Έφτιαξα κουλουράκια!

Ω ναι! Συνέβη και αυτό. Μπήκα στην κουζίνα κι έφτιαξα κουλουράκια. Ας τα πάρουμε από την αρχή: Όλα ξεκίνησαν από ένα τηλεφώνημα που δέχτηκα το απόγευμα της Παρασκευής. Κανονικά, θα έπρεπε να σηκώσω τους ώμους και να πω "Δε βαριέσαι!" γι'αυτό που άκουσα, αλλά φαίνεται ότι είχα ξυπνήσει στραβά και το ασήμαντο έγινε σημαντικό και, τελικά, όταν έκλεισα το τηλέφωνο θύμιζα κάτι μεταξύ γκρινιάρικου στρουμφακίου και νηπιου που κλαψουρίζει επειδή δεν του αγόρασαν το παγωτό που του υποσχέθηκαν. Το ίδιο βράδυ, σερφάροντας στο ίντερνετ έπεσα πάνω σε μια συνταγή για αλμυρά κουλουράκια (από τα αγαπημένα μου!). "Γιατί δεν δοκιμάζεις να τα φτιάξεις?", πρότεινε η mother που είχε ακούσει τα "Γιαμ-γιαμ, κουλουράκια καρότο, ουάου!" κλπ κλπ. "Η μαγειρική είναι ό,τι πρέπει για να χαλαρώνεις" πρόσθεσε με νόημα, καθώς μάλλον ήταν παραπάνω από προφανές ότι έβραζα ακόμα στο ζουμί μου, έστω και σε σιγανή φωτιά. Χωρίς να το πολυσκεφτώ αποφάσισα να δοκιμάσω (ε, συγκινήθηκα κιόλας από τη γενναιότητα της μαμάς μου να μου παραχωρήσει την κουζίνα της, γιατί -δεν ξέρω αν το έχω αναφέρει- αλλά εγώ από μαγειρική... ούτε τα SOS καλά-καλά δεν σκαμπάζω) κι έτσι βρέθηκα το απόγευμα του Σαββάτου να πλάθω κουλουράκια με τα δυο χεράκια! Καταρχήν να πώ ότι όντως το να μαγειρεύεις είναι πολύ χαλαρωτικό (αν και ήμουν ήδη cool, μετά από μια ελαφριά δόση shopping therapy που πήρα το πρωί). Χώρισα τη ζύμη σε δύο μέρη και στα μισά κουλουράκια έβαλα καρότο, ενώ στα υπόλοιπα ηλιόσπορους και σουσάμι. Έγιναν πολύ νόστιμα και -μια μέρα αργότερα- έχουν εξαφανιστεί (και να διευκρινίσω ότι δεν τα έφαγα όλα μόνη μου, εντάξει?). Ιδού λοιπόν τα πρώτα μου κουλουράκια και -τώρα που πήρα φόρα- ετοιμαστείτε για posts με τις κουζινοπεριπέτειές μου (εννοείται ότι θα βάζω μόνο ό,τι πετυχαίνω, χαχαχα!).

Καλή εβδομάδα!

Τα κουλουράκια...