Κάποιος να πληρώσει τη νύφη (και τα βαπτιστικά)...

Από μικρή έχω μια απέχθεια προς τις λίστες γάμου. Μου φαίνεται εξαιρετικά μεγάλη γαϊδουριά να προσκαλείς κάποιον στο γάμο σου και συγχρόνως να του υποδεικνύεις που πρέπει να κάνει κατάθεση χρημάτων για το δώρο. Μπορεί να με σημάδεψε στις αρχές των 90s εκείνη η σκηνή από το "Τέσσερις γάμοι και μια κηδεία", όπου ο φουκαράς ο Χιου Γκραντ ρωτάει τον υπάλληλο του υπερχλιδάτου καταστήματος τι μπορεί να αγοράσει με το μπάτζετ του από τη λίστα γάμου κι εκείνος του απαντά "5-6 πλαστικές σακούλες με τη φίρμα μας" ή κάτι παρόμοιο τέλοσπάντων. Ίσως να φταίει και η επιλογή των καταστημάτων: ακόμα κι αν αναγνωρίζω ότι η λίστα είναι μια ευκολία για τους καλεσμένους ,γιατί δε χρειάζεται να αφιερώσουν πολύ χρόνο στο ψάξιμο (και αποφεύγονται τα σκηνικά με 15 ατμοσίδερα, βλέπε σχετικό επεισόδιο "Ρετιρέ"), πάλι κάτι δεν μου κάθεται καλά όταν βλέπω λίστα σε κατάστημα ηλεκτρονικών ειδών (γιατί μια τηλεόραση led θα ταίριαζε στο σαλόνι...), κατάστημα επίπλων (δηλαδή αν δεν πληρώσουν οι καλεσμένοι το ζεύγος θα κοιμάται στο πάτωμα?), ταξιδιωτικό γραφείο (???), αντιπροσωπεία αυτοκινήτων (??? εις τη νιοστή) και φυσικά το τελευταίο trend, τραπεζικό λογαριασμό. Υποτίθεται ότι προσκαλείς αυτούς που θέλεις δίπλα σου για να μοιραστούν μαζί σου μια χαρούμενη στιγμή, τόσο μεγάλη σημασία έχει το τι θα σου φέρουν και πόσα θα ξοδέψουν?



Για να εξηγούμαι, θεωρώ εξίσου μεγάλη γαϊδουριά να πας σε γάμο με άδεια χέρια, καθένας όμως είναι ελεύθερος να επιλέξει τι θα προσφέρει, ανάλογα πάντα με το μπάτζετ που διαθέτει και τη σχέση που τον συνδέει με το ευτυχές ζεύγος. Το ίδιο ισχύει και σε άλλα χαρμόσυνα γεγονότα, όπως οι βαπτισεις... Κι ενώ η λίστα γάμου, ασχέτως αν τη συμπαθώ ή όχι, είναι κάτι εξαιρετικά συνηθισμένο, πρόσφατα έμαθα ότι υπάρχει και "λίστα βάπτισης". Όπου λίστα βάλε τραπεζικό λογαριασμό, τυπωμένο φαρδιά-πλατιά στο προσκλητήριο. "Αν είναι δυνατόν!", αναφώνησε το συγγενικό μου πρόσωπο που έλαβε την πρόσκληση και πριν προλάβω να πετάξω καμμιά εξυπνάδα για το πόσο έχουν ακριβύνει οι μπεμπελάκ και οι πάνες-βρακάκια, πληροφορήθηκα ότι η μητέρα του παιδιού μαζί με τα προσκλητήρια είχε μοιράσει και οδηγίες στους καλεσμένους για τα ποσά που θα ήταν αποδεκτά. Βλέπεις, μετά το μυστήριο θα ακολουθούσε δεξίωση (μη χε..) και η κυρία μαμά έκρινε ότι οι καλεσμένοι, για να είναι εντάξει, θα έπρεπε να καλύψουν και το ποσό που αναλογούσε στο φαγητό τους. Προκύπτει, λοιπόν, ο παρακάτω τύπος:

(ποσό δώρου) + (τιμή φαγητού/καλεσμένο) = (αποδεκτό ποσό στον λογαριασμό του μωρού)

"Τσάμπα θα τους ταϊσω? 35 ευρώ θα δώσω για τον καθένα! Να μη δώσουν κι εκείνοι τίποτα?" ήταν τα ακριβή λόγια της φιλόξενης οικοδέσποινας, η οποία προφανώς επιβεβαιώνει την παροιμία (από άλλο μυστήριο βέβαια, πιο μακάβριο) που λέει " κάνει μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα".


Μετά από αυτό, έχω να εκφράσω τρείς απορίες:

α) Αν ο καλεσμένος δεν βγαίνει μάνα μου, δεν βγαίνει να πληρώσει το ποσό που του αναλογεί για φαγητό κι έχει μόνο για δώρο, μπορεί να παρευρεθεί στη δεξίωση αν φέρει ταπεράκι από το σπίτι?
β) Αν ο καλεσμένος πληρώσει, αλλά στα μισά βαρυστομαχιάσει, μπορεί να ζητήσει ό,τι του αναλογεί σε πακέτο για το σπίτι?
γ) Είναι γαϊδούρι αυτός που στο rsvp θα απαντήσει ότι τα μεταξωτά χμμμ... εσώρουχα, απαιτούν και επιδέξιους you-know-what?