Αγαπητό ημερολόγιο (Πάσχα 2011 edition)

Αγαπητό ημερολόγιο,

Με χαιρέτισε ένα μεγάλο ροζ κουνέλι! Μπαίνουμε, λοιπόν, το απόγευμα της Μεγάλης Τρίτης σ' ένα εμπορικό κέντρο και, πριν προλάβουμε να κάνουμε δέκα βήματα, να το μπροστά μας, με τα μεγάλα ροζ αυτιά του κι έναν φιόγκο στο λαιμό, να μας κουνάει με χαρά τα χέρια. Φυσικά δεν ήταν αληθινό, απλά μια ατραξιόν που λόγω των ημερών περιφερόταν στο χώρο και έβγαζε φωτογραφίες με τα παιδάκια. Το ίδιο έκανε κι ένα μεγάλο κίτρινο κοτόπουλο ενώ κάπου εκεί γύρω πήρε το μάτι μου ένα ακόμα ζωάκι που δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήταν. Ποτέ μην υποτιμάς την αξία της συνάντησης με ένα μεγάλο ροζ κουνέλι: κάνεις το βράδυ τον απολογισμό της ημέρας, απαριθμείς όλα τα στραβά και τα ανάποδα και στο τέλος μπορείς να τα διαγράψεις όλα λέγοντας "Ρε δε μπιιιιπ! Εμένα με χαιρέτισε το ροζ κουνέλι!". Άλλωστε, πόσο χάλια μπορεί να πάει η μέρα σου όταν σε έχει χαιρετίσει το μεγάλο ροζ κουνέλι;

Η φετινή πασχαλινή διάθεση ήταν χαρούμενη, έως και χαζοχαρούμενη, και όχι, δε βρήκα πουθενά παραπεταμένο το μαγικό ραβδάκι που τα κάνει όλα ροζ και εξαφανίζει αιτίες κι αφορμές για γκρίνια και πεσμένη διάθεση, απλά από το περασμένο καλοκαίρι το μάθημα στο οποίο πέφτει συνεχώς διαγώνισμα άνευ προειδοποίησης είναι το πεπερασμένο της ανθρώπινης ύπαρξης και η σημασία που έχουν όλες οι μικρές χαρές, αυτές που έρχονται σαν άγγελοι ρουφιάνοι για βοήθεια (όπως λέει και το άσμα, βοήθειά μας). Φέτος, για πολλούς και διάφορους λόγους, ήταν πολύ σημαντικό το "όλοι μαζί" της καθιερωμένης Κυριακάτικης γιορτής, αλλά δε συνεχίζω με το θέμα, διότι το παρόν γράφεται με πτερό κοράκου βουτηγμένο σε μελάνι χρώματος honeysuckle, που είναι τελευταία λέξη της μοδός στα χρώματα, και άμα πιάσει υγρασία θα καταστραφεί το πόνημά μου.

Περάσαμε πολύ όμορφα, γελάσαμε μέχρι δακρύων, τιμήσαμε τις μαγείρισσες και τους μάγειρες της παρέας, ήπιαμε το κα-τα-πλη-κτι-κό κρασί από το κτήμα του κυρίου Γ. , θαύμασα τα φλούο ροζ νύχια της ξαδέλφης Ε. και ζήτησα οδηγίες για να φτιάξω και τα δικά μου και οι εορταστικές εκδηλώσεις κορυφώθηκαν χθες, όταν δοκίμασα -κατόπιν εορτής- τον οβελία, για το χατίρι του μπαμπά που μου παραπονέθηκε μεταξύ αστείου και σοβαρού ότι σνομπάρω το αρνι. Επίσης, να σημειωθεί ότι στο βάψιμο των αυγών ουδεμία απώλεια είχαμε (πρωτοφανές,συνήθως θρηνούμε κάμποσα -ραγισμένα- θύματα...).



Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου ο παπάς έκανε Ανάσταση στις δώδεκα και τέταρτο, όπως πέρυσι δηλαδή. Χρειάζεται καινούριο ρολόι; Χρειάζεται επειγόντως σεμινάρια time management; Τηρείται αυστηρά το ακαδημαϊκό τέταρτο, για όσους προσέρχονται καθυστερημένοι; Ιδέα δεν έχω...

Το ίδιο βράδυ διαπίστωσα πως πάρα πολλά κοριτσάκια έχουν μολυνθεί από τον ιό της Πατύτιδος: χτενίζονται, ντύνονται, μιλάνε, χορεύουν σαν την Πάτυ. Ελπίζω να είναι περαστικό και σύντομα να υπάρχει διαθέσιμο κάποιο εμβόλιο.

Φυσικά δεν απουσίαζαν χαρακτηριστικά δείγματα των ειδών scatopedus enohliticus και enilicus hontromalacius. Τα δύο αυτά είδη έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: πετάνε κροτίδες, δυναμιτάκια, όπως τα λένε τέλος πάντων, μέσα στον κόσμο και μέσα στα δέντρα. Φέτος το χόντρυναν το θέμα και πετούσαν κάτι που έσκαγαν σαν βόμβες και τα λένε γουρούνες, όπως με ενημέρωσε ένα κοριτσάκι. Κι εντάξει, ας πούμε ότι τα πιτσιρίκια δεν καταλαβαίνουν τι βλακεία κάνουν, ένας πενηντάρης όμως που πετάει γουρούνες -εκτός του ότι είναι γουρούνι, δεν το συζητώ- πρέπει να τρώει γερή παντόφλα στο σπίτι από τη συμβία του για να αισθάνεται την ανάγκη να βγάλει τα απωθημένα του και να το παίξει μάγκας στην Ανάσταση, βάζοντας σε κίνδυνο αφενός τη σωματική ακεραιότητα των άλλων αφετέρου τα δέντρα του άλσους, λες κι έχουμε πια τόοοοοσο πράσινο που, δε βαριέσαι, ας διακινδυνεύσουμε μια φωτιά, έτσι για την πλάκα μας!

Εν τω μεταξύ, ήταν δίπλα μας μια ηλίθια που γκάριζε κάθε φορά που έσκαγε κροτίδα, έκανε "ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!" και τρανταζόταν ολάκερη και μας τρόμαζε περισσότερο κι από τα μπαμ-μπουμ και από την ταραχή, αγαπητό ημερολόγιο, μου έσταξε κερί από τη ζουζουνιάρικη ροζ λαμπάδα μου πάνω στο pony skin τσαντάκι, ουαααααα! Επίσης, φόρεσα ένα ωραιότατο μεν λεπτεπίλεπτο δε λευκό φορεματάκι και τέλοσπάντων, ήμουν πολύ στάιλις μεν έγινα παγωτό δε.

Να μην ξεχάσω τη νέα αγαπημένη μου ιστορία, έναν ύμνο στην ανθρώπινη ηλιθιότητα, που μου διηγήθηκε η μάδερ: Αρχές των '70s, Μεγάλη Εβδομάδα και μια πελάτισσα του παππού μου, του πήγε στο φούρνο μια κότα για ψήσιμο. Ήταν γνωστό τοις πάσι ότι η συγκεκριμένη κυρία τηρούσε ευλαβικά όλες, μα όλες, τις νηστείες της χρονιάς, γι' αυτό ο παππούς τη ρώτησε απορημένος πως αποφάσισε να φάει κοτόπουλο τέτοιες μέρες. Όπως απεδείχθη, ο άντρας της κυρίας την είχε πείσει (ένας Θεός ξέρει πως τα κατάφερε ο άτιμος) ότι η κότα είναι νηστίσιμη, γιατί έχει, λέει, φτερά και πετάει (;) και οτιδήποτε πετάει είναι νηστίσιμο! "Βλακείες!" είπα εγώ. Μπορεί ένας άνθρωπος να είναι τόσο ηλίθιος; Η μητέρα με διαβεβαίωσε πως η συγκεκριμένη ήταν γνωστό και ανυπέρβλητο βλήτο, το οποίο κάθε καλοκαίρι δήλωνε πως για να δροσίζεται κοιμόταν μέσα στη μπανιέρα (όπως "Νύχτα γάμου";). Εγώ επιμένω πως η κυρία είχε μπουχτίσει, όλο tofu-ελιά-καλαμαράκι πορτόλα, και ο σύζυγος θα την έπειθε, ακόμα κι αν της παρουσίαζε για νηστίσιμη τη σούβλα με το κοκορέτσι. Άλλωστε, όπως είπαν και οι Massive Attack, "Oh well, the devil makes us sin... but we like it when we 're spinning in his grip"

Και του χρόνου!