"Για να δεί τη θάλασσα"

"Τελικά το να μη θυμάσαι είναι μπελάς. Αλλά μεγαλύτερος είναι να θυμάσαι"

Αυτό διαπιστώνει η ηρωίδα του τελευταίου μυθιστορήματος της Ευγενίας Φακίνου, που κυκλοφόρεί από τις εκδόσεις "Καστανιώτη". "Για να δεί τη θάλασσα" ο τίτλος, πρωταγωνίστρια η "Γυναίκα". Έτσι μας τη συστήνει η συγγραφέας, χωρίς άλλο όνομα. Άλλωστε, τι σημασία έχει πως σε λένε, όταν δεν μπορείς να θυμηθείς το όνομά σου; Μια χειρουργική επέμβαση της έχει στερήσει την βιωματική μνήμη της. Θυμάται ιστορικά γεγονότα, αλλά τίποτα από την μέχρι τώρα ζωή της: πως τη λένε, τι δουλειά έκανε, που και πως γνώρισε τον ανδρα της... Θυμάται όμως να μαγειρεύει. Βρίσκει καταφύγιο σ'ενα ταβερνείο στον Κολωνό, όπου και πιάνει δουλειά σαν μαγείρισσα. Το αφεντικό της, ένας άνδρας που ακούει στο όνομα Ρούλα, την παίρνει υπό την προστασία του. Τα εδέσματα που δημιουργεί η μαγείρισσα γίνονται το όπλο με το οποίο θα πολεμήσει την αμνησία (κι όμως, μια τηγανητή πατάτα μπορεί να την στείλει κάμποσα χρόνια πίσω, σε μια σχολική εκδρομή' ένα κομματάκι κερήθρα της δίνει εισιτήριο για να ταξιδεψει στη Σύμη των παιδικών της χρόνων και να συναντήσει τη γιαγιά της...). Πολύτιμοι σύμμαχοι, όμως, είναι και οι φίλοι που την επισκέπτονται: οι μάστορες που τρώνε στο ταβερνείο κάθε μεσημέρι και ανακαλύπτουν στο πρόσωπό της τον "Μπέκαμ της κουζίνας" αλλά και τον "Τζίμυ Χέντριξ της μαγειρικής", μια κοπέλα που της κρατά συντροφιά τα βράδια, ένα μελισσοκόμος φτυστός ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, ο ζωγράφος Θεόφιλος, ο τηλεοπτικός Χριστός που ξανασταυρώθηκε στο γνωστό σήριαλ...Μα πώς γίνεται όλοι αυτοί να αποφάσισαν να δοκιμάσουν την κουζίνα της Γυναίκας; Αλήθεια, το αποφάσισαν; Αλήθεια, υπάρχουν; Και όταν τελικά της χτυπήσουν την πόρτα οι αναμνήσεις, θα είναι όλες ευπρόσδεκτες;

Άλλο ένα μυθιστόρημα από την Ευγενία Φακίνου, το οποίο διάβασα ευχάριστα -όπως και τα περισσότερα από τα βιβλία της. Κινείται στο γνωστό (και για 'μένα αγαπημένο) ύφος, με bonus τις γαργαλιστικές περιγραφές των φαγητών που ετοιμάζει η μαγείρισσα (tip: διαβάζεται με γεμάτο στομάχι!). Δεν θα έλεγα, όμως, ότι μου άρεσε περισσότερο από την αγαπημένη μου "Μέθοδο της Ορλεάνης" ή την "Τυφλόμυγα"- δύο βιβλία που αγαπώ ιδιαίτερα. Και μπορεί η ηρωίδα του βιβλίου να έχει flashbacks δοκιμάζοντας διάφορες γεύσεις, εγώ τα έπαθα κάθε φορά που συναντούσα μέσα στις σελίδες κάποιον από τους ήρωες παλαιότερων βιβλίων της Φακίνου: Η Αρέθα από την "Μέθοδο της Ορλεάνης", η "Αστραδενή", η μάνα από το "Ερως-Θέρος-Πόλεμος"...Κάθε φορά να προσπαθώ να θυμηθώ που έχω ξανασυναντήσει αυτό το "πρόσωπο", που έχω ξανακούσει αυτά τα λόγια... Όσοι δεν έχουν διαβάσει άλλα βιβλία της Φακίνου ας μην πτοούνται, οι παλιοί ήρωες είναι πολύ έξυπνα δεμένοι στην πλοκή. Με ενθουσίασε, όμως, αυτό το πονηρό κλείσιμο του ματιού στους...φανατικούς αναγνώστες από τη συγγραφέα.


PS: Ο πολυαγαπημένος μου υπολογιστής (αρχίζω να τον καλοπιάνω για να μην μου ξανακάνει νάζια) ζήλεψε τη δόξα της "Γυναίκας" και θεώρησε σωστό να πάθει αμνησία και να (ξε)χάσει τα πάντα. Αν νομίζεις πολυαγαπημένο μου PC ότι θα γράψω βιβλίο για τα καμώματά σου ή ότι θα σε ταϊσω μέλι με κερήθρα και ντολμαδάκια για να ανακτήσεις τα χαμένα αρχεία, πλανάσαι πλάνιν οικτρά!