Υπάρχουν και τουαλέτες ξέρετε...

Χθες το πρωί, μια από τις πρώτες εικόνες που αντίκρυσα βγαίνοντας από το σπίτι ήταν αυτή ενός κυρίου (λέμε τώρα), ο οποίος λίγα μέτρα παρακάτω... πότιζε έναν τοίχο -και κατά συνέπεια ένα πεζοδρόμιο-, με την πλάτη γυρισμένη σ'έναν πολυσύχναστο δρόμο. Δεν είναι ο πρώτος (φαντάζομαι ούτε κι ο τελευταίος) που έχω δει να επιδίδεται σε αυτό το αηδιαστικό σπορ. Από μικρή έχω μάθει ότι όταν θέλουμε να κάνουμε πιπί ψάχνουμε για την πιο κοντινή τουαλέτα. Φαίνεται ότι αυτό δεν ισχύει πια: μια άλλη φορά ένας άλλος κύριος (μη χέ....) έκανε την ανάγκη του (ευτυχώς, μόνο το number one) πάνω σε μια νησίδα, στη Λεωφόρο Γρηγορίου Λαμπράκη, με εκατοντάδες αυτοκίνητα να τον προσπερνούν. Και, όπως με ενημέρωσαν οι πηγές μου, στη λαϊκή αγορά της γειτονιάς ένα ζώον είχε σταθεί σ'ένα πεζοδρόμιο και έκανε φαντάζεστε τι. Αυτός, όμως, ήταν πιο πολιτισμένος, καθώς τα έκανε μέσα σε ένα μπουκάλι. Φαίνεται ότι θα τα πήγαινε για ανάλυση μετά. Θυμώνω τόσο πολύ με τέτοιες συμπεριφορές. Θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο λέει, πως θα γίνει αυτό με τόσα γαϊδούρια που κυκλοφορούν? Προσπερνάω την απορία μου για το αν ντρέπονται, έστω και λίγο, γιατί αυτό που με νοιάζει πιο πολύ είναι με ποιό δικαίωμα ο κάθε βρωμιάρης κάνει... κατάθεση πάνω στα πεζοδρόμια που περπατάει τόσος κόσμος, πάνω στον τοίχο του σπιτιού κάποιου άλλου και πάει λέγοντας. Δηλαδή ρε φίλε στο σπίτι σου, όταν σου'ρθει, πας και βρίσκεις μια γωνία και ξαλαφρώνεις? Κι αν το κάνεις αυτό, πράγμα που δεν μου φαίνεται πια διόλου απίθανο, άσε μας τουλάχιστον να ζήσουμε χωρίς να βλέπουμε τις αηδιαστικές σου συνήθειες. Ουφ! Τα' πα και ξαλάφρωσα!