Παιδικό άλμπουμ

(Αφιερωμένο εξαιρετικά)

Στη γειτονιά είμαστε κάμποσα παιδιά που μεγαλώσαμε μαζί. "Είμαστε" και όχι "ήμασταν", γιατί στο ίδιο στενό μέναμε και εξακολουθούμε να μένουμε, ακόμα και αυτοί που στο μεταξύ παντρεύτηκαν κι έκαναν δικές τους οικογένειες. Τότε παίζαμε τα καλοκαίρια, που δεν είχαμε σχολείο, μαζί στον δρόμο. Παίζαμε τα μήλα, κορόιδο, τα αγόρια ποδόσφαιρο και τα κορίτσια με τις κούκλες μας στις εισόδους των σπιτιών μας. Κάναμε κι άλλα διάφορα, "βαφτίσαμε" μια φορά την κούκλα της Δ. μέσα σε μια λεκάνη γεμάτη νερό, στην αυλή της Μ. Εγώ ήμουν η νονά. Ακολούθησε δεξίωση με πλούσιο μπουφέ, φορτωμένο με εκλεκτά εδέσματα: πατατάκια και γαριδάκια από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Μια άλλη φορά παίξαμε "Τόλμη και γοητεία". Σύμφωνα με το (δικής μας έμπνευσης) σενάριο ο κακός Θορν σκότωνε τον Ριτζ, μπορεί και το αντίθετο, δεν είμαι σίγουρη, γι'αυτό γεμίσαμε ένα νεροπίστολο με πουμαρό, σάλτσα ντομάτας, να έχουμε και σπέσιαλ εφέ. Ακόμα γελάω όποτε θυμάμαι τη φάτσα του "θύματος" που σωριάστηκε στο πεζοδρόμιο, σε ερμηνεία άξια βραβείου όσκαρ και μόλις είδε τον ντοματολεκέ σηκώθηκε και κυνηγούσε τον "δράστη", κλαψουρίζοντας γιατί η μάνα του θα τον μάλωνε που λέρωσε την μπλούζα. Δύσκολος λεκές η ντομάτα βλέπεις.

Στις φωτογραφίες από τα παιδικά γενέθλια φοράμε όλοι τα καλά μας, χαμογελάμε πλατιά αποκαλύπτοντας στον φακό τα λειψά δόντια μας, ποζάρουμε γύρω από την τούρτα, σβήνουμε κεράκια, χορεύουμε: παπάκια και σκασουσού για αρχή και μετά επιτυχίες της εποχής, Μαντόνα, Ρικ Άσλεϊ, Ροξέτ και άλλα και μετά "λαμπάντα" σε ζευγάρια και το αποκορύφωμα ήταν το "the final countdown". Σε αυτό δυναμώναμε κι άλλο τη μουσική και χτυπιόμασταν όλα τα πιτσιρίκια, όπως έκαναν οι Europe στο βίντεο κλιπ. Στα γενέθλια μιας φίλης πειράζαμε όλοι μαζί ένα γειτονόπουλο, το κακό παιδί της γειτονιάς ας πούμε που δεν πολυσυμπαθούσε κανέναν, γιατί είχε βάλει τούρτα μέσα στην τσέπη του. "Ρίξε και λίγη πορτοκαλάδα, ξεροσφύρι θα τη φας?" του λέγαμε. "Κωλόπαιδααααα..." σφύριζε αυτός μέσα από τα δόντια του. Και όταν πια τελείωνε το πάρτυ λέγαμε τις καληνύχτες μας και καθένας πήγαινε στο σπίτι του, όχι και πολύ μακριά δηλαδή, στη διπλανή πόρτα, στην απέναντι, αντε να περπατούσε μέχρι πενήντα μέτρα ακόμα, όχι παραπάνω.

Λίγα χρόνια αργότερα, ξεκινήσαμε ένα Σαββατόβραδο για να πάμε σ' ένα αποκριάτικο πάρτυ που διοργάνωνε η θεατρική ομάδα του σχολείου. Εγώ είχα ντυθεί "εύθυμη χήρα", καθόλου comme il faut μαυροντυμένη φιγούρα με πλερέζες και φούστα σε μέγεθος γραμματοσημου. Οι υπόλοιποι δε θυμάμαι σε τι είχαν μεταμφιεστεί, εκτός από δύο, που ήταν "νύφη και γαμπρός" . Στον δρόμο για το πάρτυ περάσαμε μπροστά από μια εκκλησία, όπου ένας (αληθινός) γαμπρός περίμενε μια (εξίσου αληθινή) νύφη. Οι καλεσμένοι άρχισαν να γελάνε και να χειροκροτούν, ενώ ο κάμεραμαν έστρεψε την κάμερα προς το μέρος της fake νύφης και των λοιπών μασκαράδων! Ελπίζω να έκαναν καλό μοντάζ (ή τουλάχιστον η νύφη να διέθετε αρκετό χιούμορ).

Μεγαλώσαμε κι άλλο, ενηλικιωθήκαμε και καθένας τραβάει τον δρόμο του, αλλά εξακολουθούμε κάθε φορά που ανοίγουμε την πόρτα να πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο. Είναι τόσο παράξενο και συγχρόνως τόσο γλυκό να βλέπεις τους παιδικούς φίλους να ντύνονται καινούργιους ρόλους. Να γίνονται σύζυγοι και μαμάδες και στο πρόσωπό τους να διακρίνεις ακόμα το κοριτσάκι που μόλις έπιανε ψυχρούλα τύλιγε την κούκλα της σε ένα μικροσκοπικό μπουφάν για να μην κρυώσει. Το ίδιο και τα αγόρια, που είναι άντρες πια, αλλά εσύ ξέρεις πως πανηγύριζαν όταν πέτυχαν εκείνο το σπάνιο αυτοκόλλητο του ποδοσφαιριστή που τους έλειπε για να συμπληρώσουν το άλμπουμ Italia '90.

Σαν να είναι η παιδική ηλικία που μοιραστήκαμε ένα παζλ, καθένας κρατάει ένα κομμάτι. Καθένας έχει τοποθετηθεί στο μυαλό μου στην κατηγορία αυτών που θα υπάρχουν για πάντα και δεν μπορεί να τους συμβεί τίποτα κακό. Τα παιδιά της γειτονιάς είναι άτρωτα, ανίκητα, οι μόνες πληγές που έχουν θέση πάνω τους είναι οι κόκκινοι λεκέδες του πουμαρό, αυτό πιστεύω ακόμα και τώρα που η λέξη παιδιά θα έπρεπε να μπαίνει σε εισαγωγικά. Αρνούμαι να βάλω εισαγωγικά και σαν παιδί θυμώνω (όπως τότε που το κακό παιδί της γειτονιάς πείραζε τις κούκλες μου) γιατί ένα κομμάτι από το όμορφο παζλ χάθηκε και ξεφυλλίζοντας τα παιδικά άλμπουμ μετράω ήδη μια απώλεια, σαν παιδί απογοητεύομαι (όπως όταν περνούσε η ώρα, βράδιαζε κι έπρεπε να σταματήσουμε το παιχνίδι και να μαζευτούμε σπίτια μας) γιατί από τοσες και τόσες ευχές που υπάρχουν για να πεις σ' έναν νέο άνθρωπο , στο τέλος του καλοκαιριού μας έμεινε μονάχα μία: καλό ταξίδι.