Εν όψει Γιουροβίζιον: ένα μικρό φλασμπακ

Είναι γνωστό πως δε μας χωρίζει πολύς καιρός μέχρι το φετινό τελικό της Γιουροβίζιον, το διαγωνισμό τραγουδιού δηλαδή που άλλοι λατρεύουν, άλλοι χλευάζουν και άλλοι (οι περισσότεροι) λατρεύουν να χλευάζουν. Με την ευκαιρία, να ευχηθώ καλή επιτυχία στην Ελληνική συμμετοχή, αν και το τραγούδι -για να το θέσω όσο πιο κομψά μπορώ- δε μου πολυαρέσει. Κάτι με χαλάει στο συνδυασμό ραπ με βαρύ ζεϊμπέκικο.

(Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως δε θα παρακολουθήσω τη βραδιά του τελικού -αν περάσουμε- και δε θα στολίσω με καλολογικά στοιχεία αυτούς που τσιγγουνεύονται τα πόιντς και μας δίνουν μόνο ένα δυο ή -ακόμα χειρότερα- δε μας δίνουν τίποτις, nothing at all, rien, nichts, nada! Έτερον εκάτερον! )

Τριγυρίζοντας ένα βράδυ στα σοκάκια του γιουτιούμπ, έπεσα πάνω στο τραγούδι που θα μας εκπροσωπούσε στο διαγωνισμό το 1982. Γράφω "θα", γιατί τελικά η χώρα μας δε συμμετείχε εκείνη τη χρονιά (στο διαδίκτυο διάβασα 2-3 διαφορετικούς λόγους γι' αυτό, αλλά δε γνωρίζω ποιος - ή αν κάποιος από αυτούς- ισχύει). Το τραγουδάκι το άκουσα ξανά και ξανά και ξανά...

Ομολογώ ότι θα προτιμούσα να στέλναμε ένα slow, σαν το "πονάμε όσοι αγαπάμε" ας πούμε, από το soundtrack του (λατρεμένου) "Βασικά καλησπέρα σας" ή κάτι λιγότερο χμμμμ... τσαχπίνικο τέλοσπάντων γιατί, ειλικρινά και χωρίς αστεία τώρα, πιστεύω πως ο Θέμης Αδαμαντίδης διαθέτει εξαιρετική φωνή.

Αυτό το πάντρεμα ξένων και εγχώριων μουσικών στοιχείων (που κάποιος χαρακτήρισε ντισκοβλαχιά!) έκανε θραύση στα (αθάνατα!) '80s . Μάλιστα, διαβάζοντας το χαρακτηρισμό, αυτομάτως πληκτρολόγησα τα κατάλληλα keywords προκειμένου να βρω μια από τις πιο αγαπημένες μου κινηματογραφικές σκηνές, από το σατιρικό "Αλαλούμ" του Χαρρυ Κλυνν που βγήκε στις αίθουσες το 1982, τη χρονιά δηλαδή που θα μας εκπροσωπούσαν οι "σαρανταπέντε κοπελιές" στο διαγωνισμό.

Ίσως κάπως έτσι να ακούγονται σε τριάντα χρόνια τα σημερινά χιτάκια, αυτά που καταφέρνουν να συνδυάζουν επιτυχώς ( ; ) μέσα σε λίγα μόνο λεπτά ποπ, τσιφτετέλι, αρ εντ μπι, ραπ, καλαματιανό και πεντοζάλη, ίσως κάπως έτσι να ακούγεται σε τριάντα χρόνια η φετινή συμμετοχή στη γιουροβίζιον.
(Μα, ρε παιδί μου, ραπ ζεϊμπέκικο;;;;;)