"Η Γυναίκα με τα μαύρα"

Πριν από λίγες μέρες παρακολούθησα την παράσταση "Η Γυναίκα με τα μαύρα", στο θέατρο "Μέλι". Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα τρόμου της Suzan Hill, διασκευασμένο για το θέατρο από τον Στέφαν Μάλατρατ. Ενα μεταφυσικό θρίλερ, με κάποια ανάλαφρα στοιχεία. Πρωταγωνιστές μόνο δύο: ο Δάνης Κατρανίδης, ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία, και ο Γιώργος Κέντρος. Στη Βρετανία, το έργο αυτό παίζεται εδώ και πολλά χρόνια, ακολουθώντας τα χνάρια της "Ποντικοπαγίδας". (Η φωτό είναι από το "ανέβασμα" του Byre Theatre)

Ομολογώ ότι ξεκίνησα για το "Μέλι" με το ηθικό (λίγο) τσακισμένο και χωρίς μεγάλες προσδοκίες, καθώς ανάμεσα στις διθυραμβικές κριτικές που διάβασα για την παράσταση βρέθηκαν και κάποιες που την έθαβαν κανονικότατα, με κορυφαία την εξής: "Η Γυναίκα με τα μαύρα...χάλια!" Άουτς! Η πρώτη εντύπωση από τον χώρο του θεάτρου άριστη (δεν είχε τύχει να ξαναπάω). Πρόκειται για έναν πολύ όμορφο, ζεστό και φιλόξενο χώρο, προσεγμενο ακόμα και στην τελευταία λεπτομέρεια (κλέψαμε με τις φιλενάδες μου και μερικές ιδέες από το ντεκόρ του φουαγιέ, για να διακοσμήσουμε τα σπίτια μας). Το προσωπικό ευγενέστατο (πράγμα σπάνιο), τα δεκάδες αναμμένα κεριά έφτιαχναν ατμόσφαιρα, δεύτερο κουδούνι και πάμε να καθίσουμε. Κάπου εδώ, φίλες και φίλοι, αρχίζει το προσωπικό μου μαρτύριο...Το "Μέλι" έχει τα πιο άβολα καθίσματα ever! Μάταια προσπαθώ να βολευτώ, χτυπάει τρίτο κουδούνι κι εγώ παλεύω ακόμα με την καρέκλα. Ένας μικροτραυματισμός στην μέση μου, από τον οποίο δεν είχα αναρρώσει πλήρως, έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα και η ουσία είναι ότι ολόκληρη την παράσταση την έβγαλα στην άκρη του καθίσματός μου (από τον πόνο, όχι από την αγωνία). Αρκετά με το ιατρικό ανακοινωθέν, αρχίζει η παράσταση!

Στη σκηνή ο Άρθουρ Κιπς (Γ. Κέντρος). Βασανίζεται εδώ και χρόνια από μια ιστορία που έχει στοιχειώσει όλο του το είναι, την ιστορία της "Γυναίκας με τα μαύρα". Θέλει να τη διηγηθεί στο κοινό, μήπως και καταφέρει να ξαλαφρώσει η ψυχή του, αλλά δεν έχει ταλέντο στο...λέγειν. Γι'αυτό και προσλαμβάνει τον Ηθοποιό (Δ. Κατρανίδης), ο οποίος θα τον διδάξει πως να σκέκεται, να μιλάει, να μεταφέρει με επιτυχία στο κοινό αυτά που θέλει να πεί. Μη σας ξεγελά ο αριθμός των πρωταγωνιστών' οι ρόλοι που αποκαλύπτονται, καθώς ξετυλίγεται το μπερδεμένο-στην αρχή- κουβάρι της ιστορίας αυτής της παράξενης γυναίκας, είναι πολλοί περισσότεροι. Ο Ηθοποιός φοράει συχνά-πυκνά τον ρόλο του Αρθουρ Κιπς, ενώ ο τελευταίος μεταμορφώνεται κάθε λίγο σε άλλο χαρακτήρα. Έμεινα άφωνη από το υποκριτικό μεγαλείο του Κέντρου, ο οποίος μπαινόβγαινε από τον ένα ρόλο στον άλλο χωρίς περίτεχνα κοστούμια και μακιγιάζ. Ο ίδιος γινόταν ο ρόλος, η έκφρασή του, η κίνησή του... Υποκλίνομαι! Ο Κατρανίδης από την άλλη συναντά ξανά τον Ηθοποιό, μετά από κάμποσα χρόνια, καθώς κρατούσε τον ίδιο ρόλο και στην παράσταση του 1992, με συμπρωταγωνιστή τότε τον αξέχαστο Αλέκο Αλεξανδράκη. Ηταν ικανοποιητικός στον ρόλο του, λιγουλάκι υπερβολικός κάποιες φορές. Αυτό που με ενόχλησε ιδιαίτερα ήταν η άρθρωσή του σε σημεία που απαιτούσαν να μιλάει γρήγορα' εκεί ή το "άσπρη πέτρα ξέξασπρη" άκουγα ή τον μονόλογο του Ηθοποιού, τα αυτιά μου τουλάχιστον δεν διέκριναν καμία διαφορά.! Αντίθετα, έκανε πολύ καλή δουλειά στην σκηνοθεσία, την οποία θα χαρακτήριζα αρκετά ευρηματική.

Μου άρεσαν πολύ οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα και το "μαγικό" σκηνικό του Γιώργου Πάτσα, το οποίο "ζωντάνευε" κατά τη διάρκεια της παράστασης. Και τα δύο συνέβαλλαν στη δημιουργία ενός χώρου (σχεδόν) στοιχειωμένου. Δεν μου άρεσαν τα ηχητικά εφέ, τα βρήκα υπερβολικά για τον χώρο του συγκεκριμένου θεάτρου (είπαμε, είναι πανέμορφο, αλλά δεν παύει να είναι και μια...τρύπα!), τις κραυγές κατά κύριο λόγο. Επίσης το εφέ με την "ομίχλη" δεν θα αρέσει στους πολύ φοβιτσιάρηδες. Και αφού είπαμε για φοβιτσιάρηδες, αξίζει special αναφορά στην κυρία που καθόταν δίπλα μου και κάποια στιγμή τρόμαξε πολύ, τινάχτηκε και μου έδωσε (άθελά της θέλω να πιστεύω) μια αγκωνιά. Ξανά άουτς! Το αποκορύφωμα, βέβαια, ήταν η ίδια η Γυναίκα με τα μαύρα, αλλά STOP! Δεν λέω τίποτα παραπάνω, θα χαλάσω την έκπληξη σε όσους θέλουν να το δούν. Η ιστορία κορυφώνεται σε μια δυνατή ανατροπή, ένα φινάλε που προκαλεί έκπληξη. Εμένα μου προκάλεσε και ένα αμήχανο γέλιο. (Hint: θυμίζει "Εκτη Αίσθηση"!)

Πιστεύω πως πρόκειται για μια καλοστημένη παράσταση, καθόλου κουραστική, κατάλληλη για να περάσει κανείς ένα ευχάριστο (χα,χα,χα!) βράδυ. Ομολογώ, όμως, ότι έφυγα από το θέατρο λίγο απογοητευμένη, γιατί είχα προετοιμαστεί να δώ μεταφυσικό θρίλερ. Το περίμενα, λοιπόν, λίγο πιο...spooky (μάλλον έχω δει πολλά θρίλερ και έχω πάθει ανοσία). Στα πιο ανάλαφρα σημεία της, η παράσταση θύμιζε περισσότερο μαύρη κωμωδία. Πάντως πολλοί από την παρέα μου εξομολογήθηκαν ότι τον ύπνο τους τον έχασαν για ένα-δυο βραδάκια (πφφφφ, φοβητσιάρηδες)...

Μετά την παράσταση διέσχισα την Πλατεία Βικτωριας για να πάω στον σταθμό του ΗΣΑΠ. Αυτό μάλιστα...ήταν θρίλερ!