Μετά το shopping χρειάζομαι therapy

Αν πιστεύω ότι ο πελάτης έχει πάντα δίκιο; Όχι δεν το πιστεύω. Ας πούμε το καλοκαίρι, σ' ένα κατάστημα παπουτσιών, μια κυρία(;) ήταν τόσο αγενής που απόρησα πως η κοπέλα που την εξυπηρετούσε δεν της έψαλλε κανένα απολυτίκιο. Σιγά μανδάμ, σαγιονάρα πλαστική πλαστικιά φλιπ φλοπ διαλέγεις, ούτε καν δερμάτινη, για να δικαιολογήσουμε ένα 10% ας πούμε από τους καρδινάλλιους που φιλοξενείς στο υφάκι σου. Υπάρχουν, όμως, και οι πελάτες που δεν ταλαιπωρούν τους υπαλλήλους, που τους μιλάνε στον πληθυντικό (για να εισπράξουν, 9 φορές στις 10, το αγενέστατο "κοπελιά") και γενικά βγαίνουν για ψώνια επειδή χρειάζονται κάτι και όχι με απώτερο σκοπό να βγάλουν τα απωθημένα τους για τον βλάκα διευθυντή, τον άπιστο γκόμενο, τον χαμηλό μισθό και την πεθερά από την κόλαση και σε αυτή ακριβώς την κατηγορία, των ευγενικών πελατισσών, προσπαθώ να ανήκω. Όταν λοιπόν, καλέ μου άνθρωπε, κάποιος δεν σε εκνευρίζει και δεν σε ταλαιπωρεί, για ποιό λόγο να βγάζεις εσύ πάνω του τα δικά σου νεύρα, τα δικά σου απωθημένα και το δικό σου ψώνιο στο κάτω κάτω της γραφής; Ειλικρινά, το χειρότερο υφάκι δεν το έχω συναντήσει σε μάνατζερς και εξέκιουτιβς κλπ κλπ, αλλά σε πωλήτριες επώνυμων καταστημάτων και επώνυμων καλλυντικών. Ούτε ιδιοκτήτριες της επιχείρησης να ήταν! Εννοείται ότι υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις, εννοείται ότι αυτές προτιμώ όταν χρειάζομαι κάτι. Ειδικά για τα σταντς επώνυμων καλλυντικών, παρατηρώ και κάτι άλλο μεγαλώνοντας: τον ρατσισμό της ηλικίας ή καλύτερα τον ρατσισμό της μικρής ηλικίας. Για κάποιο λόγο φαίνεται να επικρατεί η άποψη ότι καλή εξυπηρέτηση αρμόζει μόνο σε μεγάλες ηλικίες, προφανώς γιατί όταν κάτι είναι ελαφρώς τσιμπημένο στην τιμή του, μια μεγαλύτερη γυναίκα θα έχει την οικονομική άνεση να το αγοράσει. Αντιθέτως, οι πιτσιρίκες αντιμετωπίζονται σαν πιράνχας έτοιμα να κατασπαράξουν τα πολύτιμα τέστερς και τα δειγματάκια του πάγκου. Newsflash! Ένα κοριτσάκι 20 χρονών, που δεν έχει υποχρεώσεις και μαζεύει το χαρτζιλίκι του μπαμπά ή δουλεύει part time παράλληλα με τις σπουδές της, πιο εύκολα θα κάνει κατάθεση για τα ακριβά πραγματάκια που διαβάζει στα περιοδικά ότι χρησιμοποιούν οι διάφορες σελέμπριτις, παρά μια μεγαλύτερη σε ηλικία (και σε μισθό) που εκτός από αδυναμία σε φρουφρου και αρώματα έχει κι άλλες χίλιες δυο υποχρεώσεις. Και αφού αναφέρθηκα σε καταστήματα καλλυντικών, ας μου εξηγησει κάποιος τι παίζει με αυτά τα αυτοκόλλητα που (υποτίθεται ότι) απομαγνητίζονται στο ταμείο και μετά πας να βγεις από το κατάστημα και αρχίζει να χτυπάει ο συναγερμός πίου-πίου-πίου!;! Μου έχει συμβεί αρκετές φορές και το χειρότερο δεν είναι ότι έρχεται η security και σε συνοδεύει μέχρι το ταμείο για να τα απομαγνητίσει, αλλά ότι οι κοπελιές από τα σταντς (ενώ γνωρίζουν βεβαίως τι συμβαίνει) παίρνουν ύφος και κουνάνε το κεφάλι με νόημα η μια στην άλλη, ότι και καλά τον πιάσαμε τον εγκληματία αδελφές μου. Η όλη φάση μου θυμίζει τη σκηνή από το "Νόμο 4000", που περιφέρουν στις γειτονιές τον τεντυμπόι που γιαούρτωσε τον καθηγητή. Οταν τελειώσει όλο αυτό δεν έχει συγγνώμη βεβαίως, αλλά ένα ξερό "είστε εντάξει τώρα". Θυμάμαι όταν συνέβη σε μια γιαγιά σ' ένα κατάστημα στον Πειραιά και η αγανακτισμένη κυριούλα τους "στόλισε" όλους όπως δεν φαντάζεσαι (και όπως τους άξιζε, κατά την ταπεινή μου άποψη)! Νέο επεισόδιο στο σίριαλ με τα αντικλεπτικά γυρίστηκε προχθές, σε υποκατάστημα μεγάλης αλυσίδας ρούχων: είχα μια δωροκάρτα από την περασμένη Πρωτοχρονιά(!) και τελικά βρήκα αυτό που ήθελα. Παίρνω ενθουσιασμένη το παλτουδάκι μου και πηγαίνω στο ταμείο, το "χτυπάει" η ταμίας και ξαφνικά το πρόσωπό της παγώνει. Σταματάει κάθε κίνηση και αναρωτιέμαι αν συμβαίνει κάτι σοβαρό, αν υπάρχει κάποιο θέμα με την κάρτα... "Φώναξε την Αφροξυλάνθη" λέει στη συνάδελφό της! "Ωχ αμάν, τι έγινε τώρα, πάνω που αποφάσισα να εξαργυρώσω το δώρο μου κλαψ κλαψ σνιφ..." σκέφτομαι εγώ. Κι όταν, επιτέλους, έρχεται η Αφροξυλάνθη στο ταμείο πιάνουν ψιλή κουβέντα με την κοπέλα που κρατάει το παλτό για... το πότε θα πάρει ρεπό! Δεν υπήρχε άλλη, καταλληλότερη στιγμή να το λύσουν το ζήτημα, έπρεπε να γίνει η συζήτηση με δέκα άτομα να περιμένουν στην ουρά! Γυρίζω σπίτι και διαπιστώνω ότι η ταμίας, πάνω στην αγωνία της για το πότε θα πάρει το ρεπό της, μου έχει αφήσει ενθύμιο πάνω στο παλτό το αντικλεπτικό! Ευτυχώς στο σπίτι διαθέτουμε αρκετά κατσαβίδια και πένσες κλπ και με πολύ κόπο καταφέραμε να το αφαιρέσουμε. Σε αντίθετη περίπτωση, θα έπρεπε να ξαναπάω στο κατάστημα (που είναι αρκετά εως πολύ μακριά από το σπίτι μου) για να διορθώσουν μια απροσεξία για την οποία στην τελική δεν είχα καμμία ευθύνη. Θυμάμαι ακόμα έναν κύριο που επέμενε ότι η πιστωτική έχει πρόβλημα (τελικά απεδείχθη ότι δεν γνώριζε πως λειτουργεί το μηχανηματάκι που περνάνε τις κάρτες), μια κυρία που όταν τη ρώτησα τιμή για κάτι που είχε στη βιτρίνα άρχισε να μου λέει από τι υλικό ήταν φτιαγμένο το αντικείμενο και από ποιά χώρα ήταν και τελικά χρειάστηκε να τη ρωτήσω περίπου δεκαπέντε φορές για να πάρω την απάντηση που ήθελα (tip: όταν ρωτάς τιμή και αρχίζουν να σου λένε άλλα 'ντ' άλλων, τότε ακόμα και οι πωλητές το θεωρούν πανάκριβο), ρούχα ένα νούμερο μικρότερα ή μεγαλύτερα που -σύμφωνα με τη γνώμη της πωλήτριας- μου πήγαιναν τέλεια ( μετάφραση: δεν είχαν στο μέγεθός μου, αλλά γιατί να μην πουλήσουμε κάτι;) και βεβαίως μια κυρία που έβαλε την πελάτισσα να αδειάσει την τσάντα της μήπως βρει ψιλά, και την ώρα που η ταλαίπωρη έψαχνε να βρει 2 ευρώ, γιατί η ιδιοκτήτρια δεν ήθελε να χαλάσει πεντάευρω, την κακολογούσε κιόλας (την πελάτισσα) ψιθυριστά στους υπόλοιπους πελάτες! Αυτό με τα ψιλά είναι το τελευταίο trend: κανένας πια δεν έχει να χαλάσει χαρτονομίσματα! Σαφώς και θεωρώ ηλίθιο να πληρώσεις με 100ευρω για μια τσίχλα πχ, αλλά συμβαίνει καμμιά φορά να μη διαθέτει ο πελάτης ψιλά αυτή τη στιγμή, πως να το κάνουμε! Όπως ο πελάτης πρέπει να σέβεται τον πωλητή, έτσι και ο πωλητής πρέπει να σέβεται τον πελάτη και, όχι, σεβασμός δεν είναι να τον βρίζεις πίσω από την πλάτη του ή να κάνεις λες και σου πρότεινε να του δώσεις το εμπόρευμά σου τσάμπα! Ούτε να ζητάς επίμονα 20 λεπτά τη στιγμή που έχεις να δώσεις ρέστα και περιμένουν να πληρώσουν άλλα 10 άτομα. Αυτό ισχύει για όλες τις περιπτώσεις shopping, ακόμα και στα περίπτερα. Παίρνω κάτι τις προάλλες από ένα περίπτερο και πάω να πληρώσω με χαρτονόμισμα. Ο περιπτεράς αρχίζει να τσιρίζει λες και του ζήτησα να μου δώσει το ένα του νεφρό. Δεν θέλει χαρτονόμισμα, θέλει ψιλά. Πρώτη μου σκέψη βεβαίως ήταν να φύγω, αφενός γιατί ο τύπος είναι αγενέστατο γαϊδούρι και δεν επιτρέπω σε κανέναν να μου φωνάζει έτσι, αφετέρου δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι είναι τόσο δύσκολο να δώσεις ρέστα από 20ευρω όταν ο λογαριασμός είναι ,παρά κάτι λεπτά, 5 γιούρο ολοστρόγγυλα. Δεύτερη σκέψη, επειδή όταν κάποιος με νευριάζει γίνομαι πιο κωλόπαιδο κι από τον Κυριάκο της Κούλας (βλ. "Βασικά καλησπέρα σας"), ψιλά θέλεις... θα τα έχεις! Χαμογελάω γλυκά στον κύριο που τσιρίζει και αρχίζω να ψάχνω στο πορτοφόλι και στην τσάντα μου. Του έδωσα ολόκληρο το ποσό σε πενηντάλεπτα, δεκάλεπτα, εικοσάλεπτα, δίλεπτα και πεντάλεπτα, τα οποία μέτρησα με την άνεσή μου, όσο πιο αργά μπορούσα. Σε αυτό το πλαστικό πιατάκι που είχε μπροστά του σχηματίστηκε ένα μικρό βουνό απο κέρματα, ενώ πίσω μου είχε αρχίσει να σχηματίζεται ουρά. "Εντάξει" μου λέει ο αγενής, που κρατιέται με το ζόρι να μην με βουτήξει από το μαλλί. Οχι εντάξει καλέ μου κύριε, να τα μετρήσεις κιόλας! Μπορεί να έκανα κανένα λάθος! Οπως έλεγαν και στα παλιά αστυνομικά μυθιστορήματα "αν το βλέμμα (του περιπτερά) μπορούσε να σκοτώσει, η Ντόροθυ θα είχε σωριαστεί στο έδαφος". Δεν καταλαβαίνω γιατί... Τα ψιλά που μου ζήτησε του έδωσα!