Αγαπητό ημερολόγιο ( "Ευτυχώς, ακόμα έχω δύο αυτιά" edition)

Είναι κι αυτό μια λύση...

Αγαπητό ημερολόγιο,

Γνωρίζεις πολύ καλά ότι δεν πολυσυμπαθώ τα κομμωτήρια. Ναι μεν πηγαίνω όποτε χρειάζεται (γιατί είμαι και μυστήρια ρε παιδί μου, όσο σιχαίνομαι το κομμωτήριο άλλο τόσο σιχαίνομαι το μαλλί που χρήζει άμεσης κομμωτηριακής βοήθειας) , αλλά αφού το γυροφέρω πρώτα το ζήτημα, μια εβδομάδα τουλάχιστον, και με τόσο ενθουσιασμό όσο όταν πήγαινα για χειρουργική εξαγωγή φρονιμίτη. Το αποτέλεσμα μου αρέσει, αλλά αν μπορούσα να αποφύγω την επίσκεψη στο κομμωτήριο θα την απέφευγα. Αν εμφανιζόταν δηλαδή μπροστά μου, ξέρω 'γω, ένα τζίνι, θα ζητούσα μαλλί κομμωτηρίου που να μη χρειάζεται κομμωτήριο.

Νομίζω ότι όλο αυτό ξεκίνησε πριν από πολλά πολλά χρόνια, περισσότερα από εικοσιπέντε, όταν με πήγε η μαμά μου στην τότε κομμώτριά της για να κόψω τα μακριά (κλαψ!) μαλλιά μου καρέ και η τελευταία με κούρεψε σαν τους Μπητλς, ξέρεις, αυτό το κούρεμα που φαίνεται σαν να σε έχουν καπελώσει με μια σουπιέρα ή σαλατιέρα ή κάτι τέτοιο τέλοσπάντων και να έχουν κόψει ό,τι περίσσευε γύρω γύρω. Πως είναι το καρέ? Καμία σχέση. Μετά από αυτή την τραυματική εμπειρία πέρασαν κάμποσα χρόνια hairstylistικής ηρεμίας, κόβοντας μόνο τις άκρες και τις αφέλειές μου. Ακόμα και όταν, στην έκτη δημοτικού και στο γυμνάσιο, οι περισσότερες από τις συμμαθήτριές μου ακολουθούσαν τη μόδα που ήθελε το μαλλί "φόρμα", κάτι σαν ελαφριά περμανάντ, και με φράντζα που έφτανε σε δυσθεώρητα ύψη και είχε πάνω της αρκετό τζελ για να κοκαλώσει το μαλλί του πληθυσμού μιας μικρής πόλης, εγώ απείχα συνειδητά από το trend. Η επόμενη τραυματική εμπειρία ήταν στα 18, όταν η κομμώτρια μου έκανε περμανάντ. Προσπάθησε πολύ για να με πείσει ότι θα ήμουν θ-ε-ά με σέξι μπούκλες, τέτοιο ψηστήρι ούτε από υποψήφιο je t'aime - moi non plus δεν έχω ακούσει, και τελικά έδωσα τη συγκατάθεσή μου. Το αποτέλεσμα, βέβαια, θύμιζε λιγότερο σέξι μπούκλες και περισσότερο τον Κάρλος Βαλντεράμα. Όποτε θυμάμαι το περιστατικό, μου υπενθυμίζω πως βρισκόμασταν ακόμα στα 90s, δηλαδή πολύ κοντά στα κακόγουστα 80s, και παρηγοριέμαι. Το αποτέλεσμα ήταν να καταφύγω μετά από λίγους μήνες στην κουπ "Πίπης", αυτή που λάνσαρε η αείμνηστη εθνική σταρ όταν τραγουδούσε " λεβέντη μου κι αλήτη μου δεν πάω απόψε σπίτι μου", αναστενάζοντας με ανακούφιση που ευτυχώς μου πήγαινε το à la garçonne. (Βέβαια, μια άλλη φορά, οι πειραματισμοί μου στο χρώμα κατέληξαν σε μια θεϊκή μωβ ( ή μοβ? ) απόχρωση. Το αντιμετώπισα με χιούμορ. Με όσο χιούμορ μου βρισκόταν, ένιγουει...)

Μετά από πολλές απογοητεύσεις, αγαπητό ημερολόγιο, βρήκα κι εγώ επιτέλους τον άνθρωπό μου: μια κομμώτρια που δεν κάνει του κεφαλιού της, δεν κόβει ούτε χιλιοστό περισσότερο από όσο της λες, είναι ενημερωμένη, έχει φρέσκιες ιδέες, έχει χιούμορ, λέει τη γνώμη της χωρίς φόβο και πάθος και δεν σε ζαλίζει προωθώντας δέκα διαφορετικά προϊόντα στάιλινγκ. Κι ενώ δεν την αλλάζω με τίποτα, εξακολουθώ να βαριέμαι τις επισκέψεις στο κομμωτήριο: δεν μου αρέσουν τα κουτσομπολιά (θυμάσαι τη μανταμίτσα...) και οι πελάτισσες που η πρώτη ερώτησή τους είναι αν είμαι παντρεμένη (ούτε ένα τυπικό "γειά" ρε παιδί μου...) , προσπαθώ να μη γελάω όταν στη διπλανή καρέκλα κάθεται κυρία 70 και βάλε Μαϊων με βαμμένο κορακί μαλλί που ζητάει να της περάσουν τη φράντζα (μόνο) με ντεκαπάζ και να το πάρω σαν κοπλιμέντο όταν δύο (δύο!) πελάτισσες ζητάνε το χρώμα μου και στο τέλος φεύγουμε σαν τις τρεις αδελφές από το κομμωτήριο. Που να 'ξερα ότι όλα αυτά σήμερα θα μου φαίνονταν αστεία. Βλέπεις, δεν είχα ιδέα τι σημαίνει τραυματική εμπειρία σε κομμωτήριο...

Πηγαίνω που λες, αγαπητό ημερολόγιο, τις προάλλες στο κομμωτήριο και βρίσκω την χεαρ-στάιλιστ σε έξαλλη κατάσταση, να κρατάει ένα μάτσο χαρτιά, να φωνάζει και να χτυπιέται. Όπως απεδείχθη, είχε μαζέψει όλους τους λογαριασμούς, όλες τις έκτακτες εισφορές, όλα τα χαράτσια, τα τέλη κυκλοφορίας, τις ασφάλειες, γενικά όλα αυτά τα ραβασάκια που μας αφήνει ο ταχυδρόμος κάτω από την πόρτα και παίρνουμε βαθιά αναπνοή πριν τα ανοίξουμε, τα είχε μαζέψει όλα αυτά και είχε κάνει την πρόσθεση για να δει πόσα πρέπει να πληρώσει μέχρι το τέλος του μήνα (η αλήθεια είναι ότι μια ζάλη μου ήρθε κι εμένα όταν μου αποκάλυψε το σύνολο). Τώρα, δε νομίζω ότι υπάρχει κανείς που τα πληρώνει όλα αυτά με το χαμόγελο στα χείλη - κι αν υπάρχει, παρακαλώ να μου αποκαλύψει το μυστικό του πάραυτα- αλλά άλλο να συγχιστείς, να βρίσεις ρε αδελφέ κι άλλο να σου ανέβει η πίεση γύρω στο 20 και να κοντεύεις να σαλτάρεις και να τρέμεις ολόκληρος από τα νεύρα. Και να κρατάς και αιχμηρά αντικείμενα. Το ραντεβού μου ήταν για κούρεμα... Έκοβε μια τούφα, καθόταν δέκα λεπτά, βρίζοντας θεούς και δαίμονες και όλους τους γνωστούς της, πελάτες και μη, που της έχουν πει ότι στις επόμενες εκλογές θα ξαναψηφίσουν πασοκ. Άλλη μια τούφα, άλλα δέκα λεπτά νταουνλόουντινγκ καντηλίων. Εγώ, αγαπητό ημερολόγιο, είχα άγχος για τρία πράγματα:

α) μην πάθει τίποτα, νέα γυναίκα
β) μην πάθει τίποτα, νέα γυναίκα, στα μισά του haircut και μείνω με τη μια πλευρά κουρεμένη και την άλλη πλευρά ακούρευτη.
γ) μην της ξεφύγει καμιά ψαλιδιά ή ξυραφιά και η επόμενη ταινία του Τιμ Μπάρτον είναι "ο μύθος της ακέφαλης πελάτισσας - based on a true story"

Τελικά, my dear diary, τη γλίτωσα με μια γρατζουνιά στο αυτί. Γρατζουνιά από νύχι - τζελ! Χειρότερα κι από ξυράφι κόβουν τα άτιμα...

Νομίζω ότι μετά από αυτή την (κυριολεκτικά) τραυματική εμπειρία, τίποτα πια δεν μπορεί να με τρομάξει στο κομμωτήριο.

Αν και δεν σου κρύβω πως η ιδέα να γίνω Ραπουνζέλ εσχάτως μου φαίνεται πολύ, μα πάρα πολύ, γοητευτική....