Πάρτυ για μεγάλους

Ήμουν γύρω στα 12-13 όταν με κάλεσαν δυο παιδικές φίλες και γειτόνισσες στο πάρτυ τους. Είχα πάει βέβαια σε πολλά πάρτυ μέχρι τότε, είχα κάνει και στο σπίτι κάμποσα, αλλά αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά τα πράγματα : οι φίλες μου ήταν λίγο μεγαλύτερες, η μια πήγαινε πρώτη λυκείου και η άλλη ήταν τελειόφοιτη. Ήταν, δηλαδή, πάρτυ για "μεγάλους" , χωρίς γονείς και λοιπούς κηδεμόνες και θα γινόταν σ'ένα άδειο διαμέρισμα-αποθήκη των γονιών τους. Αγχώθηκα λίγο, τι να φορέσω σκεφτόμουν και τελικά κατέληξα σε μια μπλούζα που μου είχε κάνει δώρο η νονά μου σε μια βόλτα μας. Αυτή η μπλούζα ήταν "τελευταία λέξη της μόδας", έτσι είχε πει η πωλήτρια σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει την άκρως τσουχτερή τιμή της. Φόρεσα την μοδάτη μπλούζα μου, ένα μπλε σκούρο κολάν και τα καλά μου παπούτσια. Κι επειδή σ'ένα πάρτυ δεν πηγαίνεις όπως να'ναι, εννοείται ότι πέρασα τα χείλη μου με liposan κεράσι. Έφτασα στο πάρτυ με τον αδελφό μου, καλεσμένος κι εκείνος, και καθίσαμε παρέα με δυο-τρεις φίλους που ήταν στην ηλικία μας. Τα κορίτσια είχαν αδειάσει τον χώρο, είχαν αφήσει μόνο καρέκλες και, σε μια γωνιά, ένα μεγάλο τραπέζι φορτωμένο με ποτά, αναψυκτικά και διάφορα που τότε τα λέγαμε μεζεδάκια,τώρα τα λέμε finger food. Σιγά-σιγά μαζεύτηκε πολύς κόσμος, η μουσική δυνατά, ο φωτισμός σταθερά χαμηλός κι εγώ με το ποτό μου στο χέρι - γιατί δεν ήπια αναψυκτικό αλλά ποτό , οποίο χρόνια αργότερα κατάλαβα ότι μάλλον ήταν τσέρρυ κόλα, με πολύ κολα και ελάχιστο τσέρρυ- χάζευα μαγεμένη τους "μεγάλους": πως χόρευαν το "europa", πως φλέρταραν, πως έπιναν τα ποτά τους, πως κάπνιζαν τα τσιγάρα τους... σαν σκηνές από τα προσεχώς. Κούνησα το κεφάλι καταφατικά όταν η πιο μικρή από τις φίλες μου είπε ότι "σε αυτό το λύκειο δεν υπάρχει ούτε ένας ωραίος ρε γαμώτο" και παρατήρησα στυλιστικά εγκλήματα που θυμάμαι ακόμα, μια πολύ όμορφη κοπέλα για παράδειγμα, με λευκό παντελόνι και μαύρο πουκάμισο και τα πιο κακόγουστα παπούτσια που θα μπορούσε να φορέσει κανείς, κάτι αρβύλες που ταίριαζαν μόνο σε νεοσύλλεκτο. Όλες οι λεπτομέρεις του πάρτυ αναμεταδόθηκαν με το νι και με το σίγμα στις συμμαθήτριές μου, που -τι κρίμα!- πήγαιναν ακόμα σε παιδικά πάρτυ, χα χα! Τις οικοδέσποινες τις βλέπω πολύ συχνά, σύζυγοι και μαμάδες πια, να πηγαίνουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Αναρωτιέμαι τι να γίνονται οι υπόλοιποι καλεσμένοι. Έγραψαν καλά στις πανελλήνιες, παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά; Που ζουν, πως ζουν, πως διασκεδάζουν; Τώρα που κοντοζυγώνουν τα σαράντα θυμούνται εκείνο το πάρτυ, βράδυ Σαββάτου στο άδειο διαμέρισμα; Ή μήπως το θυμάμαι μόνο εγώ, γιατί -πως να το κάνουμε- ήταν το πρώτο πάρτυ που πήγα και ήταν για "μεγάλους";