Υπόκλιση-Αυλαία...

Kάθε φορά που ακούω τρίτο κουδούνι η σκέψη μου –έστω και για δευτερόλεπτα- επιστρέφει σε ένα πρόσωπο ευγενικό, χαμογελαστό, γοητευτικό. Το όνομα του μου ήταν γνωστό, αλλά πρώτη φορά άκουσα περισσότερα γι’αυτόν από την Κ., όταν μου τηλεφώνησε ένα πρωί για να μου μεταφέρει τα καθέκαστα της προηγούμενης συνάντησης. Εγώ δεν είχα πάει γιατί τότε έδινα τα τελευταία μαθήματα για το πτυχίο κaι είχα πέσει με τα μούτρα στο διάβασμα. Αγουροξυπνημένη και με τη σκέψη στα βάσανά μου (σ’αυτή τη ρημάδα την Ιστορία Κινηματογράφου και στην Εισαγωγή στη Λογοτεχνία που είχα δώσει τρεις φορές κι άλλα τέτοια ...) άκουσα την Κ. να φλυαρεί ενθουσιασμένη για τις προηγούμενες δουλειές του και να του πλέκει το εγκώμιο: και πόσο γοητευτικός και καλός και τι εκφραστικό βλέμμα (και για την Κ. αυτό ήταν το μεγαλύτερο κοπλιμέντο που μπορούσε να κάνει σε άνθρωπο) και ζεστή, βαθιά φωνή και, ok το σκέφτηκα ότι η μόνιμα ερωτευμένη και θεόμουρλη φιλενάδα μου πιθανότατα ήταν τσιμπημένη με τον καινούργιο. Στην επόμενη πρόβα, όμως, ήμουν παρούσα και κατάλαβα ότι τα λόγια της Κ. δεν έκρυβαν καμία μα καμία υπερβολή: ήταν όπως μου τον είχε περιγράψει και ακόμα γεμάτος ενθουσιασμό γι’αυτό που έκανε, υπομονετικός, αστείος, αυστηρός όταν έπρεπε και είχε έναν μοναδικό τρόπο να σε κάνει να θέλεις να δώσεις όλη σου την ψυχή σε ό,τι κάνεις. Φοβερός τύπος, φοβερός δάσκαλος. Εκείνο το βράδυ, κοίτα να δεις τώρα, μόλις είχα γυρίσει από το θέατρο. Είχα δει τη «Γυναίκα με τα μαύρα» και σκεφτόμουν πως αν τελικά έφτιαχνα blog(!) θα έγραφα κάτι για την παράσταση. Άνοιξα την τηλεόραση και –κοίτα να δείς σύμπτωση πάλι!- σε κάποιο κανάλι πέτυχα εκείνη την ταινία που δεν είχα δει ποτέ ολόκληρη και δεν είχα πετύχει ποτέ τις σκηνές του. Σκέφτηκα ότι είχα καιρό ν’ ακούσω κάτι για εκείνον και –αφού με κατσάδιασα ακόμα μια φορά που δεν είχα κρατήσει επαφή με τα παιδιά- έψαξα στο ίντερνετ μήπως και βρω τι θα έκανε τον χειμώνα, αν θα ήταν κάπου. Έτσι έμαθα ότι τον χειμώνα δε θα ήταν πουθενά. Και την άνοιξη και το καλοκαίρι και τον επόμενο χειμώνα και τον μεθεπόμενο το ίδιο, πουθενά. Ξαφνιάστηκα όταν διάβασα ότι «έφυγε».Γράψε λάθος: δεν ξαφνιάστηκα, πάγωσα πρώτα και μετά θύμωσα γιατί σύμφωνοι, όλοι γεννιόμαστε με τη σφραγίδα της ημερομηνίας λήξης χτυπημένη στο μπράτσο σαν tattoo από αόρατο μελάνι , αλλά τα τριάντα και κάτι γαμώτο μου δεν είναι η σωστή ηλικία για να πεθαίνει κανένας .Μετά είδα ότι είχε περάσει κάμποσος καιρός και θύμωσα και με τον εαυτό μου, που κοντεύω τα τριάντα και δεν έχω καταλάβει ακόμα ότι στη ζωή είσαι εξαιρετικά τυχερή αν συναντήσεις πέντε-έξι ανθρώπους που έχουν το δικό τους τρόπο να σε ανεβάζουν κι εσένα κάμποσα πατώματα ψηλότερα κι είναι σαν να ακούς το αγαπημένο σου τραγούδι ξανά και ξανά όταν είσαι κοντά τους, και που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μοιραστούν μαζί σου αυτή την ξεχωριστή αύρα που τους περιβάλλει και σίγουρα αυτός που σε κάνει να λατρέψεις κάτι που αγαπάς είναι ένας από αυτούς. Κι ακόμα δεν έχω εμπεδώσει ότι ίσως τελικά αυτοί, οι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, να είναι που σε κάνουν κι εσένα λίγο καλύτερο άνθρωπο (κι ας μην το καταλαβαίνεις την ώρα που συμβαίνει) και οφείλεις –στον εαυτό σου πάνω απ’όλα- όταν συναντάς κάτι όμορφο να το κρατάς πολύ σφιχτά στη χούφτα σου και να μην το σκορπάς με την ηλίθια πεποίθηση ότι θα είναι πάντα εκεί, μια πρόβα, ένας φίλος, ένας παγωμένος καφές, μια σαχλαμάρα, μια βόλτα, δε βαριέσαι! Όλοι και όλα θα μείνουν στη θέση τους στρατιωτάκια ακούνητα και θα περιμένουν την μεγαλειότατη, που με τη σειρά της περιμένει πάντα και για όλα την κατάλληλη στιγμή . Τελικά τις είδα τις σκηνές από την ταινία. Έστω και αργά, είπα κι έγραψα ένα αντίο. Πέρασαν μήνες από τότε και αυτές τις σημειώσεις σκάλιζα πάλι και κάθισα και ξανάγραψα κι έσκισα και ξανάγραψα, ξανά και ξανά, και στο τέλος έγραψα κι αυτό εδώ, όχι για ένα αντίο πια, αλλά για ένα ευχαριστώ.

(Για τον Γ.)