Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Κάτι σαν λούνα παρκ...



Περπατάω σε γνώριμους δρόμους, στο κέντρο του Πειραιά. Λατρεύω αυτή την πόλη, με όλες τις ομορφιές και με όλα τα στραβά κι ανάποδά της. Με τοσυνωστισμό στις στάσεις των λεωφορείων στην Εθνικής Αντιστάσεως και τους βιαστικούς που σπρώχνουν χωρίς να υπολογίζουν ότι μπορεί να σε στείλουν αδιάβαστο στις ρόδες των διερχομενων λεωφορείων. Με την πολύβουη Σωτήρος Διός, με το Πασαλιμάνι, το «Νέον» που έκλεισε πριν χρόνια, με το «Χάι Λάιφ», το «Αττικόν», το «Σινεάκ» και τη «Ζέα» (εκεί είχα δει τον Τιτανικό, πήγαινα ακόμα σχολείο, από τότε δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο μαζεμένο σε κινηματογράφο). Με την Ηρώων Πολυτεχνείου και τον κύριο με τη λατέρνα και με τη Βασιλέως Γεωργίου και με τις καθετες οδούς που φέρουν ηρωικά ονόματα: Ανδρούτσου, Κουντουριώτου... Με το Δημοτικό Θέατρο, με το «καφέ Θέατρο» απέναντι στην πλατεία, με τη «Στάνη» και με παγωτό σερβιρισμένο σε νεροπότηρο. Με το φροντιστήριο που πήγαινα στην τρίτη λυκείου και με Χριστουγεννιάτικο τσάι από το «Madras”. Με τον σταθμό του ηλεκτρικού και με καράβια που έρχονται ή φεύγουν. Κι αν υπάρχει ένας δρόμος που δεν μου αρέσει είναι αυτός που περπατάω τώρα, κατεβαίνοντας την Τσαμαδού, στο ύψος της αγοράς. Δεν έχει κάτι παράξενο, είναι απλά ένας δρόμος. Με μαγαζιά που πουλάνε ξηρούς καρπούς , ψεύτικα λουλούδια, ρόμπες και φανέλες, μια βιτρίνα με βιβλία κι ανάμεσά τους ένα ημερολόγιο που το λένε ημερολόγιο της ευτυχίας, μια άλλη βιτρίνα με θυμιατά και εικόνες κι ένα μικροσκοπικό μαγαζάκι με κεριά και λαμπάδες. Ένα κατάστημα εποχιακών έχει απλώσει το εμπόρευμά του στο πεζοδρόμιο και για να περάσω στριμώχνομαι ανάμεσα σε πλαστικά δέντρα κι έναν Αγιο Βασίλη μεγάλο, στο μπόι μου, που κρατάει ένα χρυσαφί σαξόφωνο. Εκτός από τα δέντρα και τα παιχνίδια, το δρόμο μου κλείνουν και δυο-τρεις ζητιάνοι που τεντώνουν το χέρι με το πλαστικό κυπελάκι και μου εύχονται μέσα από τα δόντια τους, με σπασμένα Ελληνικά «Καλά Κριστόγγινα κυρία». Όλα αυτά τα έχω συναντησει και σε άλλους δρόμους. Εδώ, όμως, ο δρόμος και τα πεζοδρόμια μοιάζουν πιο γκρίζα από αλλού και αυτό το γκρίζο εξαπλώνεται και σκεπάζει τα πάντα, τα θαμπώνει, τα κάνει σκοτεινά και μίζερα: τα λουλούδια, τα θυμιατά, τις βιτρίνες, τους τοίχους, τα αυτοκίνητα, τα χρώματα, τους ανθρώπους, την καλή μου διάθεση... Από κάπου ακούγεται μια μονότονη μουσική και μέχρι να στρίψω στην επόμενη γωνία νιώθω παγιδευμένη σ’ένα θλιβερό λούνα παρκ, σαν αυτά που δείχνουν στα θρίλερ β’διαλογής, που έχουν φώτα και σημαιάκια και ρόδα και τρενάκι και όλες τις προϋποθέσεις για να διασκεδάσεις, αλλά ο πρωταγωνιστής ποτέ δεν χαίρεται που βρίσκεται εκεί.


14 σχόλια:

  1. Ακριβώς για όλα αυτά που περογράφεις, ποτέ δε μου άρεσε να βρίσκομαι στον Πειραιά! Προτιμώ να πηγαίνω ως εκεί απλά για να πάρω ένα καράβι που θα με πάει μακριά.
    Μεγάλη αντίθεση εεε; Καληνύχτα και καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αχ λατρεύω Αθήνα και Πειραιά και με αυτό το οδοιπορικό σου μου ξύπνησες τη νοσταλγία των φοιτητικών μου χρόνων που ποτέ δεν έσβησε. Ακόμα κι οι μουντοί δρόμοι είναι όμορφοι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Dorothoyla μου, εγώ είμαι Πειραιώτισσα και όπως καταλαβαίνεις τον λατρεύω και με τα καλά του και με τα κακά του.
    Οταν είμαι στις μαύρες μου παίρνω το αυτοκίνητο και η βολτα μου αρχίζει απο το λιμάνι και γύρω-γύρω στην Πειραϊκή, συνεχίζω πασαλιμάνι, καστελλα, προφητη ηλια και μετά γυρνάω σπίτι μου. !!!

    ολες οι κοπάνες απο το σχολείο είχαν σαν τόπο συναντήσεως την ''πισίνα'' και το ''bowiling''

    φιλια πολλά και καλή σου εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εμένα μου αρέσει να περαπατάω στον Πειραιά κοντά στη θάλλασα.Λατρεύω αυτή την όψη του.Για την άλλη που αναφέρεις δεν έχω εμπειρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @lena_zip
    Εγώ προτιμώ το κομμάτι που βρίσκεται από το Δημοτικό θέατρο και πάνω :) Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @DaisyCrazy
    Συμφωνώ, αλλά ανάμεσα στους μουντούς δρόμους της Αθήνας και του Πειραιά, διαλέγω αυτούς του Πειραιά. Μόνο και μόνο που βλέπεις θάλασσα, είναι άλλο πράγμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Maria B.
    Ωραία η μέθοδος καταπολέμησης της μαυρίλας :) Και η Καστέλλα μου αρέσει πολύ και η Πλατεία Αλεξάνδρας είναι τέλειο μέρος για καφεδάκι. Φιλιά, καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @συνvεφάκι
    Κι εμένα μου αρέσει η θάλασσα. Στην περιοχή που περιγράφω στο τέλος του post πηγαίνω μόνο όταν έχω κάποια δουλειά εκεί κοντά, διαφορετικά προτιμώ το κομμάτι που βρίσκεται πάνω από το Δημοτικό Θέατρο και φυσικά τη θάλασσα! Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ε και μόνο που ο τίτλος έχει μέσα το luna, το ήξερα ότι θα ήταν καλό το κείμενο ;)

    Δεν τις ξέρω αυτές τις γειτονιές, αλλά μ' έκανες να θέλω να τις περπατήσω.

    Φιλί κορίτσι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αν κι έφυγα 9 χρονών από τον Πειραιά, δεν παύω μέσα μου να νοιώθω Πειραιώτισσα.
    Εκεί γεννήθηκα, εκεί έχω τις πρώτες μου αναμνήσεις, τον αγαπάω τον Πειραιά!
    Κι ας με θλίβοθν πια κάποια πράγματα που βλέπω!
    Φιλιά, καλό μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μα για όλα αυτά που γράφεις εμείς προτιμάμε τις βολτες μας να τις κάνουμε απο Εθνικής Αντιστάσεως και πάνω ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @Madame de la Luna
    Ετσι ακριβώς, luna = εγγύηση ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @ΕΛΕΝΑ
    Εχει αρκετά πράγματα που θα μπορούσαν να βελτιωθούν ώστε να γίνει πολύ πιο όμορφη πόλη, αλλά και μόνο που βλέπεις θάλασσα τον κάνει ξεχωριστό τον Πειραιά! Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Έτοιμοι για απογείωση?