Κάτι με σπρώχνει να σου ρίξω μια μπουνιά...

Dorothy (στα δεξιά) και μαμά (με σούπερ γυαλί) πίνουν καφέ λίγο μετά το περιστατικό και συζητούν για τον Ρόκυ της Πανεπιστημίου.

Ανεβαίνω την Πανεπιστημίου, παρέα με την μάνα-μητέρα-μαμά. Είμαστε κάπου στο ύψος της "έκθεσης". Παρένθεση: στο χωριό της γιαγιάς και του παππού έκθεση λένε τη συγκέντρωση που κάνουν λίγες μέρες πριν από το γάμο και στολίζουν ένα γύρο τα προικιά, για να έρθουν να τα δουν οι συγγενείς, οι φίλοι και να σκάσουν από το κακό τους που αυτοί δεν έχουν τόσα σεμεδάκια και σεντόνια με μονόγραμμα. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σ'ένα σημείο της Πανεπιστημίου , όπου πέντε - έξι πλανόδιοι πωλητές στέκονται κρατώντας ένα τραπεζομάντηλο ο ένας, ένα σεμέν με πετσετάκια ο διπλανός, μια κουβέρτα ο παραδιπλανός. Είναι μαζί τους κι ένας που πουλάει ένα γκατζετάκι που φτιάχνει σαπουνόφουσκες και κάνει συνεχως επίδειξη, δημιουργώντας χιλιάδες σαπουνόφουσκες που σκάνε είτε μέσα στα μάτια των περαστικών (και τσούζουν) είτε πάνω στα ρούχα τους (και λεκιάζουν). Κλείνει η παρένθεση. Στο ύψος της έκθεσης λοιπόν, ανάμεσα σε εκατοντάδες περαστικούς, κάνει την εμφάνισή του αυτός. Έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση. Νέος, γύρω στα 30, καλοντυμένος. Μια μικρή λεπτομέρεια κάνει αυτόν να ξεχωρίζει από το πλήθος και το πλήθος να κάνει σαστισμένα βήματα δεξιά - αριστερά για να τον αποφύγει: ρίχνει μπουνιές στον αέρα. Σαν τον Ρόκυ Μπαλμπόα, όσο κι αν ψάξαμε όμως δεν διακρίναμε κανέναν Απόλλο Κριντ εκεί γύρω. Χωρίς να υπολογίζει αν θα χτυπήσει κάποιον, συνεχίζει απτόητος την προπόνηση, παραλίγο να σβουρίξει μια και στη μάδερ, η οποία ευτυχώς έχει καλά αντανακλαστικά και τη γλίτωσε.

Συμπέρασμα: και που να σφίξουν οι ζέστες!