Γραφείο Παραπόνων.

Στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν ψυχολόγος και άκουγα ακούραστα τα προβλήματα των άλλων. Αν δεν ήμουν ψυχολόγος, ήμουν παπάς και εξομολογούσα κόσμο και κοσμάκη. Κι αν δεν ισχύει κάτι από τα δύο, τότε σίγουρα πάνω από το κεφάλι μου αναβοσβήνει μια φωτεινή επιγραφή που γράφει "Μίλα μου" ή "Πες μου τον πόνο σου", ορατή σε όλους -εκτός από εμένα. Δεν εξηγείται διαφορετικά πως γνωστοί και άγνωστοι μου εξομολογούνται ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Σε δημόσιες υπηρεσίες, μετρό, λεωφορεία. Συνήθως ξεκινάνε από κάτι light, πχ "τι ώρα είναι;" και μόλις απαντήσω αρχίζει το show. Για παράδειγμα, περιμένοντας στο μητρώο του ΙΚΑ άκουσα το life-story μιας τύπισσας, από το ότι περίμενε τρεις ώρες και δεν την εξυπηρετούσαν, μέχρι το ότι σε ένα φροντιστήριο που δούλευε είχε στριμμένη αφεντικίνα και οι μαθητές της ήταν όλοι κακομαθημένα βρωμόπαιδα και δεν τη σέβονταν καθόλου και όταν ήταν φοιτήτρια έγραφε πολύ ωραίες εργασίες αλλά δεν το αναγνώριζε κανείς και ευτυχώς που ήρθε η σειρά μου, αλλιώς θα μου έλεγε και για τα παιδικά της χρόνια (πάω στοίχημα ότι τότε κανένας δεν την ήθελε στην ομάδα του όταν έπαιζαν "τα μήλα"). Όταν τόλμησα να ψελλίσω ότι οι περισσότεροι έχουμε περάσει επαγγελματικά ζόρια, το μάτι της - που ήδη γυάλιζε- άρχισε να αστράφτει και προτίμησα να μην ασχοληθώ περαιτέρω. Στα λεωφορεία, όλο και κάποιος παππούς θα βρεθεί να μου κάνει παράπονα για τα εισιτήρια που ακριβαίνουν, τις συντάξεις που μικραίνουν, για το πόσο παραγκωνισμένη είναι η τρίτη ηλικία. Όταν δούλευα σε θέση που είχε πολλά πάρε-δώσε με το κοινό είχα μείνει άφωνη από το πόσο πρόθυμοι ήταν πάρα πολλοί άνθρωποι να μοιραστούν τις απόψεις τους, τα οικογενειακά τους προβλήματα, τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, ακόμα και να κάνουν επίδειξη για τα σπίτια τους, τα λεφτά τους, τα αυτοκίνητά τους, χωρίς να τους το ζητήσει κανείς και, μάλιστα, σε χώρο και χρόνο πολύ ακατάλληλο. Εννοείται ότι δεν έπαιρναν από λόγια, σαν να θεωρούσαν ότι οι υπόλοιποι είναι υποχρεωμένοι να τους ακούσουν (και, γιατί όχι, στο τέλος να τους χειροκροτήσουν κιόλας). Μια -ευτυχώς πρώην!- συνάδελφος, μέσα στο πρώτο μισάωρο της γνωριμίας μας πρόλαβε να μου πεί για όλα τα οικογενειακά της θέματα: πως και που γνώρισε τον άνδρα της, πότε παντρεύτηκαν, πότε γέννησε, το ιατρικό ιστορικό της και των υπόλοιπων μελών της οικογένειας (μέχρι και την πεθερά της έφτασε), αν τρώει το παιδί της όλο το φαί του, μέχρι και κάθε πότε you-know-what! Αλλά δεν έχω παράπονο, μετά με ρώτησε κι εμένα όλες τις αδιάκριτες ερωτήσεις για όλα τα θέματα που ΔΕΝ αφορούσαν σε καμία περίπτωση μια άγνωστη μου. Και μια και αναφέρθηκα στο you-know-what, σκέφτομαι πολύ σοβαρά να αρχίσω να γράφω Άρλεκιν με τις ιστορίες που διηγείται μια γνωστή μου κάθε φορά που συναντιόμαστε, είμαι σίγουρη ότι θα ξεπεράσω σε πωλήσεις ακόμα και την Τζάκι Κόλινς. Προτιμώ, βέβαια, τέτοιου είδους εξομολογήσεις, από αυτές που κάνει μια άλλη φίλη μου, η οποία νομίζει ότι τα εντερικά(!) της προβλήματα είναι ένα ευχάριστο θέμα συζήτησης για την ώρα που πίνουμε τον καφέ μας (ενδεικτικά, μια φορά είχε πάρει κατα λάθος περισσότερα ντουλκολαξ απ'όσα έπρεπε και με πήρε τηλέφωνο για να μου περιγράψει τις παρενέργειες. Δεν ξέρω αν είμαι κακή φίλη, αλλά μετά τα πρώτα πέντε λεπτά είπα ότι έχω δεύτερη γραμμή και γλίτωσα τη συζήτηση του κώ...!) Και το κορυφαίο είναι ότι απαιτεί και διάγνωση, λες και είμαι γιατρός. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον έχω φάτσα φτασμένου επιστήμονα της ιατρικής, γιατί όταν περιμένω σε ιατρείο όλο και κάποιος θα βρεθεί να ζητήσει τη γνώμη μου. Για παράδειγμα, στον ορθοπαιδικό: μια κυρία μου έλεγε ότι πονάει η μέση της όταν κάνει μπρος-πίσω-δεξιά-αριστερά και τί θα μπορούσε να είναι αυτό (Μήπως για αρχή να έκοβες τα μπρος-πίσω κλπ κλπ? Μέση είναι μαντάμ, δεν είναι Smartάκι να το παρκάρεις!). Μια άλλη, περιμένοντας στον οδοντίατρο, ζητούσε να μάθει πως είναι δυνατόν να πονάει ένα δόντι αφού είναι γνωστό ότι τα δόντια δεν έχουν νεύρα (δεν έχουν,ε? τι μαθαίνει κανείς...) και πως στέκονται οι θήκες και οι γέφυρες (με βίδα-ροδέλα-παξιμάδι, επιστημονικά πράγματα λέμε!). Στο τέλος με αποτελείωσε με το "Λες να ρωτήσω τον γιατρό? Θα ξέρει?" και χρειάστηκε να επιστρατεύσω τη λιγοστή υπομονή που μου είχε απομείνει για να μην ουρλιάξω: "Ναι κυρία μου, θα ξέρει, γιατί ο άνθρωπος σπούδασε οδοντιατρική, έγινε οδοντίατρος και η δουλειά του είναι να γιατρεύει δόντια. Εγώ πάλι, σπούδασα επικοινωνία και ΜΜΕ, έγινα επικοινωνιολόγος και το μόνο που μπορώ να κάνω για σένα είναι να σου γράψω κανέναν προεκλογικό λόγο αν αποφασίσεις να κατέβεις για δήμαρχος, ουφ!". Γιατί τα γράφω όλα αυτά? Γιατί θέλω να πώ κι εγώ τον πόνο μου: πήγα στο κομμωτήριο (επιτέλους) και δε βρήκα την Μανδάμ. Και όχι μόνο αυτό, ενώ ήθελα να μαζέψω υλικό για ποστάκι "Κομμωτήριο part 2",δεν βρέθηκε ούτε μια παράξενη, ούτε μια κακιά πεθερά να μου πεί τον καημό της. Όταν τις χρειάζεσαι...