Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου...

Βραδάκι, κάτω από δυνατά φώτα, με τη μουσική να μας τρυπάει τ’αυτιά. Γιορτινή ατμόσφαιρα. Μια γνωστή μας έχει καλέσει στην επίδειξη μόδας που διοργανώνει για να παρουσιάσει στις πελάτισσες της τη νέα collection. Ο παρουσιαστής της εκδήλωσης μας ζητά από το μικρόφωνό να ελευθερώσουμε τον διάδρομο για να ξεκινήσει η πασαρέλα. Πέντε – έξι μοντέλα λικνίζονται με χάρη στο ρυθμό της μουσικής φορώντας τις νέες casual δημιουργίες. «Πως είναι έτσι αυτή?». Κάμποσα γυναικεία κεφάλια γυρίζουν προς το μέρος απ’όπου ακούγεται το ερώτημα (και είμαι σίγουρη ότι όλα σκέφτονται «για μένα λέει?»). «Μα κοίτα, πως είναι έτσι?», επαναλαμβάνει η φωνή, ακόμα πιο εκνευρισμένη αυτή τη φορά. Είναι η διπλανή μου, η οποία εκτοξεύει τα βέλη της –όπως αποδεικνύεται- εναντίον μιας εκ των μοντέλων. Της πιο όμορφης, οφείλω να συμπληρώσω. Κάθε φορά που η κοπέλα πλησιάζει με καινούργιο ρούχο, η –παντελώς άγνωστη σε μένα- διπλανή μου προσπαθεί να μας πείσει ότι το μοντέλο είναι χάλια ρε παιδί μου. Και πολύ χαζή επίσης: «Κοίτα, νύχια είναι αυτά? Πως τα έχει βάψει έτσι? Είναι χαζή?» αναρωτιέται. Τα δικά μου μάτια βλέπουν μόνο ένα υπέροχο κοραλλί βερνίκι. «Κοίτα, συνέχεια φτιάχνει τα μαλλιά της. Εξτένσιον (το τελικό «ς» το έφαγε η μαρμάγκα) είναι, φαίνεται. Καλά, φαίνεται ότι πρέπει να είναι και χαζή.» . «Καλέ κοίτα πως κοιτάει- περπατάει-χαμογελάει-αναπνέει η ηλίθια...». «Μα τόσα φτιασίδια πια?». Και η χαριστική βολή: «Εγώ πάντως δεν θα ήθελα να ήμουν έτσι! Αυτή είναι και χαζή.» και χαμογελά θριαμβευτικά, αποκαλύπτοντας μια οδοντοστοιχία που θα στοιχημάτιζα ότι έχει να αναμετρηθεί με οδοντιατρικό εργαλείο από τον περασμένο αιώνα. Μάλιστα. Επιτέλους βγάζει τον σκασμό όταν στην πασαρέλα εμφανίζεται ένας χορευτής, με κοιλιακούς φέτες και αρχίζει τις φιγούρες λάτιν. Την παρατηρώ για μερικά λεπτά και αναρωτιέμαι αν είναι ευγενικό να της πω ότι δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει σαν τη «χαζή», μπορώ πάντως να της συστήσω έναν καλό οδοντίατρο και μια καλή κομμώτρια για αρχή. Ή μήπως να συμφωνήσω μαζί της και να καταγράψω τις αντιδράσεις της όσο θα της εξηγώ πως το iq μου αυξομειώνεται ανάλογα με το πόσο συχνά επισκέπτομαι το κομμωτήριο? Κάτι σαν «Σας καταλαβαίνω, εγώ να φανταστείτε, όταν έχω βαμμένη ρίζα και βαμμένα νύχια λέω συνέχεια βλακείες και ούτε ένα sudoku δεν μπορώ να λύσω, ενώ όταν έχω ρίζα μερικών μηνών μπορώ να σας πω την τετραγωνική ρίζα οποιουδήποτε αριθμού, χωρίς κομπιουτεράκι. Αμέ!» . Δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα από τα δύο, ο χορευτής τελειώνει τις γυροβολιές του και τα μοντέλα ξαναβγαίνουν, για να μας δείξουν και τα βραδινά φορέματα. Πάμε για δεύτερο γύρο. Δεν έχω παράπονο, μια χαρά περνάω. Τουλάχιστον δεν πλήττω.