C'est la vie...

Αν το καλοσκεφτείς, υπάρχουν πολλά δυσάρεστα –άλλα πολύ σοβαρά, άλλα λιγότερο- που μπορούν να συμβούν στη ζωή ενός απλού κι ασήμαντου ανθρώπου. Όταν λέω δυσάρεστα εννοώ για παράδειγμα και χωρίς σειρά σοβαρότητας: Να αντιμετωπίσει σοβαρό πρόβλημα με την υγεία του... Να χάσει κάποιον δικό του άνθρωπο...Να χάσει το σπίτι του... Να ψάχνει μάταια για δουλειά και να χτυπάει κάρτες στον ΟΑΕΔ μήνες αμέτρητους και συγχρόνως να καταπολεμά με επιτυχία την επιθυμία να σκίσει τα πτυχία του και τα μεταπτυχιακά του σε μικρά-μικρά κομματάκια... Να έχει παιδιά και να μην μπορεί –όχι να μη θέλει, έχει διαφορά- να τους προσφέρει τα προς το ζην... Να έχει παιδιά και να μην μπορεί –όχι να μη θέλει, έχει διαφορά- να τους προσφέρει τα περιττά, αυτά που κανείς δε χρειάζεται πραγματικά, αλλά... Να τον προδώσουν αυτοί που αγαπά... Να χωρίσει... Να φάει κλήση για παράνομο παρκάρισμα... Να τον κυνηγά η εφορία... Να δεί στον ύπνο του ψάρι... Να χάσει η ομάδα του το πρωτάθλημα... Να του κρατήσει την κάρτα το ΑΤΜ... Να του της σπάσει το τακούνι από τις καινούργιες γόβες... Να... Να... Να...

Και όλα αυτά τα αντιμετωπίζουμε, εμείς οι απλοί και ασήμαντοι άνθρωποι, κάποιες φορές με ψυχραιμία, άλλοτε πάλι κλαίγοντας από απελπισία. Άλλες φορές με χαμόγελο κι ένα «δεν πειράζει» ή «δε βαριέσαι» κι άλλες ξεστομίζοντας φράσεις στολισμένες με μπόλικα καλολογικά στοιχεία μέσα από σφιγμένα δόντια και χτυπώντας τη γροθιά στο τραπέζι . Αλλά τα αντιμετωπίζουμε μόνοι, άντε και με τους δικούς μας ανθρώπους που μας βοηθoύν να σηκωθούμε ξανά στα πόδια μας. Γιατί έτσι είναι η ζωή, έτσι ήταν, ανέκαθεν: πέφτεις και αργά ή γρήγορα ξανασηκώνεσαι. Και τα καταφέρνουμε μiα χαρά, τόσο απλά, χωρίς δελτία τύπου, έκτακτες εκδόσεις και λοιπές φανφάρες. Σκάμε και κολυμπάμε. Γιατί c’ est la vie.

Αλλά είπαμε... αυτό ισχύει για τους απλούς και ασήμαντους ανθρώπους...