Κάτι σαν λούνα παρκ...

Περπατάω σε γνώριμους δρόμους, στο κέντρο του Πειραιά. Λατρεύω αυτή την πόλη, με όλες τις ομορφιές και με όλα τα στραβά κι ανάποδά της. Με τοσυνωστισμό στις στάσεις των λεωφορείων στην Εθνικής Αντιστάσεως και τους βιαστικούς που σπρώχνουν χωρίς να υπολογίζουν ότι μπορεί να σε στείλουν αδιάβαστο στις ρόδες των διερχομενων λεωφορείων. Με την πολύβουη Σωτήρος Διός, με το Πασαλιμάνι, το «Νέον» που έκλεισε πριν χρόνια, με το «Χάι Λάιφ», το «Αττικόν», το «Σινεάκ» και τη «Ζέα» (εκεί είχα δει τον Τιτανικό, πήγαινα ακόμα σχολείο, από τότε δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο μαζεμένο σε κινηματογράφο). Με την Ηρώων Πολυτεχνείου και τον κύριο με τη λατέρνα και με τη Βασιλέως Γεωργίου και με τις καθετες οδούς που φέρουν ηρωικά ονόματα: Ανδρούτσου, Κουντουριώτου... Με το Δημοτικό Θέατρο, με το «καφέ Θέατρο» απέναντι στην πλατεία, με τη «Στάνη» και με παγωτό σερβιρισμένο σε νεροπότηρο. Με το φροντιστήριο που πήγαινα στην τρίτη λυκείου και με Χριστουγεννιάτικο τσάι από το «Madras”. Με τον σταθμό του ηλεκτρικού και με καράβια που έρχονται ή φεύγουν. Κι αν υπάρχει ένας δρόμος που δεν μου αρέσει είναι αυτός που περπατάω τώρα, κατεβαίνοντας την Τσαμαδού, στο ύψος της αγοράς. Δεν έχει κάτι παράξενο, είναι απλά ένας δρόμος. Με μαγαζιά που πουλάνε ξηρούς καρπούς , ψεύτικα λουλούδια, ρόμπες και φανέλες, μια βιτρίνα με βιβλία κι ανάμεσά τους ένα ημερολόγιο που το λένε ημερολόγιο της ευτυχίας, μια άλλη βιτρίνα με θυμιατά και εικόνες κι ένα μικροσκοπικό μαγαζάκι με κεριά και λαμπάδες. Ένα κατάστημα εποχιακών έχει απλώσει το εμπόρευμά του στο πεζοδρόμιο και για να περάσω στριμώχνομαι ανάμεσα σε πλαστικά δέντρα κι έναν Αγιο Βασίλη μεγάλο, στο μπόι μου, που κρατάει ένα χρυσαφί σαξόφωνο. Εκτός από τα δέντρα και τα παιχνίδια, το δρόμο μου κλείνουν και δυο-τρεις ζητιάνοι που τεντώνουν το χέρι με το πλαστικό κυπελάκι και μου εύχονται μέσα από τα δόντια τους, με σπασμένα Ελληνικά «Καλά Κριστόγγινα κυρία». Όλα αυτά τα έχω συναντησει και σε άλλους δρόμους. Εδώ, όμως, ο δρόμος και τα πεζοδρόμια μοιάζουν πιο γκρίζα από αλλού και αυτό το γκρίζο εξαπλώνεται και σκεπάζει τα πάντα, τα θαμπώνει, τα κάνει σκοτεινά και μίζερα: τα λουλούδια, τα θυμιατά, τις βιτρίνες, τους τοίχους, τα αυτοκίνητα, τα χρώματα, τους ανθρώπους, την καλή μου διάθεση... Από κάπου ακούγεται μια μονότονη μουσική και μέχρι να στρίψω στην επόμενη γωνία νιώθω παγιδευμένη σ’ένα θλιβερό λούνα παρκ, σαν αυτά που δείχνουν στα θρίλερ β’διαλογής, που έχουν φώτα και σημαιάκια και ρόδα και τρενάκι και όλες τις προϋποθέσεις για να διασκεδάσεις, αλλά ο πρωταγωνιστής ποτέ δεν χαίρεται που βρίσκεται εκεί.