Για να μπεί καλά ο μήνας...

Όση ώρα περίμενα στην ουρά, σκεφτόμουν ότι βρισκόμουν εδώ. Δοκιμάστε το, πιάνει!

Υπάρχει καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσεις την ημέρα - την εβδομάδα - τον μήνα σου, από το να κάνεις ένα γύρο τις δημόσιες υπηρεσίες για να μαζέψεις διάφορες βεβαιώσεις, πιστοποιητικά κλπ κλπ?

(Η ερώτηση είναι ρητορική... και βέβαια υπάρχει!)

Συνήθως...

Η διαδικασία για την έκδοση ενός πιστοποιητικού γέννησης είναι πολύ απλή υπόθεση: πηγαίνεις στο Δημοτολόγιο, δίνεις την ταυτότητά σου στον υπάλληλο, σε 2-3 λεπτά το πιστοποιητικό βγαίνει ζεστό-ζεστό από τον εκτυπωτή, πηγαίνεις μια βόλτα από το Πρωτόκολλο και that's all folks!

Ναι, αλλά σήμερα...

Η ουρά κοντεύει να φτάσει στο πεζοδρόμιο. Χαζεύω τις ανακοινώσεις στους τοίχους για να περάσει η ώρα. Κάθε τοίχος έχει και μια πινακίδα που μας ενημερώνει ότι απαγορεύται το κάπνισμα. Η ζέστη πρέπει να μου δημιουργεί παραισθήσεις, γιατί βλέπω τσιγάρα στα χέρια των υπαλλήλων. Για την ακρίβεια, δεν τα βλέπω μόνο... Τα μυρίζω, τα αισθάνομαι. Το Δημοτολόγιο έχει γίνει τεκές. Η μυρωδιά του καπνού μπερδεύεται με μια απίστευτη μπόχα...μαζί με τα καλοκαιρινά φρούτα έσκασαν μύτη και οι καλοκαιρινοί άπλυτοι. Από κάπου ακούγεται το τραγούδι "Infinity" και εύχομαι να μην είναι προφητικό, να μη χρειαστεί να περιμένω άπειρες ώρες. Με έκπληξη διαπιστώνω ότι πολλοί από αυτούς που περιμένουν στην ουρά έχουν έρθει για να παραλάβουν τον ΑΜΚΑ(!) τους. Οι περισσότεροι φεύγουν κρατώντας πιστοποιητικά οικογενειακής κατάστασης, τα οποία θα χρησιμοποιήσουν για να αποκτήσουν ΑΜΚΑ όταν αποφασίσουν να απευθυνθούν στη σωστή υπηρεσία. Μια αιωνιότητα και μια ώρα αργότερα έρχεται η σειρά μου και ο υπάλληλος με ρωτά με λάγνο βλέμμα "τι θες κοπελιά?". Εγώ ζητάω το πιστοποιητικό μου, αυτός χτυπάει με μίσος το πληκτρολόγιό του, το ξαναχτυπάει, φυσάει, ξεφυσάει και τελικά ενημερώνει τον διπλανό του ότι "η κοπελιά θέλει πιστοποιητικό γέννησης, αλλά δεν υπάρχει!". Ένα δευτερόλεπτο πριν αρχίσω να τραγουδάω "Υπάρχωωωωωω...κι όσο υπάρχεις θα υπάρχωωωωω....", ο διπλανός σώζει την κατάσταση. Επόμενη στάση: πρωτόκολλο. Άλλη ουρά. 5-6 υπάλληλοι πίσω από το γκισέ και μόνο μια εξυπηρετεί. Οι υπόλοιποι με φραπέ και τσιγάρο μιλάνε μεταξύ τους. Καθώς πλησιάζω γίνομαι μάρτυρας ενός καβγά. Μια κοπέλα τσακώνεται με την μοναδική εργαζόμενη του πρωτοκόλλου και της φωνάζει " Εγώ σας μιλάω στον πληθυντικό. Δεν σας επιτρέπω να με αποκαλείτε κοπελιά!" Θέλω να την χειροκροτήσω, να της φωνάξω ότι έχει απόλυτο δίκιο, να γυρίσω και να επαναλάβω τα ίδια στον υπάλληλο που με εξυπηρέτησε. Αντί γι'αυτό, κρατάω σφιχτά το πολύτιμο Α4, που για χάρη του έχασα μια ολόκληρη ώρα, που αποδεικνύει ότι ναι- σε πείσμα του αγενέστατου που δεν με έβρισκε στον υπολογιστή του- υπάρχω, σωπαίνω και κρατάω δυνάμεις. Έχω δρόμο ακόμα.

Συνήθως...

Μια επικύρωση φωτοαντιγραφου στα ΚΕΠ (ειδικά όταν δεν πρόκειται για κεντρικό υποκατάστημα, που μαζεύει πολύ κόσμο) είναι υπόθεση 5 λεπτών. Ο υπάλληλος συγκρίνει το πρωτότυπο με το φωτοαντίγραφο, πατάει και 3-4 σφραγίδες, υπογράφει και that's all folks.

Ναι, αλλά σήμερα...

Το πεζοδρόμιο είναι γεμάτο από κόσμο που βρίζει. Μου κάνει εντύπωση, γιατί είναι ακόμα πολύ πρωί και συνήθως αυτή την ώρα δεν έχει ψυχή. Πληροφορούμαι ότι λόγω του ΑΜΚΑ (άντε πάλι!) που μαζεύει πολύ κόσμο, λειτουργούν με σύστημα: Βάζουν μέσα 10 άτομα, κλειδώνουν την πόρτα και μόλις τους εξυπηρετήσουν βάζουν άλλους δέκα. Οσοι εξυπηρετούνται φέυγουν από την πίσω πόρτα που είναι ανοιχτή. Λογικό...Ναι, αλλά δεν γίνεται κανένας διαχωρισμός σε αυτούς που περιμένουν. Μπορεί, δηλαδή, να περιμένεις για μια επικύρωση (καλή ώρα) που είναι υπόθεση 2 λεπτών -και γίνεται από διαφορετικούς υπαλλήλους, σε διαφορετικά γραφεία από του ΑΜΚΑ- δεν έχει σημασία...στην ουρά! Αν υπάρχει κάτι πιο εκνευριστικό από την αναμονή είναι αυτοί που αρχίζουν να φωνάζουν μέσα στα αυτιά των υπολοίπων, λες και μόνο αυτοί περιμένουν, αλλά και αυτοί που με πλάγιο τρόπο προσπαθούν να μπούν από την πίσω πόρτα ("Μια ερωτησούλα θέλω μόνο!"). Γελάω από μέσα μου και απ'όξω μου με τους πανέξυπνους που προσπερνάνε με τουπέ τη σειρά και σπρώχνουν την πόρτα, αλλά τους κόβεται η χαρά όταν διαπιστώνουν οτι ειναι κλειδωμένη (ναι ρε φίλε, και οι 25 που περιμένουμε απέξω είμαστε ηλίθιοι, σε κανέναν δεν έκοψε να σπρώξει την πόρτα για να δεί αν ανοίγει!) και αγνοώ έναν που με ρωτάει για χιλιοστή φορά ποιά είναι τα διακαιολογητικά για τον ΑΜΚΑ.Ενας κύριος τακτοποιεί τα χαρτιά που κρατάει και ο... πισινός του (με το συμπάθειο!) τον ρωτάει αν αυτό το ροζ χαρτί είναι η καινούρια ταυτότητα (?!?) με τους λατινικούς χαρακτήρες. Απογοητεύεται όταν πληροφορείται ότι οι καινούριες ταυτότητες βγαίνουν μόνο στο κλασικό μπλε και το ροζ χαρτάκι είναι απλά ένα δίπλωμα οδήγησης. Στο καπάκι, κάποιος πανέξυπνος έχει τη φαεινή ιδέα να πεί ότι σε λίγο για να βγάλουμε ταυτότητα θα μας στέλνουν στα ΚΕΠ. Τι το ήθελε? Σούσουρο, που εξελίσσεται σε πανδαιμόνιο, μέχρι να γίνει κατανοητό από όλους ότι όχι, δεν άλλαξε τίποτα στη διαδικασία, ναι, ακόμα στο αστυνομικό τμήμα πηγαίνουμε για ταυτότητα. Μια κυρία τσιρίζει ότι δεν μπορεί να περιμένει, γιατί είναι χειρουργημένη (ρε παιδιά, πως γίνεται πάντα σε κάθε ουρά να υπάρχει κάποιος που διαλαλεί ότι είναι εγχειρισμένος?), ένας καπνίζει σαν τσιμινιέρα και μας φυσάει τον καπνό στα μούτρα, ενώ ένας άλλος του φωνάζει "να σε δώ από 1η Ιουλίου βρε μαλάκα!" (η τσιμινιέρα δεν παρεξηγείται, αντίθετα χαζογελάει ευτυχισμένος, ήθελα να΄ξερα τι έχει μέσα το τσιγάρο του) και μια γιαγιά που πηγαίνει στην λαϊκή παρκάρει το καρότσι της και ρωτάει τι περιμένουμε. "Να ψηφίσουμε!" απαντάει η τσιμινιέρα. "Αν θες να ψηφίσεις κι εσύ, η ουρά είναι πίσω"...

Σας αφήνω με το "Infinity", που συνόδευσε μελωδικά την αναμονή μου στο Δημοτολόγιο.

Καλή Εβδομάδα - Καλό Μήνα - Καλό Καλοκαίρι!