Surreal

"Femme a Tete de Roses", Salvador Dali, 1935

Προσπαθώ να βάλω έναν τίτλο στο φετινό καλοκαίρι, να βρω τον κατάλληλο επιθετικό προσδιορισμό. Εμένα, γενικά, το καλοκαίρι δεν μου πάει. Δεν έχω παράπονο, καλά περνάω συνήθως, αλλά πως να το κάνουμε, δεν είναι η εποχή μου. Σε αυτό πρέπει να φταίει και το γεγονός ότι εγώ κι ο ήλιος δεν είμαστε αυτό που λέμε κολλητάρια. Μάλλον "μακριά και αγαπημένοι" είμαστε: με καίει και με τσουρουφλίζει ο αλήτης, παρά τους τόνους αντιηλιακού. Και να έκανα ωραίο μαύρισμα, να γινόμουν μπρονζέ, να πω χαλάλι!Κάπου διάβασα ότι η Ντίτα φον Τιζ κολυμπάει μόνο υπό το φως του φεγγαριού. Ωραία ιδέα και λέω να τη δοκιμάσω του χρόνου (εγώ και η Ντίτα -και το μισό, τουλάχιστον, από το καστ του "τρου μπλαντ"- έχουμε το ίδιο χρώμα).

Να μην παραλείψω όμως την "αξέχαστη μέρα παραλίας". Θεσμός!
Το περασμένο καλοκαίρι μια γιαγιά έκανε στριπτίζ προσφέροντας θέαμα (και απανωτά εγκεφαλικά) στους λουόμενους. Φετος πάλι γιαγιάδες είχαν την τιμητική τους, 5-6 αυτή τη φορά, και διεκδίκησαν μια θέση στο hall of fame της παραλίας: για αρχή, ήρθαν κι έστρωσαν την προίκα τους πάνω (ναι πάνω) στα πράγματά μας. Εν τω μεταξύ, η παραλία σχεδόν άδεια... Τέλοσπάντων είπα, μη συγχίζεσαι Ντόροθυ κορίτσι μου, πες πως είσαι στην Ψαρρού που έναν συνωστισμό τον έχει. Σε αυτό βοήθησε και το τάκα-τούκα από τις ρακέτες μιας παρέας νεαρών (ε,γέμισε η παραλία στο μεταξύ), οι οποίοι, για να είμαι ειλικρινής, δεν το 'χαν με τίποτα το αθλητικό και το μπαλάκι αντί να πηγαίνει από ρακέτα σε ρακέτα κατέληγε στα πόδια, στα κεφάλια, ενίοτε και μέσα στους φραπέδες και τους φρεντοτσινους των λουομενων. Anyway, οι κυρίες (όλες με ωραιότατα μπικινάκια τρία νουμερα μικρότερα απ'ό,τι έπρεπε, την Αρτα και τα Γιάννενα από χρυσά κοσμήματα και μαλλί φουσκωτό κομμωτηρίου, αυτό που μοιάζει να το έχουν ψεκάσει αντί για λακ με μπέικιν πάουντερ) αφού κατσάδιασαν τους νεαρούς με τις ρακέτες αλλά και τους πλανόδιους μικροπωλητές που στριφογύριζαν πάνω από τα κεφάλια μας, ανέλυσαν -μεγαλόφωνα και μέσα σε πολύ κόσμο, το τονίζω!- όλα τα θέματα που τις απασχολούσαν (διακοπές, φαγητό, ποιον θα στείλουμε του χρόνου στη Γιουροβίζιον, οικονομική κρίση, που βαδίζει αυτή η χώρα κλπ κλπ...) και, τέλος, άρχισαν να μιλάνε και για τα σεξουαλικά τους ... Μέσα σε δέκα λεπτά μάθαμε (εμείς και όλη η παραλία) τα πάντα -και όταν λέμε τα πάντα εννοούμε τα πάντα- όλα αυτά που δεν θα έπρεπε να γνωρίζουμε για μια χούφτα άγνωστες μας κυρίες. Και τι, και πως, και που, και καλά που δεν έσκασε μύτη κανένας από τους συζύγους, γιατί σίγουρα θα έμπαινα στον πειρασμό να αρχίσω το χειροκρότημα και να φωνάζω "άξιος, άξιος!".

Κάπως έτσι κυλούσε το καλοκαιράκι, ήσυχα και τεμπέλικα και θα ήταν ένα συνηθισμένο καλοκαίρι, συνηθισμένο αλλά μεγάλο και φωτεινό που λέει και το άσμα, μέχρι που ο Αύγουστος κάπου στα μισά του νόμισε ότι διεξάγεται κάποιος διαγωνισμός για τον χειρότερο μήνα του καλοκαιριού, της χρονιάς, μην πω και της δεκαετίας, και αποφάσισε να βγει Miss παμψηφεί. Και κάπως έτσι το καλοκαίρι έγινε στενάχωρο και σουρεαλιστικό μπορώ να πω. Και μπορεί σ'έναν πίνακα, του Νταλί ας πούμε που είναι κι ο αγαπημένος μου, να βλέπεις ανθρώπους και πράγματα που υπό κανονικές συνθήκες δεν έχουν θέση το ένα δίπλα στο άλλο και το αποτέλεσμα να είναι άκρως ενδιαφέρον και γοητευτικό, στην πραγματική ζωή όμως μερικά πράγματα και ανθρώπους και καταστάσεις όταν τα βλέπεις μαζί το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τσιμπιέσαι για να δεις αν κοιμάσαι, γιατί δεν κολλάνε με τίποτα μεταξύ τους, ούτε και στον χειρότερο εφιάλτη.

Σουρεαλιστικό Καλοκαίρι τέλος ... Καλό Φθινόπωρο τώρα.