Το μήνυμα της κάλπης

Αφού παρακολούθησα χθες τις πολιτισμένες συζητήσεις και τις εμπεριστατωμένες αναλύσεις σχετικά με το μήνυμα που έστειλε η κάλπη στις φετινές εκλογές (αν ήταν sms ή e-mail δεν διευκρινίστηκε), κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το θέαμα μου θύμιζε σε ανησυχητικό βαθμό μια σκηνή από τη "Mary Poppins", τη γνωστή ταινία με την ιπτάμενη nanny: σε μια σκηνή η Mary πίνει σιρόπι, δίνει και στα παιδάκια από μια κουταλιά , το αγοράκι χαίρεται γιατί το σιρόπι έχει γεύση λάιμ, το κοριτσάκι χαίρεται γιατί έχει γεύση φράουλα και η Μαιρούλα χαίρεται κι αυτή, γιατί το σιρόπι έχει γεύση ρούμι (χικ!). Λεπτομέρεια: και οι τρεις πίνουν από το ίδιο σιρόπι, από το ίδιο μπουκάλι. Τι άλλο να σκεφτώ, όταν όλοι οι υποψήφιοι, ανεξαρτήτως παράταξης, έβλεπαν τα ίδια αποτελέσματα και δήλωναν πως το μήνυμα που τους έστειλε η κάλπη ήταν ότι νίκησαν?

"μια για τη μαμά, μια για τον μπαμπά και μια για τον δήμαρχο..."

Φέτος είδα πεταμένα στους δρόμους περισσότερα προεκλογικά φυλλάδια από κάθε άλλη φορά και πολλές, πάρα πολλές αφίσες, κολλημένες όπου υπήρχε ελεύθερη επιφάνεια. Στο προαύλιο του εκλογικού κέντρου δεν περπάταγες πάνω σε τσιμέντο, αλλά σε ένα πολύχρωμο ιλλουστρασιόν μωσαϊκό. Λογικό, μπορεί να είχες αποφασίσει ότι θα ψηφίσεις τον κύριο χ, αλλά στο δρόμο προς την κάλπη να σου έκανε κλικ (δεξί ή αριστερό, δεν έχει σημασία) η φάτσα της κυρίας ψ, με το αστραφτερό χαμόγελο που παραμένει στη θέση του παρά το γεγονός ότι πάνω από τη φάτσα της έχουν πατήσει μερικές εκατοντάδες παπούτσια. Το παιχνίδι παίζεται μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Μετά την πρώτη Κυριακή κανένας από από τους ηττημένους δεν μπήκε στον κόπο να ξεκολλήσει τις αφίσες του. Τι λέω, εδώ υπάρχουν ακόμα ξεθωριασμένες αφίσες από τις προηγούμενες δημοτικές εκλογές ! Και βεβαια δεν ελπίζω ότι τώρα που πέρασε και η δεύτερη Κυριακή θα κάνει κανένας την έκπληξη και θα μαζέψει τα απομεινάρια της προεκλογικής εκστρατείας του από τους δρόμους. Άσε να τα μαζέψει ο νέος δήμαρχος, να έχει κάτι να κάνει.

Χτυπάει ένα απόγευμα το τηλέφωνο, ήταν κάποιος από το γραφείο ενός υποψήφιου, που τυχαίνει να είναι και οικογενειακός γνωστός μας: "Το ξέρετε ότι ο κύριος τάδε είναι υποψήφιος?" με ρωτάει με φωνή γλυκερή και γούτσου-γούτσου, "Ναι" απαντάω εγω, κάπως απότομα είναι η αλήθεια, αλλά πάλι καλά, δεδομένου ότι δάγκωσα τη γλώσσα μου για να καταπνίξω το αυθόρμητο μεν, αγενέστατο δε "χέστηκα". "Ααααα το ξέρετεεεεε!!!". Γιατί ρε φίλε, κρυφό το έχετε? Και με ρωτάει στη συνέχεια αν θέλω (προ-σταυρωμένα) ψηφοδέλτια. Πως λέμε "προτηγανισμένες πατάτες"? Κάτι παρόμοιο είναι κι αυτά. "Να έρθετε να τα πάρετε από το γραφείο ή καλύτερα να σας τα στείλω με κάποιο παλικάρι(?) από το γραφείο? Εεεεε?"."Γιατί, δεν θα έχει φέτος ψηφοδέλτια στο εκλογικό τμήμα?" (εκ των υστέρων αναγνωρίζω το λάθος μου, μάλλον πρώτα έπρεπε να ζητήσω περιγραφή του "παλικαριού" και μετά να αποφασίσω). Μου αναγνωρίζει ότι έχω δίκιο, και βέβαια θα υπάρχουν ψηφοδέλτια στα εκλογικά κέντρα και το κλείνει το ρημάδι το τηλέφωνο επιτέλους. Πήραν κι άλλοι. Ζωντανά και ηχογραφημένα. Το καλύτερο ήταν που τηλεφώνησε μια τύπισσα και μου είπε το εξής: "Γεια σας κυρία Dorothy μου, τηλεφωνώ εκ μέρους του κυρίου τάδε που ήταν δημοτικός σύμβουλος (σκασίλα μου μεγάλη και δέκα παπαγάλοι) αλλά στις φετινές εκλογές δεν θα είναι υποψήφιος (σκασίλα μου μικρή και δέκα ποντικοί ή έχασε η Βενετιά βελόνι και πάει λέγοντας...)" και πριν προλάβω να αναρωτηθώ γιατί ο κύριος που δεν θα είναι υποψήφιος, επομένως δεν διεκδικεί την ψήφο μου, έχει βάλει τους παρατρεχάμενούς του να ενοχλούν τον κόσμο στα σπίτια του, μου λέει η μαντάμ ότι ο κύριος όχι-υποψήφιος μου προτείνει να ψηφίσω κάποια κυρία ασχετοπούλου, που δεν έχω ξανακούσει το όνομά της κι αμα θέλω να μου στείλουν και (σταυρωμένα) ψηφοδέλτια. Μα βέβαια, εννοείται πως θέλω, θα μπορούσα άλλωστε στην ανώριμη ηλικία των τριάντα να αποφασίσω μόνη μου ποιον θα ψηφίσω? Κι επειδή όπως είπαμε η μάχη κρίνεται ακόμα και στα τελευταία δευτερόλεπτα, έξω από το εκλογικό κέντρο πετυχαίνουμε μια γνωστή της μαμάς μου, η οποία της δηλώνει ότι είναι υποψήφια και αν θέλει να της δώσει ψηφοδέλτια (ήμαρτον πια!). Η μητέρα, που γενικά δεν μασάει βεβαίως βεβαίως, της απαντάει "Όχι, ξέρω να διαβάζω". Δηλαδή έλεος πια, αμα θέλω να σε ψηφίσω ρε φιλενάδα ή φιλενάδε θα τον βάλω μόνη μου τον σταυρό! Ούτε η γιαγιά μου, που κοντεύει τα ογδόντα, δεν παίρνει σταυρωμένο ψηφοδέλτιο όταν ψηφίζει.

Μπορεί κάποιες στιγμές κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου να εκνευρίστηκα, ήρθε όμως και μια μέρα που έκλαιγα από τα γέλια: προσπάθησαν να με (χμ...)καλοπιάσουν από μια φοιτητική παράταξη! Βρέθηκα σε ένα ΑΕΙ για μια δουλειά, έψαχνα ένα γραφείο, δεν το έβρισκα και ρώτησα μια παρέα φοιτητών για οδηγίες. Μια κοπέλα προσφέρθηκε να με συνοδεύσει μέχρι εκεί που ήθελα να πάω ("τι ευγενικό κοριτσάκι" σκέφτηκε η μικρή, αθώα Ντοροθυ) και στη συνέχεια: α)με τρέλανε στα κοπλιμέντα β)ζήτησε να ανταλλάξουμε τηλέφωνα και γενικά συμπεριφερόταν σαν ερωτευμένος πιγκουίνος. Μετά μου είπε ότι ήταν από την τάδε παράταξη. Και τότε άναψε ο γλόμπος πάνω από το κεφάλι της μικρής και αθώας Ντόροθυ(ς) και με βαριά καρδιά την ενημέρωσα ότι δεν είμαι φοιτήτρια στη σχολή της (μετάφραση: δεν έχεις να περιμένεις ψήφο από εμένα κοπελιά). Σε χρόνο dt η γλυκιά κοπελίτσα θυμήθηκε ότι είχε μια επείγουσα δουλειά και με άφησε μόνη κι έρημη να περιφέρομαι στους διαδρόμους του πανεπιστημίου (κλαψ, σνιφ!). Αλήθεια, λυπήθηκα που έφυγε βιαστικά και δεν πρόλαβα να της ευχηθώ: "Με το καλό και πρωθυπουργός γλυκιά μου!"...