Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

Γραφείο Παραπόνων.


Στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν ψυχολόγος και άκουγα ακούραστα τα προβλήματα των άλλων. Αν δεν ήμουν ψυχολόγος, ήμουν παπάς και εξομολογούσα κόσμο και κοσμάκη. Κι αν δεν ισχύει κάτι από τα δύο, τότε σίγουρα πάνω από το κεφάλι μου αναβοσβήνει μια φωτεινή επιγραφή που γράφει "Μίλα μου" ή "Πες μου τον πόνο σου", ορατή σε όλους -εκτός από εμένα. Δεν εξηγείται διαφορετικά πως γνωστοί και άγνωστοι μου εξομολογούνται ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Σε δημόσιες υπηρεσίες, μετρό, λεωφορεία. Συνήθως ξεκινάνε από κάτι light, πχ "τι ώρα είναι;" και μόλις απαντήσω αρχίζει το show. Για παράδειγμα, περιμένοντας στο μητρώο του ΙΚΑ άκουσα το life-story μιας τύπισσας, από το ότι περίμενε τρεις ώρες και δεν την εξυπηρετούσαν, μέχρι το ότι σε ένα φροντιστήριο που δούλευε είχε στριμμένη αφεντικίνα και οι μαθητές της ήταν όλοι κακομαθημένα βρωμόπαιδα και δεν τη σέβονταν καθόλου και όταν ήταν φοιτήτρια έγραφε πολύ ωραίες εργασίες αλλά δεν το αναγνώριζε κανείς και ευτυχώς που ήρθε η σειρά μου, αλλιώς θα μου έλεγε και για τα παιδικά της χρόνια (πάω στοίχημα ότι τότε κανένας δεν την ήθελε στην ομάδα του όταν έπαιζαν "τα μήλα"). Όταν τόλμησα να ψελλίσω ότι οι περισσότεροι έχουμε περάσει επαγγελματικά ζόρια, το μάτι της - που ήδη γυάλιζε- άρχισε να αστράφτει και προτίμησα να μην ασχοληθώ περαιτέρω. Στα λεωφορεία, όλο και κάποιος παππούς θα βρεθεί να μου κάνει παράπονα για τα εισιτήρια που ακριβαίνουν, τις συντάξεις που μικραίνουν, για το πόσο παραγκωνισμένη είναι η τρίτη ηλικία. Όταν δούλευα σε θέση που είχε πολλά πάρε-δώσε με το κοινό είχα μείνει άφωνη από το πόσο πρόθυμοι ήταν πάρα πολλοί άνθρωποι να μοιραστούν τις απόψεις τους, τα οικογενειακά τους προβλήματα, τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, ακόμα και να κάνουν επίδειξη για τα σπίτια τους, τα λεφτά τους, τα αυτοκίνητά τους, χωρίς να τους το ζητήσει κανείς και, μάλιστα, σε χώρο και χρόνο πολύ ακατάλληλο. Εννοείται ότι δεν έπαιρναν από λόγια, σαν να θεωρούσαν ότι οι υπόλοιποι είναι υποχρεωμένοι να τους ακούσουν (και, γιατί όχι, στο τέλος να τους χειροκροτήσουν κιόλας). Μια -ευτυχώς πρώην!- συνάδελφος, μέσα στο πρώτο μισάωρο της γνωριμίας μας πρόλαβε να μου πεί για όλα τα οικογενειακά της θέματα: πως και που γνώρισε τον άνδρα της, πότε παντρεύτηκαν, πότε γέννησε, το ιατρικό ιστορικό της και των υπόλοιπων μελών της οικογένειας (μέχρι και την πεθερά της έφτασε), αν τρώει το παιδί της όλο το φαί του, μέχρι και κάθε πότε you-know-what! Αλλά δεν έχω παράπονο, μετά με ρώτησε κι εμένα όλες τις αδιάκριτες ερωτήσεις για όλα τα θέματα που ΔΕΝ αφορούσαν σε καμία περίπτωση μια άγνωστη μου. Και μια και αναφέρθηκα στο you-know-what, σκέφτομαι πολύ σοβαρά να αρχίσω να γράφω Άρλεκιν με τις ιστορίες που διηγείται μια γνωστή μου κάθε φορά που συναντιόμαστε, είμαι σίγουρη ότι θα ξεπεράσω σε πωλήσεις ακόμα και την Τζάκι Κόλινς. Προτιμώ, βέβαια, τέτοιου είδους εξομολογήσεις, από αυτές που κάνει μια άλλη φίλη μου, η οποία νομίζει ότι τα εντερικά(!) της προβλήματα είναι ένα ευχάριστο θέμα συζήτησης για την ώρα που πίνουμε τον καφέ μας (ενδεικτικά, μια φορά είχε πάρει κατα λάθος περισσότερα ντουλκολαξ απ'όσα έπρεπε και με πήρε τηλέφωνο για να μου περιγράψει τις παρενέργειες. Δεν ξέρω αν είμαι κακή φίλη, αλλά μετά τα πρώτα πέντε λεπτά είπα ότι έχω δεύτερη γραμμή και γλίτωσα τη συζήτηση του κώ...!) Και το κορυφαίο είναι ότι απαιτεί και διάγνωση, λες και είμαι γιατρός. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον έχω φάτσα φτασμένου επιστήμονα της ιατρικής, γιατί όταν περιμένω σε ιατρείο όλο και κάποιος θα βρεθεί να ζητήσει τη γνώμη μου. Για παράδειγμα, στον ορθοπαιδικό: μια κυρία μου έλεγε ότι πονάει η μέση της όταν κάνει μπρος-πίσω-δεξιά-αριστερά και τί θα μπορούσε να είναι αυτό (Μήπως για αρχή να έκοβες τα μπρος-πίσω κλπ κλπ? Μέση είναι μαντάμ, δεν είναι Smartάκι να το παρκάρεις!). Μια άλλη, περιμένοντας στον οδοντίατρο, ζητούσε να μάθει πως είναι δυνατόν να πονάει ένα δόντι αφού είναι γνωστό ότι τα δόντια δεν έχουν νεύρα (δεν έχουν,ε? τι μαθαίνει κανείς...) και πως στέκονται οι θήκες και οι γέφυρες (με βίδα-ροδέλα-παξιμάδι, επιστημονικά πράγματα λέμε!). Στο τέλος με αποτελείωσε με το "Λες να ρωτήσω τον γιατρό? Θα ξέρει?" και χρειάστηκε να επιστρατεύσω τη λιγοστή υπομονή που μου είχε απομείνει για να μην ουρλιάξω: "Ναι κυρία μου, θα ξέρει, γιατί ο άνθρωπος σπούδασε οδοντιατρική, έγινε οδοντίατρος και η δουλειά του είναι να γιατρεύει δόντια. Εγώ πάλι, σπούδασα επικοινωνία και ΜΜΕ, έγινα επικοινωνιολόγος και το μόνο που μπορώ να κάνω για σένα είναι να σου γράψω κανέναν προεκλογικό λόγο αν αποφασίσεις να κατέβεις για δήμαρχος, ουφ!". Γιατί τα γράφω όλα αυτά? Γιατί θέλω να πώ κι εγώ τον πόνο μου: πήγα στο κομμωτήριο (επιτέλους) και δε βρήκα την Μανδάμ. Και όχι μόνο αυτό, ενώ ήθελα να μαζέψω υλικό για ποστάκι "Κομμωτήριο part 2",δεν βρέθηκε ούτε μια παράξενη, ούτε μια κακιά πεθερά να μου πεί τον καημό της. Όταν τις χρειάζεσαι...

15 σχόλια:

  1. Επομένως: Την επόμενη φορά που κάποιος θα σε ρωτήσει την ώρα θα πεις: «Parlez-vous français?» και θα τελειώσει εκεί το θέμα. Εκτός … κι αν μιλάει γαλλικά!
    Κρίμα για το Κομμωτήριο part 2". Πότε ξαναπηγαίνεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Απαπα...σε λυπήθηκα...εγώ δεν αντέχω...δεν δίνω σημασία...γυρίζω το κεφάλι αλλού.

    Αμέ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ααααχχ σε καταλαβαίνω απόλυτα.
    Κάτι τέτοιους τραβάω κι εγώ να μου λένε τον πόνο τους και την συμφορά τους.
    Και ... ντρέπομαι να πω και τίποτα και υπομένω.
    Κάποια στιγμή όμως πρέπει να ανοίξουμε το στόμα μας νομίζω, αλλά ποια στιγμή θα είναι αυτή?? Ακόμα το ψάχνω:P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Άκου Ντοροθάκι φτιάξε κάρτες μαϊμού με τα στοιχεία σου ως ψυχολόγου και όταν ξεκινούν δίνε τους από μία. Δέχομαι κάθε μέρα εκτός Σαββάτου και Κυριακής, θα χαρώ να περάσετε. Και βέβαια με το αζημίωτο.. Θα ησυχάσεις πίστεψέ με:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ντόροθυ,
    αυτό είναι! Σε χρειαζόμαστε! Δηλαδή το ΕΣΥ σε χρειάζεται. Θα πηγαίνεις στα Τμήματα Επειγόντων των μεγάλων νοσοκομείων, θα κάθεσαι στην αίθουσα αναμονής και θα κουβεντιάζεις με τους ασθενείς που περιμένουν να εξεταστούν. Ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς δεν έχουν σοβαρό πρόβλημα, παρά μόνο νευρωσικές εκδηλώσεις και υποχονδριακές αιτιάσεις. Θα αναλάβεις αυτές τις ομάδες ασθενών κι έτσι θα αποσυμφορείς τα ιατρεία.
    Θα ξεκινήσω να γράφω κιόλας την πρόταση για τον ατσαλάκωτο υπουργό μας. Στείλε μου τα πλήρη στοιχεία σου μαζί με ένα σύντομο βιογραφικό στο e-mail του blog μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. xaxaxaxaxaxaxaxaxaxaxaxaxa
    φοβερό ποστ και δεν τις χρειάζεσαι τις πεθερές και τα κομμωτήρια για να μας κάνεις να κλάψουμε απ’τα πολλά γέλια.

    όσο για τη συνάδελφο, την πρώη,ν μου έχει τύχει ακριβώς το ίδιο και είναι πολύ σπαστικό να μπαίνουν οι άλλοι απρόσκλητοι αμέσως, με το πρώτο γεια, στο ζωτικό σου χώρο και να θέλουν να μάθουν όλα τα πως και τα γιατί της ζωής σου.

    εμένα πάντως μου συμβαίνει το εξής: όποτε περπατήσω στο δρόμο όλοι, μα όλοι που ζητιανεύουν, που θέλουν λεφτά για τη δόση τους κτλ, όλοι επαναλαμβάνω, έρχονται σε μένα. και άμα δεν τους δώσω ή άμα τους δώσω, ό,τι κι αν κάνω τελοσπάντων, μου λένε μετά και την ιστορία της ζωής τους μετά, έτσι για να ξέρω. έφτασα σε σημείο να λέω "δώσαμε, δώσαμε" με το κεφάλι σκυμμένο και να τρέχω άμεσα να φύγω! δεν ξέρω αλλά το έχω συζητήσει με φίλες και καταλήξαμε ότι μάλλον η φάτσα μου φταίει. έχω αυτό το κάτι το πονετικό τρομάρα μου :)

    μάλλον κι εσύ έχεις κάτι ανάλογο που προκαλεί τις εξομολογήσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ασε εγω τι παθαίνω. εχω γατο-αλεργία και σε όποια ταβέρνα πάω στα δικά μου πόδια μαζεύονται για τάισμα. και είμαι και φιλόζωος παναθεμά με και τις λυπάμαι και τις ταίζω και τρέχουν μετά οι μύτες και τα μάτια μου γίνονται σαν του βατράχου.
    χμμμ μάλλον το δικό μου είναι άλλο πρόβλημα αλλά οκ κάπου ήθελα να το πω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. χαχαχα... κουτσοί, στραβοί στον Αγ. Παντελεήμων! Τί τραβάς κι εσύ!
    Πού να δεις τί γίνεται εδώ που δουλεύω! Όσο περιμένουν στην αίθουσα αναμονής, μου τα λένε όλα! Οι άνθρωποι δυστυχώς έχουν προβλήματα και δενμ ξέρουν σε ποιόν να τα πουν. Ξέρεις πολλές φορές είναι ευκολότερο να εκμυστηρευόμαστε τα πάντα σε έναν άγνωστο, όσο παράξενο κι αν μας φαίνεται αυτό!

    Φιλιά πολλά!!! Καλημέρα!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Να σου πω βρε Ντόροθυ,έχω ένα πρόβλημα με το πλυντήριο...δεν δοτλεύει καλά και βγάζει στίγματα... χαχαχχαχαχαχα!Βρε δεν νρεπόμαστε λίγο,εσύ μας λες τον πόνο σου κι εμείς γελάμε!

    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Γιατι παραπονιεσαι? Αν δεν σου εκαναν αυτα που γραφεις, δεν θα ειχες υλικο για τις αναρτησεις σου...χαχαχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Aspa
    Και parlez-vous français να πώ... και sprechen Sie Deutsch να πώ...και Σουαχιλι να μάθω προκειμένου να μην με πρήζουν! Κομμωτήριο σε κανένα μήνα υπολογίζω, ελπίζω να σταθώ πιο τυχερή!



    @lena_zip
    Δυστυχώς αυτό δεν γίνεται πάντα, ειδικά σε επαγγελματικό περιβάλλον. Συμφωνώ, όμως, είναι η καλύτερη λύση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @ΕΛΕΝΑ
    Μήπως να φτιάξουμε μια γραμμή 090, να παίρνει όποιος θέλει και να λέει τον πόνο του? Τουλάχιστον, να βγάλουμε το κάτιτις μας βρε παιδί μου, χαχαχα!



    @Margo
    Καλόοοοοοο! Και φυσικά "τιμαί λογικαί", λόγω της κρίσης ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @Maria Jose
    Αχ, ονειρεμένο επάγγελμα! Τώρα θυμήθηκα που περίμενα στο νοσοκομείο για μια χειρουργική εξαγωγή φρονιμίτη και μια κυρία με είχε πρήξει με όλα τα στραβά και τα ανάποδα θέματα υγείας που της είχαν τύχει. Έχω και προϋπηρεσία δηλαδή, όχι παίζουμε!


    @Dorothea
    Έτσι όπως τα λες είναι! Δεν καταλαβαίνουν ότι γίνονται αδιάκριτοι βρε παιδί μου, τι να πω! Φαίνεται έχω κι εγώ ψυχοπονιάρικη φάτσα, γιατί στη δουλειά που λέω στο post όποιος ήθελε κάτι και πχ του έλειπαν δικαιολογητικά, ερχόταν σε μένα και μου έλεγε τον πόνο του για να τον εξυπηρετήσω (κι έτρωγε πόρτα βέβαια!). Μάλλον πρέπει να κάνουμε πρόβες στον καθρέφτη πιο άγριο ύφος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @Το χρυσό ΠιΠι
    Εκφράσου ελεύθερα Χρυσό ΠιΠι! Εχεις κι εσύ τον πόνο σου. Να ταϊζεις τα γατιά και να παθαίνεις αλλεργία, ε αυτό είναι και άδικο δηλαδή!



    @eirini
    Φαντάζομαι τι θα ακούν κι εσένα τα αυτάκια σου! Έχεις δίκιο σε αυτό που λές, πολλοί δεν ξέρουν που να πουν τον πόνο τους. Η πλάκα είναι ότι η γιαγιά μου κάθεται και ακούει όποιον της λέει τον καημό του (συνήθως όταν πηγαίνει στον γιατρό) και μετά θέλει να τα λέει και σ' εμάς, με το νι και με το σίγμα! Μου φαίνεται ότι πάρα πολλοί πάσχουν τελικά από την ασθένεια "θέλω-να-τα-πω"! Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @Μάτα
    Καλά, έχει πέσει επιδημία στα πλυντήρια? Και το δικό μας, των πιάτων, αυτοκτόνησε. Μετά τη γρίπη των χοίρων, τώρα και γρίπη των πλυντηρίων :)


    @Δημιουργία
    Ναι βρε παιδί μου, δίκιο έχεις! Τι θα έγραφα? Απαπα, είμαι αχάριστη τελικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Έτοιμοι για απογείωση?