Στο δρόμο...

"Όλα είναι δρόμος...όλα είναι δρόμος..." όπως τραγουδούσαν οι "τρυπες" πριν από μια δεκαετία. Κι όταν ο δρόμος βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, μια απλή, καθημερινή βόλτα δεν είναι ποτέ βαρετή...

Κοντά στην Πλατεία Κάνιγγος. Περπατάμε σ'εναν πεζόδρομο και συζητάμε περί ανέμων και υδάτων, όταν ακούμε μια γυναικεία φωνή: "βοήθεια, το χέρι μου, το 'σπασα". Κάποιος που θεώρησε ότι ο πεζόδρομος δεν προορίζεται για τους πεζούς, αλλά για τη μηχανή του, έχει χτυπήσει μια γυναίκα. Αυτή είναι τώρα σωριασμένη στο έδαφος, φωνάζει και αυτός κάνει την πάπια. Αυτό που μου κάνει εντύπωση δεν είναι το ατύχημα ή η γαϊδουριά του μηχανόβιου , αλλά το ότι η τραυματίας δε λέει να βγάλει το τσιγάρο της από το στόμα. Επίσης, το γεγονός ότι φωνάζει "έσπασα το χέρι μου" αντί να αρχίσει τον οδηγό της μηχανής στα μπινελίκια. Sorry, εγώ αυτό θα έκανα...

Αιόλου. Ένας από τους πολλούς αλλοδαπούς πλανόδιους πωλητές που έχουν κατακλύσει τον πεζόδρομο μας κλείνει το δρόμο και μας δείχνει κάτι που μοιάζει με όπλο. Τελικά είναι αναπτήρας, νέο μοντέλο. Ενα μήνα πριν ένας συνάδελφός του, πάλι στην Αιόλου, μου είχε κλείσει το δρόμο και νόμιζα ότι ήθελε να με ψεκάσει με το μπουκάλι που κρατούσε. Τελικά κι εκείνο ήταν ένας αναπτήρας, σε συσκευασία που έμοιαζε με κολώνια Μυρτώ. Ανυπομονώ για το επόμενο μοντελάκι που θα κυκλοφορήσει...

Περικλέους. Περνάμε μπροστά από μια βιτρίνα με νυφικά. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα νυφικά πρέπει να θυμίζουν τούρτες ή λατέρνες. "Αν αποφασίσει να παντρευτεί καποια με εξαιρετικά λεπτό γούστο, εγώ για παράδειγμα, θα υποφέρει!" λέω και γελάμε. Χαχαχα!

Μετρό Μοναστηράκι. Στις κυλιόμενες της εισόδου από Αθηνάς. Ενας κύριος ανεβαίνει και συγχρόνως φωνάζει "Αντε στο διάολο!". Δεν καταλαβαίνουμε σε ποιόν το λέει. Οταν φτάνει στην κορυφή της σκάλας γυρίζει προς τα πίσω και φωνάζει ξανά "Αντε στο διάολο!" και όλοι προσπαθούν να καταλάβουν αν απευθύνεται σε αυτούς...