Ejekt (& άλλο ένα βραβείο)

PART I

Παρασκευή, αργά το απόγευμα, περπατάμε προς το γήπεδο ξιφασκίας για τη δεύτερη μέρα του EJEKT festival. Μου έρχεται flashback από τους Ολυμπιακούς του 2004, όταν λίγο πιο πέρα -στο γήπεδο του baseball- παρακολουθούσαμε τους αγώνες με συνοδεία μπύρας και hot dog. Επιστροφή στο τώρα, βλέπω ανακοινώσεις που γράφουν ότι απαγορεύεται -μεταξύ άλλων- το crowd surfing. Ο τραγουδιστής των Subways, που βρίσκονται ήδη στη σκηνή, δεν διαβάζει Ελληνικά, γι'αυτό και τελικά κάνει μια βουτιά και καταλήγει πάνω σε δεκάδες υψωμένα χέρια. Αναρωτιέμαι πως αντέχει η Charlotte, που χτυπιέται επί σκηνής παίζοντας μπάσο, να φοράει μαύρο καλσόν με τέτοια ζέστη. Τη θέση των Subways παίρνουν οι Klaxons και, αφού μας αποχαιρετίσουν με το "it's not over yet", μεταφερόμαστε στην indoor stage όπου ο Ian McCulloch μας υποδέχεται με μια γενναία δόση αυτοσαρκασμού: "Obviously, we are not Lauryn Hill!" λέει και γελάμε, καθώς οι Echo and the Bunnymen βρέθηκαν στο φεστιβάλ για να καλύψουν το κενό που άφησε με την ακύρωση της περιοδείας της η Hill. Παρακολουθώ αυτόν που στέκεται (λέμε τώρα!) μπροστά μου, θα μπορούσε να πάρει το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό air guitar. Ξανά έξω, για τον απίστευτο Jarvis Cocker και μετά αναμονή μέχρι να ετοιμαστεί η σκηνή για τους Royksopp. Και περιμένουμε... Και περιμένουμε...Αλλά είναι από τις φορές που η αναμονή αξίζει, καθώς μας αποζημιώνουν με την εμφάνισή τους. Χορός, μπύρες, πολύχρωμα ρούχα, πολύχρωμα μαλλιά, μεγάλα χαμόγελα συνθέτουν το πιο όμορφο παζλ που μπορείς να συναντήσεις σε αυτή την πόλη. Κάποιος σκοντάφτει σε ένα πεταμένο ποτήρι, το οποίο καταλήγει στα πόδια μου. Μου χαμογελάει και μου ζητάει χίλια συγγνώμη. Είναι περασμένες δυόμισι όταν προχωράμε προς το πάρκινγκ, με τους Royksopp να παίζουν το τελευταίο κομμάτι τους , πριν δώσουν τη σκυτάλη στους 2many djs. Σκέφτομαι ότι δεν είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι που χορεύουν, που γελάνε, που ζητάνε συγγνώμη αν σε πατήσουν, δεν είναι δυνατόν να είναι οι ίδιοι που συναντάς το πρωί στο μετρό, που σπρώχνουν, που κυκλοφορούν κατσούφηδες και έτοιμοι για καβγά. Με τα μάτια να κλείνουν από τη νύστα, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ο Αμμουδιάρης (aka Sandman), για τον οποίο έχουν γράψει από τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν μέχρι και τους Metallica, μαζί με τη μαγική σκόνη που μας ρίχνει κάθε βράδυ για να δούμε όμορφα όνειρα, ρίχνει και μια γερή δόση γκρινιαρόσκονης. Και η δράση της εξασθενεί όσο περνάνε οι ώρες, γι'αυτό το πρωί που ξυπνάμε είμαστε τόσο γκρινιάρηδες και το βράδυ χαμογελαστοί και με διάθεση να περάσουμε καλά. Μέχρι το επόμενο ξύπνημα.

PART II

Η Δημιουργία, το Πλεκτό Εγκώμιο , η Βίκυ και η Dorothea, μου απένειμαν το βραβείο "ένα αξιαγάπητο blog"! Σας ευχαριστώ πολύ και τις τέσσερις!
Οι κανόνες λένε:
1. Δεχτείτε αυτό το βραβείο, αναρτήστε το στο blog σας, μαζί με το όνομα του ατόμου που σας βράβευσε, και το λινκ στο blog
2. Απονείμετε το βραβείο αυτό σε άλλα 15 αξιαγάπητα blogs. Θυμηθείτε να επικοινωνήσετε με τους bloggers και να τους ενημερώσετε ότι τους επιλέξατε για αυτό το βραβείο. Με τη σειρά μου, λοιπόν, το χαρίζω στους:

1. Κοκκινοσκουφίτσα
2. Το Χρυσό ΠιΠι
3. Anastasia's Dolls
4. Dorothea
5. Margo
6. Rubor Dolor Calor
7. Liquid Days
   
8. Eleni Dafnidi
   
9. Ειρήνη
10. Συνταγές της Καρδιάς
    
11. Olive Tree Girl
12. Πλεκτό Εγκώμιο
13. Aspa online
14. Kate loves Greg
15. Δημιουργία

(Όσες μου έχετε δώσει κι εσείς βραβείο μη νομίζετε ότι σας το επιστρέφω! Άλλο το ένα, άλλο το άλλο, εντάξει?)

Καλή εβδομάδα σε όλους!