Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Απλωμένα χέρια...



Μετά το interview πήγα στην αφετηρία του λεωφορείου, ευτυχώς ήταν εκεί αυτό που κάνει στάση δίπλα στο σπίτι μου, ήταν μισοάδειο, βρήκα θέση και περίμενα να μπει ο οδηγός για να ξεκινήσουμε. Έβγαλα το βιβλίο μου από την τσάντα και βυθίστηκα στις σελίδες του και στις σκέψεις μου. Μια ξεψυχισμένη φωνή , σαν δυνατός ψίθυρος ακούστηκε: «Σας παρακαλώ...είμαι στο δρόμο...να πάρω κάτι να φάω...». Ήταν ένα άντρας που είχε μπει στο λεωφορείο και με το χέρι απλωμένο ζητούσε βοήθεια. Μακριά καπαρντίνα, λίγο σκονισμένη, πλεκτό πουλόβερ με σχέδια, τζιν... Δεν έμοιαζε καθόλου με άλλους ζητιάνους, σκυφτούς και βρώμικους, που συναντώ κατά καιρούς στα μέσα μεταφοράς. Μου τράβηξε την προσοχή το πρόσωπό του. Είχε ένα ύφος υπερβολικά αξιοπρεπές, αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι μια έκφραση προσώπου, το βλέμμα του εξέπεμπε μια παράξενη υπερηφάνεια και κρατούσε το κεφάλι του ψηλά. Τα μάτια του ολόιδια με τα μάτια ενός παλιού φίλου, του Ν., σχιστά και γαλάζια, απίστευτος συνδυασμός. Λίγο πριν φτάσει δίπλα μου το απλωμένο χέρι, μπήκε στο λεωφορείο ο οδηγός και ο άντρας με την καπαρντίνα βιάστηκε να κατεβει. Άθελά του μ’ έβγαλε και από το δίλημμα - δίνω , δεν δίνω? Νιώθω αμήχανα κάθε φορά που με πλησιάζει άνθρωπος με απλωμένο χέρι. Ίσως γιατί είμαι ψωροπερήφανη και θα προτιμούσα να πάω από ασιτία, παρά να ζητιανέψω. Ίσως γιατί μια φορά, σ΄ένα βαγόνι του ηλεκτρικού, κάπου ανάμεσα στην Ομόνοια και τον Πειραιά, ένας νεαρός που βάδιζε με δυσκολία (κινητικά προβλήματα, κάποια αρρώστια είπε) μας ευχαρίστησε θερμά για τον οβολό μας και στην επόμενη στάση κατέβηκε και άρχισε να χοροπηδάει σαν αγριοκάτσικο... Θαύμα! Ίσως γιατί μια άλλη φορά, πάλι μέσα στο ασφυκτικά γεμάτο τρένο, μπήκε μια νεαρή και ζήτησε βοήθεια, γιατί όπως είπε είχε aids. Μόλις ανακοίνωσε την ασθένειά της, κι ενώ δεν έπεφτε καρφίτσα μέσα στο βαγόνι, όσοι ήταν γύρω της έκαναν (άγνωστο πως) δύο βήματα πίσω και δημιούργησαν διάδρομο, μην τύχει και τους ακουμπήσει... Για γέλια και για κλάματα. Κι άλλη μια φορά ήμουν κι εγώ μέσα σε αυτούς που έκαναν πίσω, καθώς μας πλησίαζε ένας πανβρώμικος γκριζομάλλης επαίτης, με ανοιχτές πληγές στα χέρια και στα πόδια. Και δεν ξεχνώ, βέβαια, τον Δ., που ήταν συμμαθητής μου στο δημοτικό και στο γυμνάσιο και ήταν τόσο όμορφο και καλό παιδί, αν και πειραχτήρι, γιατί καθόταν στο πίσω θρανίο και μου τραβούσε την αλογοουρά, και μετά εξαφανίστηκε στο λύκειο και τον ξαναείδα όταν ήμουν πια φοιτήτρια, πολλές φορές, μέσα στο λεωφορείο, αλλά σε αυτόν δεν έδινε κανένας λεφτά – όλοι υποψιάζονταν τι θα τα έκανε- ούτε κι εγώ έδωσα ποτέ κι ας είχα τόσα να θυμάμαι από τα παλιά. Αντίθετα, κρυβόμουν στο κάθισμά μου και παρακαλούσα να μην με αναγνωρίσει κι ας στενοχωριόμουν. Πολύ περισσότερο στενοχωριόμουν τότε, παρά όταν μου τηλεφώνησε μια παλιά συμμαθήτρια για να μου πει τι απέγινε ο Δ. Κι ισως τελικά αυτό που μου προκαλεί αμηχανία να μην είναι τα βρώμικα ρούχα, τα μάτια που μοιάζουν με του Ν. και οι ψεύτικες αρρώστιες, αλλά η σκέψη ότι σε κάθε λεωφορείο, σε κάθε βαγόνι που διασχίζει την πόλη, μπορεί να υπάρχει κάποιος που αναγνωρίζει έναν παλιό συμμαθητή, ένα φίλο, ένα γνωστό, που κάποτε διαβεβαίωνε τους πάντες ότι θα προτιμούσε να πάει από ασιτία, παρά να ζητιανέψει.



19 σχόλια:

  1. Καλημέρα, Ντοροθάκι!
    Πολύ ωραίο κείμενο, όπως πάντα. Κι εγώ νιώθω αμήχανα με τους επαίτες, ιδίως αν κουβαλάνε μαζί τους και κάποιο μικρό παιδί. Για πολλούς από αυτούς η ζητιανιά είναι η εύκολη λύση. Αν τους προτείνεις μια δουλειά, π.χ. να σου καθα ρίσουν το σπίτι, βλέπεις ότι δυσανασχετούν. Όταν όμως υπάρχει σωματική αναπηρία, εκεί τα πράγματα είναι δύσκολα από μόνα τους.
    Έτυχε όμως μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων ένα περιστατικό με μια ζητιάνα (γράφω γι' αυτό στο fragment 11) που με άφησε άναυδη!
    Καλό μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα.
    Είναι ένα θέμα που όσοι χρησιμοποιούμε μέσα μεταφοράς το βιώνουμε έντονα. Γιατί δεν είναι σαν τον ζητιάνο στο δρόμο που τον προσπερνάς και φεύγεις. Έρχονται εκείνοι και στέκονται μπροστά σου με το χέρι προτεταμένο. Το αν δίνει ή όχι κάποιος είναι καθαρά δικό του θέμα. Εγώ προσωπικά σιχαίνομαι το να αισθάνομαι οίκτο ή λύπηση για τους ανθρώπους. Προτιμώ να τους συμπονώ και να τους στέκομαι. Μα φυσικά δεν είναι αυτό που ζητούν οι επαίτες από εμάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Με κάλυψες με τη τελευταία φράση. Αν δε φτάσεις εκεί ποτέ δε ξέρεις πως θα αντιδράσεις. καλή σου μέραα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. είναι ένα μεγάλο θέμα αυτό της επαιτίας...δεν ξέρεις ποιός πραγματικά είναι σε ανάγκη κ ποιός το έχει ως βιοπορισμό. αποφεύγω να δίνω ιδίως σε αδύναμες ομάδες βλπ ανάπηρους, παιδιά κ γυναίκες με μωρά γιατί πάρα πολλές φορές έχω στρίψει στη γωνία και έχω ανακαλύψει τον "προαγωγό" τους...πάντα με σκληρό πρόσωπο και το βλέμμα στον ζητιάνο, περιμένει για να πάρει κ την τελευταία δεκάρα που θα δώσεις.

    από την άλλη, οι άστεγοι είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία. διάβασε αυτό το καταπληκτικό κείμενο http://podilatris.blogspot.com/2010/01/blog-post.html αν τυχόν δεν έχει πέσει στην αντίληψή σου κ θα καταλάβεις τι εννοώ...

    σε κάθε περίπτωση θα προτιμούσα η δράση μου να ξέρω ότι φτάνει σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. όχι γιατί με νοιάζει αν είμαι κορόιδο ή όχι, όχι γιατί νοιώθω αμηχανία (που νοιώθω, φυσικά) αλλά γιατί τότε θα έχει αξία το τι κάνω. και ίσως μόνο μέσα από οργανωμένα δίκτυα γίνεται κάτι. ίσως.

    καλησπέρα κ καλό μήνα να έχεις :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν χρειάζεται να απολογείσαι ή να δίνεις εξηγήσεις γιατί δε δίνεις.
    Προσωπικά είμαι από τα άτομα που παλιά έδινα πάντα και από μια φάση και έπειτα δε δίνω πια ποτέ. Δεν ξέρω γιατί αλλά κάθε φορά που κατέβαινα στο κέντρο με πλησίαζε ο κάθε ένας που ήθελε ψιλά για να του δώσω. Ίσως να'ναι η φάτσα μου γιατί δεν μπορώ να βρω τίποτα άλλο που να τους τραβούσε όλους πάνω μου. Τεσπα έδινα που λες σε όλους. Ειδικά δε στα πρεζάκια. Κι ας ήξερα τι τα έκαναν.

    Μετά μου την έδωσε που όλοι κι όλες μου ζητούσαν και σταμάτησα να δίνω. Εντελώς όμως. Κάθε φορά που με πλησιάζουν τώρα, ό,τι και να μου πουν, μα οτιδήποτε λέω "δώσαμε-δώσαμε" και φεύγω. Πολλοί ξαφνιάζονται γιατί έχουν μια σιγουριά ότι θα τους δώσω. Αλλά όλοι φεύγουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μακαρι να μπορουσαμε να καταλαβουμε ποιοι εχουν πραγματικη αναγκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Dorothy μου,κ εδώ στην επαρχία συμβαίνει αυτό.Όχι τόσο στα μέσα μεταφοράς όσο έξω στο δρόμο΄ή στις καφετέριες όπου πας να πιείς ένα καφέ κ περνάνε κ ζητιανεύουν ένα σωρό άνδρες-γυναίκες και παιδιά.Δυστυχώς πάρα πολλά μικρά παιδιά που τα εκμεταλλεύονται.Στην αρχή έδινα αλλά τώρα περιορίστηκα κάπως.Πόλλα βλέπουν τα μάτια,πολλά ακούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Υπάλληλε του Ιδιωτικού τομέα

    Γνωρίζεις πολύ καλά οτι οι ήδη πενιχρές αποδοχές σου δεν θα αυξηθούν ποτέ.
    Γνωρίζεις εξίσου καλά οτι κάποιοι απολαμβάνουν εδώ και πολλά χρόνια επιδόματα διπλάσια του μισθού σου , υπερωρίες - ακόμα και μισθούς χωρίς να δουλεύουν , επιδοτήσεις για ανύπαρκτες καλλιέργειες, συντάξεις απο τα 35 τους και αφορολόγητα έσοδα.

    Πέρα από τις κομματικές ιδεολογίες και πεποιθήσεις σου , όταν τα γνωστά επιδοτούμενα και κρατικοδίαιτα παράσιτα κατεβαίνουν στους δρόμους εσύ πρέπει να διαχωρίσεις την θέση σου.

    • Εσύ θα συνεχίζεις να αμείβεσαι με τους πενιχρούς μισθούς της συμφοράς .
    Αυτοί θα συνεχίσουν να εκβιάζουν για αφορολόγητα επιδόματα και επιδοτήσεις της αρπαχτής .

    • Εσύ απο αύριο θα μαζεύεις αποδείξεις .Αυτοί θα συνεχίσουν να φοροδιαφεύγουν και να ζητάνε μίζες στηριζόμενοι σε αντισυνταγματικούς νόμους έχοντας την πλήρη κάλυψη της εκάστοτε σκανδαλοκυβέρνησης..

    • Εσύ θα συλληφθείς – απολυθείς αν διανοηθείς να απεργήσεις , διαμαρτυρηθείς κλείνοντας δρόμους. Αυτοί θα συνεχίσουν να κλείνουν δρόμους , να απεργούν και καταστρέφουν δημόσια περιουσία .

    Απο οτι φαίνεται ΚΑΤ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 4 – ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ 1 του συντάγματος ο νόμος θα συνεχίσει να ισχύει μόνο για σένα.

    Αν πιστεύεις οτι σε τιμά η παραπάνω κατάσταση μπορείς να συνεχίσεις στον δρόμο της παρακμής (λόγιος όρος για την ξεφτίλα).

    Αν όχι διάβασε τα παρακάτω και κρίνε μόνος σου :


    Μέχρι να δεις τον νόμο να εφαρμόζεται –
    Πολιτικούς και δημόσιους καφρουπάλληλους στην φυλακή για τα σκάνδαλα ,
    Αγρότες και ελεύθερους επαγγελματίες να φορολογούνται ,
    Λουκέτο στις προβληματικές του δημοσίου όπως η ΕΡΤ ,
    Αμοιβές δημοσίου ΣΥΜΦΩΝΑ με τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας

    Μέχρι τότε θα πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου ως ντε φάκτο πολίτη Β’ κατηγορίας
    Και ως τέτοιος :
    • Δεν επενδύεις πουθενά και σε τίποτα πέραν των απολύτως απαραίτητων
    Ακυρώνεις συμβόλαια με ασφαλιστικές εταιρείες , πιστωτικές κάρτες , εταιρείες τηλεπικοινωνιών , κλείνεις τα δάνεια του παρελθόντος και δεν παίρνεις νέα .....
    Στην θεωρία ονομάζεται αποεπένδυση και αυτο κάνουν οι εταιρείες όταν το οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον γίνεται εχθρικό

    • Δεν καταναλώνεις παρά ξοδεύεις μόνο τα απαραίτητα για επιβίωση.

    • Δεν δηλώνεις έσοδα από ενοίκια και τόκους καταθέσεων

    • Διαπραγματεύεσαι μαύρη και αφορολόγητη εργασία με τον εργοδότη σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Dorothaki πέρασα απλά να πω ένα καλημέρα! Είσαι καλά βρε; :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εξαιρετικό κείμενο! Συμμερίζομαι τον προβληματισμό σου...δε δίνω ποτέ στους ζητιάνους γιατί το ένστικτό μου μου λέει ότι έτσι δεν τους βοηθώ πραγματικά...δεν ξέρω, μπορεί και να κάνω λάθος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Maria Jose
    Το θυμάμαι αυτό το fragment, μου είχε κάνει κι εμένα εντύπωση! Ενας γνωστός μου, πρότεινε σε κάποιον που του ζητούσε χρήματα γιατί δεν είχε να φάει, όπως έλεγε, να πηγαίνει κάθε μέρα σ΄ενα κοντινό εστιατόριο και να παραγγέλνει ό,τι θέλει, χωρίς κανέναν περιορισμό και θα του τα πλήρωνε ο γνωστός μου (και ξέρω ότι το εννοούσε). Εννοείται ότι πήρε αρνητική απάντηση... Καλό Σαββατοκύριακο, φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @lena_zip
    Γειά σου Λένα! Αυτό το χέρι που κρατάνε απλωμένο μέχρι να τους δώσεις είναι το θέμα... Επίσης σιχαίνομαι αυτούς που δίνουν χρήματα και το κάνουν τόσο, μα τόσο επιδεικτικά... Φιλιά πολλά, καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @Me_To_aSeToN_STo_XeRi
    Εννοείται ότι κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τους λόγους που οδηγούν τον καθένα στην επαιτεία! Καλό Σαββατοκύριακο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @mermyblue
    Συμφωνώ με αυτά που γράφεις,ειδικά με την πρώτη παράγραφο. Διάβασα και το εξαιρετικό κείμενο του link. Σίγουρα κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποιος έχει πραγματική ανάγκη. Κάτι άλλο που μου είχε κάνει πολύ κακή εντύπωση ήταν σ'ένα σωματείο που βοηθούσε κάποιους που είχαν ανάγκη και 1-2 "κυρίες" ξεδιάλεγαν ό,τι ήθελαν από τα ρούχα που πήγαινε όποιος ήθελε να βοηθήσει (αυτά που ήταν αφόρετα, παπούτσια, ρούχα με γνωστές φίρμες...) και τα κρατούσαν για τον εαυτό τους, όχι γιατί τα είχαν ανάγκη, αλλά έτσι, γιατί μπορούσαν να τα έχουν δωρεάν. Πραγματικά τις σιχάθηκα! Καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @DaisyCrazy
    "Δώσαμε-δώσαμε"! Ε, μα τι να κάνεις? Ακόμα και να έχεις την καλή διαθεση να δώσεις σε όλους, δε γίνεται! Φιλιά πολλά,καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @Δημιουργία
    Συνήθως αυτοί που έχουν πραγματική ανάγκη δε βγαίνουν να ζητιανέψουν, έτσι νομίζω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @neni
    Δεν μπορώ να βλέπω μικρά παιδιά στο "μεροκάματο"! Οι ενήλικοι ας κάνουν ό,τι θέλουν, είναι υπεύθυνοι για τον εαυτό τους,αλλά τα παιδιά είναι απαράδεκτο να τα βάζουν να ζητιανεύουν. Φιλιά, καλό Σαββατοκύριακο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @Ανεράιδα
    Γειά σου Ανεράιδα, καλωσόρισες στο blog μου. Είμαι κι εγώ πολύ επιφυλακτική, γιατί δεν ξέρω ποιος έχει πραγματική ανάγκη (το περιστατικό με τον νεαρό στο τρένο για παράδειγμα...)αλλά και γιατί, όπως γράφεις, δεν προσφέρεις έτσι ουσιαστική βοήθεια. Καλό Σαββατοκύριακο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Μια φορά, πριν πολλά χρόνια, στο πεζοδρόμιο της Αιόλου είδα ένα παλιό συμμαθητή μου να σέρνεται. Ήταν μαστουρωμένος. Έκρυψα το πρόσωπο μου. Δεν ήθελα να δει ότι τον είδα. Κατάλαβες? Εσύ κατάλαβες...Σε χαιρετώ. Ωραί το ποστο σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Έτοιμοι για απογείωση?