Αγαπητό ημερολόγιο (Πάσχα edition)

Αγαπητό ημερολόγιο,
Όπως πολύ καλά γνωρίζεις, το περασμένο Πάσχα το πέρασα κρεβατωμένη. Από τότε, για έναν ολόκληρο χρόνο, ευχόμουν το φετινό Πάσχα να το περάσουμε υπό κανονικές συνθήκες. Το σύμπαν αποφάσισε να κάνει δεκτό το αίτημά μου και για το λόγο αυτό μου έστειλε όλες τις αναποδιές μια βδομάδα πριν τη μεγάλη μέρα. Για αρχή, πήγα στο νοσοκομείο για μια μικροεπέμβαση (είχα βάλει και το τεράστιο γυαλί ηλίου,μη με πετύχει καμια κάμερα στην είσοδο/έξοδο και πως θα εμφανιζόμουν χωρίς τα Φεραγκάμο?) , αλλά τελικά ο ντόκτορ, στον οποίο με είχε στείλει ο δικός μου ντόκτορ, μου είπε ότι δε χρειαζόταν και με έστειλε σε έναν άλλο ντόκτορ. Βρήκα δηλαδή νέο χόμπυ, να γυρίζω από γιατρό σε γιατρό! Άσε που συγχίστηκα κιόλας, γιατί σε μια ακτινογραφία έγραψαν age: 30 (ενώ είμαι μόλις 29 ετών και 4 μηνών). Είχε και την πλάκα του όμως το θέμα, γιατί όταν πήγαμε να πάρουμε την καρτέλα ασθενούς και να πληρώσουμε, αφενός η καρτέλα είχε χαθεί (ούτε το νοσοκομείο δεν σε αντέχει, είπε κάποια κιουρία, ονόματα δε λέμε...) αφετέρου έπρεπε να περιμένουμε σε δύο διαφορετικές ουρές. Εννοείται ότι η αναμονή στη σειρά είναι για τους περισσότερους κάτι άγνωστο, γι'αυτό κι έβαλαν μπρος τα μεγάλα μέσα: Να περάσω εγώ πρώτη γιατί με πονάει το χέρι μου έλεγε η μια, όχι εγώ γιατί πονάει η κοιλιά μου έλεγε ο άλλος, όχι εγώ γιατί πονάει ο κώλος μου (με το συμπάθειο κιόλας) και γενικά ό,τι είχε πρόχειρο ο καθένας δήλωνε, λες κι έκαναν διαγωνισμό πόνου. Έλα όμως που αυτά πιάνουν μόνο άμα περιμένεις σε καμια τράπεζα άντε και σε καμια εφορία, στο νοσοκομείο όμως μαντάμ όλο και κάποιος θα βρεθεί που θα είναι πιο σοβαρά από σένα! Χα! Τελοσπάντων, τελειώνουμε με αυτά, άντε θα κάνουμε Πάσχα σαν άνθρωποι φέτος. Τι ήθελα και το έλεγα, αρχίσαμε να πέφτουμε ο ένας μετά τον άλλο, με κάτι που δεν ήταν ακριβώς γρίππη, ούτε και απλό κρύωμα, κατάφερε πάντως να μεταμορφώσει τη γαλλική και στο χρώμα της πορσελάνης μυτούλα μου σε παντζάρι από το φύσα - ξεφύσα (και σε χρώμα και σε σχήμα). Έγινα κολλητή με την echinacea, ήπια ό,τι μου βρισκόταν σε βιταμίνη c (το αφρόλουτρο με άρωμα lemon cake και η χλωρίνη με άρωμα λεμόνι τη γλίτωσαν παρα τρίχα), ήπια σιρόπια, ήπια χαπάκια και βρήκα ένα ακόμα καινούργιο χόμπυ, να απλώνω κρέμα υδρατάντ με χρώμα στη μύτη- παντζάρι. Την Μεγάλη Παρασκευή, ακόμα με βουλωμένη μύτη και αυτιά , πήγα στον Επιτάφιο. Εκεί είδα τα μεγαλύτερα στυλιστικά εγκλήματα (μιλιτέρ κάπρι με λευκά, δωδεκάποντα ankle boots, για όνομα!) και ένα ζεύγος που μάλλον τα μπερδεψε και ήρθε στη εκκλησία αντί να βρει ένα φτηνό ξενοδοχείο να τρυπώσει κλπ κλπ, που τραγουδάει και η Δέσποινα. Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου (μύτη και αυτιά να μη λένε να ξεβουλώσουν ρε παιδί μου...) όλα κύλησαν ρολόι, που λέει ο λόγος δηλαδή, γιατί ο παπάς έκανε Ανάσταση στις δώδεκα και τέταρτο. Ένας παππούλης που στεκόταν δίπλα μας έλεγε "οι άλλοι τώρα τρώνε μαγειρίτσα κι εμείς δεν έχουμε κάνει ακόμα Ανάσταση", ενώ μια παρέα από πιτσιρίκια φώναζαν "άντε, ακόμα, ποτε θα πει Χριστός Ανέστη?". Μόλις το είπε το Χριστός Ανέστη, άρχισαν τα σκατόπαιδα να ρίχνουν κροτίδες μέσα στον κόσμο. Τελικά τα καταφέραμε και γυρίσαμε στο σπίτι, χωρίς καμμένο μαλλί ή άλλες απώλειες. Για την Κυριακή του Πάσχα, αγαπητό ημερολόγιο, θα αφήσω να μιλήσει η εικόνα... Αντε και του χρόνου! Έστω και με συνάχι!

(Προσοχή, προσοχή, ακολουθεί φωτο ακατάλληλη για χορτοφάγους!)