Και στα δικά μας!

Τέλος Αυγούστου, Σάββατο βράδυ, καθόμαστε στο τραπέζι μας και περιμένουμε την άφιξη των νεονυμφων. Απέναντί μου η συζήτηση έχει ανάψει. Τρεις γνωστές μου λένε για τον καημό τους: πότε θα παντρευτούν τα κορίτσια? Οι κόρες τους, γύρω στα 30, πολύ το έχουν καθυστερήσει το θέμα. Κι όλο "αχ" και "βαχ" και "τι θα γίνει"? "Αλλά βέβαια, οι δικές μας δεν είναι έξυπνες σαν κι αυτή..." σχολιάζει η μία από τις τρεις Χάριτες, μασουλώντας μια δίπλα. "Αυτή" είναι η νύφη και είναι έξυπνη -σύμφωνα με την μανταμ πάντα- γιατί υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι οι ευχές για καλούς απογόνους μάλλον έπιασαν τόπο πριν καν τις πουν οι καλεσμένοι και σύντομα θα ξαναφάμε κουφέτα, αυτή τη φορά από βαφτίσια. Τα "αχ" και τα "βαχ" συνεχίζονται, μαζί με το γαμήλιο γλέντι. Μόλις η ορχήστρα αρχίζει τα τσιφτετέλια, η μάνα- κουράγιο (αυτή με τη δίπλα) διατάζει την κόρη της να χορέψει τσιφτετέλι. Σχεδόν την πηγαίνει σηκωτή μέχρι την πίστα και μετά στέκεται και παρακολουθεί το καμάρι της να χορεύει, σκανάροντας συγχρόνως τους καλεσμένους μήν τύχει και υπάρχει κανένας υποψήφιος γαμπρός. Εξελίσσεται ο κόσμος! Πριν από πενήντα χρόνια η Βασιλειάδου στη "Θεία από το Σικάγο" μάθαινε τις ανιψιές της να ρίχνουν τους γαμπρούς με φιγούρες rock 'n' roll. Τώρα τη σκυτάλη πήρε το τσιφτετέλι και η Μάνα από το Σικάγο. Εννοείται ότι η συζήτηση διαρκεί για πολλές ώρες κι εγώ δίνω (από μέσα μου) συγχαρητήρια στην μαμά μου, που κάθεται δίπλα μου αλλά απέχει από τη συζήτηση επιπέδου-δαπέδου. Αυτό, βέβαια, είναι αναμενόμενο, καθώς δεν έχω ακούσει ποτέ από τους γονείς μου την ερώτηση "Πότε θα παντρευτείς?". Ισως γι'αυτό μου φαίνεται τόσο ξένη αυτή η συμπεριφορά των άλλων μαμάδων. Στην προσπάθειά της, μάλιστα, (η μαμά μου) να ελαφρύνει λίγο το κλίμα, ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου.

Μαμά Dorothy's: "Αφήστε τα κορίτσια, μικρές είναι! Οταν έρθει η ώρα η καλή..."
Μάνα από το Σικάγο: " Εσύ δεν έχεις πρόβλημα. Η Dorothy είναι ακόμα πολύ μικρή"
Dorothy: " Δηλαδή πόσο με κάνετε?" (τα θέλει κι εμένα ο αποτέτοιος μου!)
Μάνα από το Σικάγο: "Είσαι 25?"
Dorothy: "Τον Δεκέμβρη κλείνω τα 29" απαντώ και χαζοχαίρομαι. 4 χρόνια μείον είναι αυτά!

Κάπου εδώ το χαμόγελο της συνομιλήτριας μου παγώνει!

"ΕΙΚΟΣΙΕΝΝΕΑΑΑΑΑ????? Α, είσαι κι εσύ δηλαδή... Ε, τότε πρέπει να βιαστείς!"

Και ερωτώ μαντάμ: Τι είμαι κι εγώ? Ε? Τι είμαι? Γεροντοκόρη? Πες το χρυσή μου, μην ντρέπεσαι! Πές το! Για να σου απαντήσω κι εγώ με τη σειρά μου " Δεν μας &!@$&^$#(!# παρατάς ρε θείτσα?" Ή, όπως το έλεγε και η θεία από το Σικάγο:

"Πλιζ Χαρίλαεεεε! Λετ μι!"

Ακολουθεί εκπαιδευτικό βιντεάκι.