Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

"Οδυσσέας και Μπλουζ"



Κυκλοφόρησε πρόσφατα, δύο χρόνια μετά το "Για να δει τη θάλασσα", το νέο μυθιστόρημα της Ευγενίας Φακίνου "Οδυσσέας και Μπλουζ" (εκδόσεις Καστανιώτη).

Ο Οδυσσέας Αλεξίου είναι ένας εξηντάχρονος εκκεντρικός συγγραφέας που ζει απομονωμένος στο "Κόκκινο σπίτι", σε μια ορεινή κοινότητα. Η Μπλουζ Αποστόλου είναι η νεαρή επιμελήτρια κειμένων και σκηνοθέτις που φτάνει στο Μπλε σπίτι, έναν ξενώνα της περιοχής. Αμέσως διαπιστώνει ότι όλοι οι κάτοικοι του χωριού μισούν τον συγγραφέα, ο οποίος θεωρείται υπεύθυνος για οτιδήποτε κακό συμβαίνει. Φοβερές και τρομερές φήμες κυκλοφορούν γι' αυτόν. Η Μπλουζ έχει έρθει στο χωριό προκειμένου να συναντήσει τον Οδυσσέα, για επαγγελματικούς λόγους. Μέσα στο Κόκκινο σπίτι ο συγγραφέας ξεναγεί την Μπλουζ στις Αίθουσες: του Χρόνου, της Χαμένης Αθωότητας, της Θάλασσας και των Αυτόχειρων Συγγραφέων (η Ευγενία Φακίνου περιγράφει υπέροχα κάθε μια από τις αίθουσες). Η Μπλουζ προσπαθεί να τον ξυπνήσει, να τον "ξεκλειδώσει" και να τον βγάλει από την απομόνωση την οποία έχει επιβάλλει ο ίδιος στον εαυτό του. Στην αρχή το κάνει από προσωπικό συμφέρον, για να ξαναρχίσει ο Οδυσσέας να δουλεύει το μισοτελειωμένο "Τρένο των νεφών", το βιβλίο που η ίδια επιμελείται, στη συνέχεια γιατί νοιάζεται για το πρόσωπο που αποκαλύπτεται όταν η μάσκα του εκκεντρικού και απρόσιτου συγγραφέα αρχίζει να ραγίζει. Από τη στιγμή που η Μπλουζ δεν υπακούει στις προειδοποιήσεις των κατοίκων του χωριού και αρχίζει τις επισκέψεις στο κόκκινο σπίτι, μπαίνει και αυτή στη μαύρη λίστα. Οι χωρικοί, χωρίς να γνωρίζουν τι λένε ή κάνουν η Μπλουζ και ο Οδυσσέας, τώρα πια θεωρούν ότι και οι δύο είναι εκπρόσωποι του κακού στο χωριό τους. Δεν τους καταλαβαίνουν αυτούς τους δυο, είναι διαφορετικοί από αυτούς άρα και επικίνδυνοι. Με αυτό το σκεπτικό, ό,τι άσχημο γίνεται -ακόμα κι ένας φόνος- πρέπει να προέρχεται από αυτούς, τους ξένους, τους διαφορετικούς. Αυτός ο φόβος για τους διαφορετικούς μοιάζει να υπαγορεύει τις πράξεις των κατοίκων της μικρής κοινότητας και είναι αυτοί οι κάτοικοι οι ίδιοι που καταβροχθίζουν αγόγγυστα την πιο δυνατή φόλα, σαν να πρόκειται για γκουρμέ μεζεδάκι, όταν ο σερβιτόρος είναι ένας από αυτούς, ένας από τους δικούς τους και όχι από τους άλλους. Το, εντυπωσιακό θα έλεγα, φινάλε είναι καταστροφή και λύτρωση μαζί για τους δύο ήρωες.

Ένα από τα καλύτερα της Ευγενίας Φακίνου, το συστήνω ανεπιφύλακτα. Επίσης επιμένω -από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο- ότι θα μπορούσε να γίνει υπέροχη κινηματογραφική ταινία.


Στο επόμενο επεισόδιο: Ποιό βιβλίο να διαβάσετε αν περνάτε κρίση ευτυχίας και αισιοδοξίας και θέλετε να μελαγχολήσετε? Πόσα βιβλία με το ίδιο ακριβώς θέμα πρέπει να γράψει ένας συγγραφέας πριν θεσπιστεί για χάρη του το βραβείο "όχι άλλο κάρβουνο!"? Βιβλία παραλίας: υπάρχουν ή πρόκειται για urban legend? Αυτά και άλλα πολλά στο επόμενο "η Dorothy διαβάζει".


6 σχόλια:

  1. Εγώ πάλι θα ήθελα πολύ να δω τη γραφή της Φακίνου που είχε παλιότερα. Ακριβώς επειδή τώρα έχει γίνει πολύ...τηλεοπτικο-κινηματογραφική, μ'ενοχλεί. Μπορείς να το βάλεις και αυτό το θέμα στο επόμενο επεισόδιο. Γιατί οι περισσότεροι γράφουν τηλεοπτικά??
    Εντάξει, το συγκεκριμένο το διάβασα και εγώ απνευστί, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε...Αυτή είναι η ομορφιά της τέχνης όμως, ε? Διαφορετικές απόψεις και οπτικές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @kovo voltes...
    Πολύ σωστή η παρατήρηση! Προσωπικά δεν με ενόχλησε στο συγκεκριμένο, ίσως γιατί τα τελευταία χρόνια έχουν πέσει στα χέρια μου υπερβολικά πολλά βιβλία που μοιάζουν με κακογραμμένα επεισόδια του "σεξ εντ δε σίτι" (με αποκορύφωμα αυτό που στάθηκε αφορμή για να γραψω το σχόλιο για τα βιβλία παραλίας στο τέλος της ανάρτησης). Ας είναι καλογραμμένο κι ας είναι κινηματογραφικό :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δε διαφωνώ...Παρεπιπτόντως, διάβασε την "Ταπείνωση" του Φίλιπ Ροθ για να καταλάβεις μια λεπτομέρεια ;)
    Εκείνο βέβαια για μένα παίρνει 10 με τόνο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλό κι ενδιαφέρον ακούγεται το βιβλίο. Όταν πάω σε βιβλιοπωλείο θα του ρίξω μια ματιά.
    Εγώ περνώ φάσεις που θέλω μόνο χαρούμενα-αισιόδοξα βιβλία κι άλλες φάσεις που θέλω μόνο θρίλερ με φόνους κτλ. Όταν θέλω θριλερ προτιμώ Ρουθ Ρεντέλ ή Στίβεν Κινγκ αν κι ο Στίβεν Κινγκ είναι παραπάνω παραμυθάς παρά συγγραφέας θρίλερ.
    Εκτός απ'αυτά μ'αρέσουν πάρα πολύ οι βιογραφίες και οι αυτοβιογραφίες. Αυτές τις διαβάζω όποτε τις ανακαλύψω γιατί είναι δύσκολο να βρεις μια καλή αυτοβιογραφία!
    Φιλάκια Ντοροθάκι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @kovo voltes...
    Θα τη βάλω στα "προσεχώς" την "Ταπείνωση". Πάντως έριξα μια ματιά στο στόρι κι έχω να πω ότι τελικά τα εξήντα πρέπει να είναι επικίνδυνη ηλικία για τους καλλιτέχνες βρε παιδί μου...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @DaisyCrazy
    Ο Κινγκ δεν παίζεται! Μου αρέσει αυτό το στιλ, θρίλλερ-παραμύθι. Και νομίζω ότι η "Λαμψη" είναι το μόνο βιβλίο που είναι πιο τρομακτικό από την αντίστοιχη ταινία! Της Ρεντελ εχω διαβάσει μόνο το Πορτομπέλλο, ωραίο ψυχολογικό θρίλλερ αλλά όχι και πολύ του γούστου μου. Από βιογραφίες έχει βγάλει ωραία σειρά το "μεταίχμιο", εχω διαβάσει κάμποσες και είναι πολύ ωραίες. Φιλάκια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Έτοιμοι για απογείωση?