Ένα τραγούδι...

Υπάρχουν τραγούδια που τα ακούω μια φορά και μου μένει η μελωδία τους. Άλλα που τα ακούω και μου μένουν τα λόγια' γιατί κάτι μου θυμίζουν, γιατί κάπου -κάπως -κάποτε έτυχε να ζήσω αυτό που περιγράφει ο στιχουργός. Κάποια άλλα που απλά μου αρέσουν και τα ακούω ξανά και ξανά, επειδή το θέλω. Άλλα που τα ακούω όπου σταθώ και όπου βρεθώ για λίγους μήνες, είτε το θέλω είτε όχι : στο ραδιόφωνο, στο club, στα ringtones και στα calling tunes των φίλων ..τα hits, που λέμε. Άλλα που αρχίζουν να παίζουν στο cd και μετά τα πρώτα δευτερόλεπτα πατάω το skip για να πάω στο επόμενο. Αυτά τα αδιάφορα, που ηχογραφούνται για να γεμίσει το cd και απλά διαχωρίζουν το ένα σουξεδάκι από το άλλο. Περί ορέξεως θα μου πεις...

Μέσα σε όλα αυτά τα τραγούδια, θα'ναι χιλιάδες πια, υπάρχει ένα που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Μου το ζητούν, άλλωστε, ο τίτλος του και τα λόγια του, κάθε φορά που το ακούω. Και το έχω ακούσει, τα τελευταία τέσσερα χρόνια που υπάρχει, άπειρες φορες. Το έχω ακούσει και έχω τραγουδήσει κάθε του νότα. Έχω προσπαθήσει αρκετές φορές να εντοπίσω τι είναι αυτό που μου αρέσει τόσο πολύ και νομίζω ότι ένα σχόλιο που έχει αφήσει κάποιος στο YouTube με εκφράζει απόλυτα : "Love the way this feels!". Αυτό το τραγούδι με γεμίζει συναισθήματα και εικόνες και τελικά δεν το ακούω, αλλά το αισθάνομαι. Μου αρέσει γιατί μιλάει για δύσκολους αποχαιρετισμούς χωρίς να γίνεται μελό. Μου αρέσει γιατί δεν μπαίνει σε καλούπια, αφού υπάρχουν πολλοί τρόποι για να "τελειώσει ξαφνικά το καλοκαίρι"... Μου αρέσει, επίσης, γιατί ενώ το έχω ακούσει σε διαφορες εκτελέσεις-εκτός από την original του Νταλάρα- και σε διαφορετικές ενορχηστρώσεις, μου προκαλεί πάντα τα ίδια συναισθήματα και τις ίδιες εικόνες. Η μουσική ανήκει στον Στάμο Σέμση (respect!) και οι στίχοι στον Γιώργο Παυριανό (ξανά-μανά respect, ο άνθρωπος είναι genius!). "Να με θυμάσαι". Ερμηνεύει ο George!