλιστ σε έξαλλη κατάσταση, να κρατάει ένα μάτσο χαρτιά, να φωνάζει και να χτυπιέται. Όπως απεδείχθη, είχε μαζέψει όλους τους λογαριασμούς, όλες τις έκτακτες εισφορές, όλα τα χαράτσια, τα τέλη κυκλοφορίας, τις ασφάλειες, γενικά όλα αυτά τα ραβασάκια που μας αφήνει ο ταχυδρόμος κάτω από την πόρτα και παίρνουμε βαθιά αναπνοή πριν τα ανοίξουμε, τα είχε μαζέψει όλα αυτά και είχε κάνει την πρόσθεση για να δει πόσα πρέπει να πληρώσει μέχρι το τέλος του μήνα (η αλήθεια είναι ότι μια ζάλη μου ήρθε κι εμένα όταν μου αποκάλυψε το σύνολο). Τώρα, δε νομίζω ότι υπάρχει κανείς που τα πληρώνει όλα αυτά με το χαμόγελο στα χείλη - κι αν υπάρχει, παρακαλώ να μου αποκαλύψει το μυστικό του πάραυτα- αλλά άλλο να συγχιστείς, να βρίσεις ρε αδελφέ κι άλλο να σου ανέβει η πίεση γύρω στο 20 και να κοντεύεις να σαλτάρεις και να τρέμεις ολόκληρος από τα νεύρα. Και να κρατάς και αιχμηρά αντικείμενα. Το ραντεβού μου ήταν για κούρεμα... Έκοβε μια τούφα, καθόταν δέκα λεπτά, βρίζοντας θεούς και δαίμονες και όλους τους γνωστούς της, πελάτες και μη, που της έχουν πει ότι στις επόμενες εκλογές θα ξαναψηφίσουν πασοκ. Άλλη μια τούφα, άλλα δέκα λεπτά νταουνλόουντινγκ καντηλίων. Εγώ, αγαπητό ημερολόγιο, είχα άγχος για τρία πράγματα:

α) μην πάθει τίποτα, νέα γυναίκα
β) μην πάθει τίποτα, νέα γυναίκα, στα μισά του haircut και μείνω με τη μια πλευρά κουρεμένη και την άλλη πλευρά ακούρευτη.
γ) μην της ξεφύγει καμιά ψαλιδιά ή ξυραφιά και η επόμενη ταινία του Τιμ Μπάρτον είναι "ο μύθος της ακέφαλης πελάτισσας - based on a true story"

Τελικά, my dear diary, τη γλίτωσα με μια γρατζουνιά στο αυτί. Γρατζουνιά από νύχι - τζελ! Χειρότερα κι από ξυράφι κόβουν τα άτιμα...

Νομίζω ότι μετά από αυτή την (κυριολεκτικά) τραυματική εμπειρία, τίποτα πια δεν μπορεί να με τρομάξει στο κομμωτήριο.

Αν και δεν σου κρύβω πως η ιδέα να γίνω Ραπουνζέλ εσχάτως μου φαίνεται πολύ, μα πάρα πολύ, γοητευτική....

13 σχόλια:

  1. αγαπητη dorothy συμπασχω! ειχα παει στο κομμωτηριο για να φερω τα μαλλια στο ιδιο μηκος, και η κομμωτρια μου τα φιλαρε (ή φιλαρισε;)! ακομα προσπαθω να τα επαναφερω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. αφου βλέπεις και μπορείς και γράφεις ακόμα..πάλι καλά...καλημερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τώρα μου θύμισες εκείνη τη διαφήμιση με τον αφηνιασμένο μπαρμπέρη που ακονίζει τις λάμες και κάνει στον πελάτη:Κόντρα ξύρισμα είπαμε;
    - Όοοοχχχχχιιι, κόντρα λούσιμο.
    Κι εγώ που λες έχω βρει μια κομμώτρια που δεν μοιάζει με τις άλλες και έχω βρει την υγειά μου. Με κουρεύει τρέντικα, είναι και φθηνή, καθώς διανύουμε μέρες δύσκολες. Και τέρμα οι μοβ/μωβ αποχρώσεις και το κούρεμα "καπακωμένη με κατσαρόλα και σου κόβω τα περίσσεια". Με γειες λοιπόν... έτοιμη για τις γιορτές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φτηνά τη γλίτωσες κοριτσάκι!
    Η κοράκλα μου πήγε στην δική της και η συμφωνία δεν εξετελέστει!
    Τώρα βρίζει όχι μόνο για της πληρωμές που περιμένουν στο κομοδίνο αλλά και για τη "μονόπαντη" φράντζα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η χειρότερή μου εμπειρία ήταν την ημέρα του ... γάμου μου.
    Οπου πήγα με ένα μαλλί μέχρι την μέση, να το κόψω 2-3 δαχτυλάκια, και έφυγα με μαλλί αλά Πίπης.
    Πάλι καλά που δεν με παράτησε στα σκαλιά της εκκλησίας ο δικός μου.
    Μεγάλο σοκ σου λέω πάθανε καλεσμένοι, γαμπρός, κουμπαροι και λοιποί φίλοι... ας πρόσεχα χα χα χαα!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Dorothy μου μαζί σου να γίνουμε όλες Ραπουνζέλ!!!! :)))
    Άψογη ιδέα!
    Εναλλακτικά μπορείς να διαλέγεις μέρα που δεν τα'χει πάρει η κομμώτρια... αλλά αφού δεν ξέρεις πότε θα γίνει αυτό καλύτερα Ραπουνζέλ που ξέρουμε και τι μας γίνεται!
    Αυτές πάντωςτις τραυματικές εμπειρίες στα κομμωτήρια όταν ήμασταν παιδιά νομίζω όλες τις είχαμε ελέω μανάδων. Τώρα που μου τις θύμισες μπορεί να τις κάνω ποστ κι εγώ να μοιραστώ τον πόνο μου.
    Αν κι ευτυχώς έχω βρει μια πολύ καλή κομμώτρια κι όπως κι εσύ έχω ξεχάσει τι σημαίνει τραυματική κομμωτηριακή εμπειρία.
    Άσχετο: λέω να κλείσω ραντεβού για καθάρισμα στις άκριες σήμερα ;)
    Φιλάκι στο φρεσκοκουρεμένο σου μαλλάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Thunder
    Άλλο τραύμα το φιλάρισμα! Αν δεν τα καταφέρνει η κομμώτρια, φαίνεται σαν να έχεις μείνει με το μισό μαλλί! Υπομονή... Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα μακρύνουν :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @homemade
    Αχ, με το ξυράφι να κάνει τσάρκες πάνω από το κεφάλι μου, είδα τη ζωή μου να περνάει μπροστά από τα μάτια μου, σαν ταινία! Ευτυχώς, μόνο το αυτί μου έπεσε θύμα!
    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @astakoulis
    Ναι, ναι... αφηνιασμένη ήταν και η κομμώτριά μου. Αυτός είναι ο σωστός χαρακτηρισμος!

    Και αυτή είναι όπως περιγράφεις τη δική σου, πολύ καλή, μου κάνει διάφορες τρέντι τσαχπινιές, δεν χρεώνει μια περιουσία... αλλά αν την ξαναπετύχω σε τέτοια κατάσταση προτιμώ να μείνω με λιγότερο τρέντι μαλλί, παρά να μου κόψει πάλι κανένα αυτί :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Γιαγιά Αντιγόνη
    Πως να μη βρίζει Αντιγόνη μου? Την καταλαβαίνω, μου έχει τύχει ουκ ολίγες φορές. Δεν μπορείς να ξεχαστείς κιόλας, σε περίπτωση κομμωτηριακού ατυχήμτος, κάθε φορά που περνάς από καθρέφτη τη βλέπεις τη μονόπαντη φράντζα και σου ανάβουν τα λαμπάκια!
    Καλή εβδομάδα, φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @ΕΛΕΝΑ
    Εντάξει, πρέπει να είναι η χειρότερη κομμωτηριακή εμπειρία που έχω ακούσει ποτέ. Πως το έκανε αυτό? Και, κυρίως, γιατί?
    Συμβουλή προς ανύμφευτες κορασίδες: ποτέ κούρεμα την ημέρα του γάμου :)
    Φιλιά Ελενα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @DaisyCrazy
    Ναι, ναι, να τις γράψεις και εσύ τις εμπειρίες σου, να αλληλοπαρηγοριόμαστε! Για να είμαι δίκαιη, δεν υπέφερα πολύ hairstylistικά όταν ήμουν μικρή, μετά από το μαλλί-κατσαρόλα. Είχα πάντα μακριά μαλλιά και μια - δυο φορές τα έκοψα καρέ (κανονικό, όχι Μπητλς!).
    Αν την ξαναπετύχω έτσι, θα μείνω ακούρευτη μέχρι να ηρεμήσει. Ραπουνζέλ μεν, χωρίς απώλειες αυτιών δε :p
    Φιλάκια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Δεν έχεις περάσει και λίγα!!Η αλήθεια είναι πως οι κομμώτριες άμα δουν μακρύ μαλλί θέλουν για κάποιο ανεξήγητο λόγο να σου το κάνουν καρέ αλλά ποτέ δεν τους βγαίνει!!!Ομοιοπαθούσα και εγώ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Έτοιμοι για απογείωση?