Somebody put something in my drink?

Σάββατο βράδυ. Αγνοώ επιδεικτικά τα πρώτα συμπτώματα του κρυολογήματος που με τριγυρίζει από το βράδυ της Παρασκευής και -αντί να καθίσω στο ζεστό κρεβατάκι μου, αγκαλιά μ' ενα φλυτζάνι τσάι και το θρίλερ που διαβάζω- πηγαίνω στον "Βοτανικό", αποδεχόμενη την πρόσκληση - δώρο για τη γιορτή μου. Πως θα μπορούσα να αρνηθώ άλλωστε τέτοια γενναιόδωρη πρόταση; Πέρασα super (ακολουθεί καλλιτεχνικό ρεπορτάζ σε επόμενο post), αλλά... λίγο τα τσιγάρα, λίγο τα ποτά (που δεν πίνονται χωρίς πάγο, πίνονται;), λίγο το ξενύχτι (που λέει και το άσμα), λίγο το ξελαρύγγιασμα (ok, τα "Παιδί της νύχτας", "Θέλω να γυρίσω " και "Τρείς το πρωί" είναι τα σουξέ μου και μπορεί να τα τραγούδησα πιο δυνατά και από τον Μαζωνάκη)... Σήμερα, από την ώρα που ξύπνησα -την οποία δεν γράφω, γιατί αν τη γράψω η ανάρτηση αυτή θα αυτοκαταστραφεί! - είμαι σαν ζαλισμένο κοτόπουλο, με πονεμένο λαιμό, αυτιά που βουίζουν και μάτια που δακρύζουν (από το κρύωμα, όχι από τη συγκίνηση) και το μόνο τραγούδι που ταιριάζει στην περίσταση είναι ένα πολύ-πολύ αγαπημένο μου, των Ramones. Κάπως έτσι αισθάνομαι, μόνο που εγώ είμαι σίγουρη ότι στο ποτό μου δεν έριξε κανείς τίποτα απολύτως. Αλλά τι τα θές; Το εφέ παραμένει ίδιο.