Καλοκαιρινά αναγνώσματα

Από τα βιβλία που διάβασα το καλοκαίρι ξεχώρισα τρία και τώρα που έπιασαν τα κρύα και οι βροχές θυμήθηκα να τους κάνω review.

Είχα διαβάσει τα καλύτερα για το «Φτάσαμε στο τέλος» του Joshua Ferris (εκδόσεις Modern Times). Πρόκειται για την ιστορία των εργαζομενων σε μια διαφημιστική εταιρεία του Chicago. Η οικονομική ύφεση φέρνει τα πάνω-κάτω και οι εργαζόμενοι αρχίζουν ένας-ένας να παίρνουν το δρόμο για τα σπίτια τους. Επιπλέον, λες και δεν τους έφτανε η αγωνία για το ποιός θα είναι ο επόμενος που θα απολυθεί, καλούνται να αντιμετωπίσουν διάφορες άλλες καταστάσεις, όπως έναν οργισμένο πρώην συνάδελφο, μια διευθύντρια που μπορεί να είναι / μπορεί να μην είναι σοβαρά άρρωστη, μια εξαφάνιση που αλλάζει για πάντα τη ζωή μιας εργαζόμενης και άλλα. Μου άρεσε ο τρόπος που ο συγγραφέας έχει πλάσει κάθε έναν από τους χαρακτήρες των εργαζόμενων, καθώς και το γεγονός ότι μέχρι το τέλος η ταυτότητα του αφηγητή δεν αποκαλύπτεται. Κάποιες από τις καταστάσεις που παιδεύουν τους ήρωες του βιβλίου βγάζουν γέλιο, άλλες δίνουν τροφή για σκέψη και κάμποσες είναι κάτι παραπάνω από υπερβολικές. Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι μου άρεσε, αλλά δεν με ενθουσίασε. Σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης έψαχνα αυτό το... κάτι, που θα δικαιολογούσε τις τόσο καλές κριτικές, αλλά δυστυχώς δεν το βρήκα. Το διάβασα με δύο σελιδοδείκτες, καθώς τα σχόλια του μεταφραστή είναι μαζεμένα στο τέλος κάθε κεφαλαίου. Καθόλου βολικό (Παράξενη? Moi?).

Για ποιό λόγο να διαβάσω την (αυτο)βιογραφία ενός καλλιτέχνη? Γιατί να με ενδιαφέρει κάτι παραπάνω - εκτός από το έργο του? Κι εν τέλει , πόσο συναρπαστική μπορεί να είναι η ζωή του, αν δεν λέγεται Αρθούρος Ρεμπώ, Εντγκαρ Άλαν Πόε, Ελίζαμπεθ- πιάσε κομπιουτεράκι και μέτρα συζύγους- Τέιλορ ή Σπεράντζα Βρανά (όσοι έχουν διαβάσει το χειμμαρώδες «Τολμώ» με νιώθουν φαντάζομαι)? Η αλήθεια είναι ότι έχω διαβάσει δυο-τρεις βιογραφίες και αυτοβιογραφίες ( κάποτε ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια στα ράφια των βιβλιοπωλείων) οι οποίες τελικά δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα υπερβολικά λουστραρισμένο βιογραφικό σημείωμα και πάντα μου άφηναν μια περίεργη γεύση, κάτι σαν τα τηλεοπτικά προγράμματα όπου μαζεύονται και γλεντάνε δέκα-είκοσι celebrities και αυτοί που βλέπουν από την τηλεόραση υποτίθεται ότι πρέπει να διασκεδάσουν βλέποντας τους άλλους να χορεύουν, να πίνουν και να τραγουδάνε. Λες και απευθύνονταν σε αναγνώστη - κοριτσάκι με τα σπίρτα που προσπαθεί να κοιτάξει από το σκονισμένο τζάμι (συγκινήθηκα, θα δακρύσω). «Ως εκ θαύματος» όμως, ο Κωνσταντίνος Τζούμας δεν με απογοήτευσε. Το πρώτο μέρος της αυτοβιογραφικής τριλογίας του από τις εκδόσεις Καστανιώτη, (κυκλοφορεί και το δεύτερο, με τον τίτλο «Complete Unknown”) διαβάστηκε μονορούφι . Πρόκειται για ένα ταξίδι που ξεκινά από τον Πειραιά και συνεχίζεται για περίπου τρείς δεκαετίες. Παιδικά και εφηβικά χρόνια, τα πρώτα βήματα στον χορό και την υποκριτική και αποχαιρετισμός στα πάτρια εδάφη λίγο πριν το μεγάλο ταξίδι στην Αμερική. Ευχάριστο, καθόλου βαρετό , χωρίς κουραστικές άχρηστες λεπτομέρειες για τις οποίες "frankly my dear, I don't give a damn" , χωρίς ανελέητο name- dropping (και αυτό κάνει τη διαφορά) και τελικά η ζωή του συγγραφέα είναι απλά η αφορμή. Αν ήταν τραγούδι θα ήταν σίγουρα το «Lust for life”

Στη Βίλα Κομπρέ ψάχνει ο Θάνος, ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου, την απάντηση στον γρίφο που του κληροδότησε ο πατέρας του. Η αναζήτηση δεν θα είναι εύκολη και – με αφορμή μια παλιά πολαρόιντ- θα φτάσει πολύ μακριά (στην κυριολεξία) μέχρι να ανακαλύψει τη λύση του αινίγματος, μέχρι να ανακαλύψει ποιός είναι ο ίδιος. Ξεχώρισα τη γηραιά κυρία «Άλμα», η οποία υποστηρίζει ότι «Η αισθητική είναι κάτι πολύ σημαντικό ξέρετε. Εγώ, αν τρωγόταν, θα κατέβρεχα ακόμα και το ψωμί με άρωμα». Είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάζω από τον συγγραφέα και έχει μπει στα αγαπημένα. Το διάβασα ακούγοντας “The quest” του Bryn Christopher. Καμιά φορά σιγοτραγουδώντας και το «Knocking on heaven’s door”. (Από τις εκδόσεις Καστανιώτη)