Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Rooms to let


Τα περισσότερα καλοκαίρια των παιδικών χρόνων μου τα έχω περάσει σ' έναν πανέμορφο παραθαλάσσιο οικισμό, πνιγμένο στα πεύκα. Για να πάμε στην παραλία απλά διασχίζαμε το δρόμο. Κάναμε κάποια διαλείμματα, αλλά πάντα επιστρέφαμε εκεί. Η ιδιοκτήτρια, μια απίστευτη ξανθιά κυρία που κυκλοφορούσε μονίμως με ένα τσιγάρο στο χέρι, έβαζε πάντα ένα "μου" μετά από τα ονόματά μας και δεν υπήρχε πελάτης που να μην είχε μάθει πως την πρώτη χρονιά που πήγαμε εγώ ήμουν ούτε δυο χρονών και τόση δα και με κάτι χρωματιστά μπιχλιμπίδια που μου στόλιζε η μαμά μου στα μαλλιά.

Λάτρευα τη θάλασσα, που ήταν τόσο κοντά, τη θέα από το μπαλκόνι και το ένα από τα διπλανά σπίτια που - αν κι έχουν περάσει τόσα χρόνια- παραμένει το σπίτι των ονείρων μου. Πηγαίναμε και για ψάρεμα μερικά απογεύματα. Η καλύτερή μου ήταν η βραδινή βόλτα, η οποία - σχεδόν πάντα- συμπεριελάμβανε παγωτό. Μου άρεσαν κι άλλα πολλά, ο θερινός κινηματογράφος, ένα μικρό καφέ που είχε πράσινες, κίτρινες, κόκκινες και γαλάζιες ριγέ ομπρέλες και το έλεγαν "όνειρο", το λούνα παρκ δίπλα στην προκυμαία και μια ντίσκο με πίστα για roller blades, που έμοιαζε βγαλμένη από ταινία της εποχής και είχες την εντύπωση πως από στιγμή σε στιγμή θα έσκαγε μύτη η παρέα από το "ρόδα, τσάντα και κοπάνα", ο Ψάλτης, η Φίνου και η Ρένα Παγκράτη τραγουδώντας "είναι φάση το αγόρι, είναι φάση το παιδί".

Μοναδική παραφωνία στο πολύχρωμο καλοκαιρινό σκηνικό ήταν η κυρία που είχε τα ενοικιαζόμενα δωμάτια δυο βήματα από εκεί που μέναμε. Όλα πάνω της έμοιαζαν γκρίζα και μίζερα. Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι σε αρκετά ώριμη ηλικία δεν είχε παντρευτεί ακόμα, ούτε μόνο η όψη της που κάποιος κακεντρεχής θα μπορούσε να χαρακτηρίσει όψη γεροντοκόρης, ήταν και το ντύσιμό της, ο τρόπος που στεκόταν, ο τρόπος που καθόταν και η φωνή της. Ιδιαιτέρως η φωνή της, ένρινη, διαπεραστική και συγχρόνως προσποιητά μελιστάλαχτη, σαν τη φωνή που είχε στη φαντασία μου η κακιά μάγισσα του παραμυθιού όταν προσπαθούσε να παρασύρει τον Χανς και τη Γκρέτελ μέσα στο ζαχαρένιο σπιτάκι της. Καθόταν δίπλα από την πινακίδα που έγραφε με μεγάλα γράμματα "rooms to let" κι έλεγε "Θέλετε δωμάτιο;" τραβώντας αφύσικα τα φωνήεντα, κάθε φορά που κάποιος περνούσε από μπροστά της. Δε θυμάμαι να την είχα ακούσει να λέει κάτι άλλο. Μου είχαν πει ότι εκτός από τα δωμάτια είχε κι άλλη δουλειά, στο εργοστάσιο μιας κοντινής πόλης, όμως δυσκολευόμουν να την τοποθετήσω κάπου αλλού, σε διαφορετικό χώρο, παρέα με άλλους ανθρώπους, μακριά από την καρέκλα δίπλα στην πινακίδα που έγραφε "rooms to let", εκεί που καθόταν σαν να την είχε καρφώσει κάποιο αόρατο χέρι, σαν εκείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν, που λέει και ο μέγας Αγγελάκας. Για να είμαι ειλικρινής, δεν τη συμπαθούσα καθόλου και με εκνεύριζε όταν περνούσαμε από μπροστά και μας ρωτούσε αν θέλαμε δωμάτιο, ενώ ήξερε ότι μέναμε δίπλα, γι'αυτό μόλις βρισκόμουν σε απόσταση ασφαλείας την κορόιδευα, λέγοντας με φωνή ψιλή, ψεύτικη, "θέλετε δωμάτιο;", τραβώντας υπερβολικά τα φωνήεντα.

Όταν, μετά από ένα μεγάλο break, βρέθηκα στα 17 για διακοπές στο ίδιο μέρος το γνωστό, είδα έκπληκτη την κυρία των διπλανών ενοικιαζόμενων δωματίων, μόνη, στην ίδια θέση, δίπλα από την ίδια πινακίδα που έγραφε "rooms to let", να χαζεύει τους περαστικούς και να τους ρωτάει με τη χαρακτηριστική φωνή της αν ήθελαν δωμάτιο, τραβώντας υπερβολικά τα φωνήεντα. Η αντιπάθεια μου μετουσιώθηκε σε οίκτο, "την καημένη" σκεφτόμουν, και σε έναν τόσο δα φόβο, γιατί έβλεπα μπροστά μου πως είναι δυνατό να περάσουν χρόνια και χρόνια και να μένεις στα ίδια και τα ίδια, σε μια ζωή που, σ'εμένα που την παρατηρούσα εξ αποστάσεως, φαινόταν μίζερη και μονότονη, ασχέτως αν δεν είχα ιδέα τι σκεφτόταν και τι ένιωθε το αντικείμενο της παρατήρησής μου.

Πέρασε καιρός και η κυρία των διπλανών ενοικιαζόμενων είχε καταχωρηθεί στη μνήμη μου σαν ένα από τα αξιοθέατα της περιοχής, μαζί με τη ντίσκο με τα roller blades και το θερινό σινεμά. Αν έπρεπε να μαντέψω τι απέγινε, θα στοιχημάτιζα πως εξακολουθούσε να παρενοχλεί τους περαστικούς με την εκνευριστική φωνή της.

Έμαθα γι' αυτή πριν λίγα χρόνια, όταν οι γονείς μου επέστρεψαν από ολιγοήμερες διακοπές στον παραθαλάσσιο οικισμό. Μόλις αναφέρθηκε το όνομά της, έσπευσα να μιμηθώ τη φωνή της. "Θέλετε δωμάτιο;" Μου είπαν πως εξακολουθεί να περνάει τα καλοκαίρια στην καρέκλα δίπλα στην πινακίδα που γράφει "rooms to let". Μόνο που έχει αλλάξει, λέει, έχει παχύνει λίγο και τα μαλλιά της, που είχαν αρχίσει να γκριζάρουν και πάντα έμοιαζαν αχτένιστα,τώρα έχουν όμορφες ξανθές ανταύγειες. Σταμάτησε τη δουλειά και βγήκε σε σύνταξη και γράφτηκε στο νυχτερινό σχολείο της περιοχής. Κι ενώ το σαγόνι μου κόντευε να φτάσει στο πάτωμα, γιατί εγώ έβαζα στοίχημα πως η καλοκαιρινή μου γειτόνισσα γερνούσε μόνη, βουτηγμένη στη μιζέρια, έμαθα πως παντρεύτηκε έναν από τους καθηγητές της.

Αν βρεθώ ξανά στον παραθαλάσσιο οικισμό, το πρώτο πράγμα που θα ψάξω δε θα είναι το λούνα παρκ, το καφέ-όνειρο ή το θερινό σινεμά.

Θα είναι η δεύτερη καρέκλα, δίπλα στην πινακίδα που γράφει "rooms to let".

18 σχόλια:

  1. Τι υπέροχα δοσμένη ιστορία...με ταξίδεψες και με συγκίνησες,σ'ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άντε βρε Dorothy μου περίμενα κάτι αρνητικό για το τέλος αυτής της αχτένιστης μίζερης γυναίκας. Πολύ χάρηκα που άλλαξε τη ζωή της. Υπάρχει ελπίδα για όλους κι όλες μας να αλλάξουμε ό,τι δε μας αρέσει φτάνει να το πιστεύουμε και να το κυνηγήσουμε ενεργά!

    Τον παραθαλάσιο οικοσμό να τον επισκεφτείς φέτος να μας πεις τι θα βρεις :)
    Που είναι αν επιτρέπεται; Νομό τουλάχιστον μπορείς να μας πεις; χιχι

    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΟΥΑΑΑΑΟΥ!!!!!!
    Μπράβο αλλαγές η Κυρία θέκλα.....
    Αψογη!
    Τέτοια θέλω ν' ακουω....
    "Εχεις τα χρώματα, έχεις τα πινέλα,
    ζωγράφισε τον δικό σου πίνακα και μπες μέσα"!!!!
    Μονο το κωλομυαλό μας , μας εμποδίζει, τιποτ'άλλο.
    Ποτέ δεν έιναι αργά για τίποτα!
    (χμ...πολλά κλισε μαζεμένα ειπα....
    τες πα, μην δίνεις σημασία)
    Ωραία ιστορία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Υπέροχα δοσμένο.. και η ελπίδα πως η ζωή δεν σταμάτησε στα "Rooms to let".. αληθινά και μεταφορικά..

    Κοριτσάκι φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πόσο βιαστικά κρίνουμε, ε... :)
    Καθένας με το πεπρωμένο του... Πολύ όμορφη η περιγραφή σου, με έκανε να χαμογελάσω... Όπως πάντα! :)
    Καληνύχτααα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αναρτήσεις σαν κι αυτή είναι ο λόγος που σε παρακολουθώ. Βάζεις τη δική σου ξεχωριστή πινελιά στον ηλεκτρονικό μου κόσμο. Διαβάζω και χαμογελώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αν στη φωτογραφία απεικονίζεται το χωριό των διακοπών της παιδικής σου ηλικίας, η κυρία υπήρξε μαθήτριά μου...
    Κι από όσο μπόρεσα να τη γνωρίσω μπορώ να πω πως πρόκειται για εξαιρετική κυρία.
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. να γιατι λενε «ποτε δεν ειναι αργα»...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πολύ όμορφη ιστορία, τέλεια περιγραφή!!
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Δέσποινα
    Ευχαριστώ Δέσποινα! Να'σαι καλά, καλή εβδομάδα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @DaisyCrazy
    Αρνητικό τέλος... Να πάρει τα βουνά της Εύβοιας ας πούμε (ορίστε ο νομός :p ) και να τριγυρίζει μονολογώντας σαν την -επίσης αχτένιστη- "Αστέρω"?

    Πέρα από την πλάκα, μια χαρά τα κατάφερε η κυρία των ενοικιαζομενων. Την έβλεπαν και δεν την αναγνώριζαν, μετά το makeover :) Φιλιά, καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @Stella Fox
    Μερσί! Είδες αλλαγές? Και στο τέλος από μίζερη μεγαλοκοπέλα (το λέω κομψά) έγινε κυρία καθηγητού! :))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @Γιαγιά Αντιγόνη
    Θα μπορούσε να έχει σταματήσει στα "rooms to let", αλλά -ευτυχώς για εκείνη- φαίνεται ότι στην μοναδική καρέκλα είχε βολευτεί λιγότερο απ'όσο φαινόταν στους απ'εξω :) Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @{Marianna}
    Και όπως είναι γνωστό, το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον! Φιλάκια πολλά Μαριάννα, καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @simonmad
    Σ'ευχαριστώ πολύ! Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @Ανώνυμος
    Από εκεί είναι η φωτογραφία. Μικρός που είναι ο κόσμος... Και το διαδίκτυο τον μικραίνει ακόμα περισσότερο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @Thunder
    Πολύ σωστά! Εδώ, βέβαια, ισχύει και το "συν Αθηνά και χείρα κίνει" :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @Asteri
    Να'σαι καλά Αστέρι μου! Φιλιά, καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Έτοιμοι για απογείωση?