Το πιεσόμετρο της γιαγιάς

«Το ηλεκτρονικό πιεσόμετρο που μιλάει Ελληνικά!» ακούστηκε από την ανοιχτή τηλεόραση. Εξαιρετική ιδέα. Πραγματικά. Είσαι, για παράδειγμα, μόνος στο σπίτι, θέλεις να πεις δυο κουβέντες... Βγάζεις το πιεσόμετρο, φτιάχνεις και δύο καφεδάκια, κάθεστε και τα λέτε τα δυο σας. Στα Ελληνικά. «Προσφορά: το ένα χ ευρώ, τα δύο μόνο ψ ευρώ!». Θα ήθελα να πω στον ενθουσιώδη εκφωνητή της διαφήμισης πως γνώριζα κάποια που θα χαιρόταν πολύ, μα πάρα πολύ, με αυτή την προσφορά, αλλά δυστυχώς έχει παρέλθει μια εξαετία από τότε που μετακόμισε: εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως. Χάσατε μια σίγουρη πελάτισσα.

Η γιαγιά μου, όχι η Dorothy, η άλλη, είχε ιδιαίτερη αδυναμία στα σποτάκια telemarketing. Καμιά φορά έπαιρνε τηλέφωνο και μας έλεγε να ανοίξουμε την τηλεόραση στο 4, για να της πούμε αν το σετ με τις κατσαρόλες -και δώρο ένα τηγάνι γουόκ- που διαφήμιζαν ήταν καλής ποιότητας για να το παραγγείλει. Ότι στη δική της τηλεόραση το 4 ήταν κατειλλημένο από το trt ή το star κεντρικής Ελλάδας, ενώ στη δική μας φιλοξενούσε το μέγκα τσάνελ (αλήθεια, υπάρχει κανείς που στο 4 δεν έχει το μέγκα?) ήταν μια μικρή, ασήμαντη λεπτομέρεια.

Η μεγαλύτερη αδυναμία, όμως, της γιαγιάς, η λατρεία της θα έλεγα, ήταν τα πιεσόμετρα. Και η μέτρηση της πίεσης, βεβαίως. Και τα χάπια της πίεσης. Της πιέσεως, όπως λένε με επισημότητα οι γιαγιάδες. Σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια την έζησα και θυμάμαι από πολύ μικρή πως, όποτε ανεβαίναμε στο χωριό, πίσω από την πόρτα της κουζίνας, μέσα σε μια πλαστική τσάντα, είχε κρεμασμένο το πιεσόμετρο. Δίπλα ακριβώς, μέσα σε μια πανομοιότυπη τσάντα, ήταν κρεμασμένο το ψωμί που είχε αγοράσει από τον φούρνο. Και τα δύο είδη πρώτης ανάγκης.

Η μέτρηση της πίεσης συνήθως γινόταν self service. Το αστείο ήταν πως έκανε πρώτα τις δουλειές της, πάντα αγχωδης, έτρεχε από δω, έτρεχε από κει, ανεβοκατέβαινε καμιά δεκαριά φορές τις σκάλες, τάιζε τις κότες, πότιζε τον κήπο, και μετά, φουριόζα, έπιανε το πιεσόμετρο, αυτό με την μικρή μαύρη φούσκα, και χωρίς να πάρει μια ανάσα πρώτα, ξεκινούσε: φσσσστ φσσστ φσσστ... «Ιιιιιιιιιιι! Δεκαπέντε!». Ε, και γιόγκι να είσαι, μετά από τόσο τρεχαλητό, δεκαπέντε πίεση θα έχεις! Δεδομένου ότι η γιαγιά βαριάκουγε κιόλας, μερικές φορές μας ανακοίνωνε κάτι απίστευτα αποτελέσματα: «Εικοσιεφτά η μεγάλη, έξι η μικρή. Λες να μην άκουσα καλά?». Λες?

Αργότερα, πέρασε στα ηλεκτρονικά πιεσόμετρα. Η χαρά του παιδιού. Ό,τι είναι για τα πιτσιρίκια τα PSP ήταν για τη γιαγιά τα όμρον. Πατούσε τα κουμπιά τους με την ταχύτητα που ο Shine ο σολίστας πατούσε τα πλήκτρα του πιάνου όταν έπαιζε το «πέταγμα της μέλισσας» του Κόρσακοφ. Αυτό γινόταν τουλάχιστον πέντε - έξι φορές την ημέρα. Περιττό να πούμε ότι τα πιεσόμετρα έβγαιναν off σε χρόνο dt.

Η πίεση ήταν το πρώτο θέμα συζήτησης με τις γειτόνισσες και τις φιλενάδες που πήγαιναν παρέα για ιαματικά λουτρά. Ό,τι (αμφιβόλου αποτελεσματικότητας) μαντζούνι δοκίμαζε η μία, έπρεπε να το δοκιμάσουν και οι υπόλοιπες. Άλλαζε ο γιατρός τα φάρμακα μίας εξ αυτών? Ακολουθούσαν διαμαρτυρίες από τις υπόλοιπες, μουρμούρα απίστευτη, που δεν είχαν κι αυτές από τα καινούργια χάπια, τα καλά, και μια ζωή θα υπέφεραν...

Αυτή η εμμονή της γιαγιάς υπήρξε η αφορμή για αμέτρητες τηλεφωνικές αλλά και face to face συνομιλίες, που άλλες φορές ανέβαζαν τη δική μας πίεση και άλλες άγγιζαν τα όρια του σουρεαλισμού.

Παίρνει μια μέρα τηλέφωνο και –απίστευτα αγχωμένη- ανακοινώνει ότι δεν έχει πίεση!

-Δηλαδή είναι χαμηλή? Καλό είναι αυτό...

-Όχι, έχω μηδέν.

-Αν είχες πίεση μηδέν (!) δεν θα μίλαγες τώρα στο τηλέφωνο... Για να ακριβολογούμε, δεν θα μίλαγες, γενικά.

«Οοοοοοοχι» ωρύεται η γιαγιά από την άλλη άκρη της γραμμής. «Το πιεσόμετρο γραφει ότι έχω πίεση μηδέν. Αχ,τι έπαθα?».

Και τότε ανάβει ο γλόμπος του Κύρου Γρανάζη:

-Πρώτον: ηρέμησε!

- ...

-Δεύτερον: δοκίμασε να αλλάξεις μπαταρίες

- !!!

Μια άλλη φορά, κατά τη διάρκεια επίσκεψης στο χωριό, σηκώνεται η γιαγιά από το μεσημεριανό τραπέζι, ακολουθεί η ιεροτελεστία του πιεσόμετρου, «Έχω πίεση, θα πάρω χάπι!» βγάζει διάγνωση. Ανοίγει το μεγάλο κουτί που φιλοξενούσε αμέτρητα κουτάκια και μπουκαλάκια, την αυτοσχέδια φαρμακαποθήκη της, και, πραγματικά, παίρνει ένα χάπι. Λίγο αργότερα, μας λέει ότι ξέχασε να πάει στον γιατρό για να της γράψει φάρμακα για την πίεση και της έχει τελειώσει το stock. «Δεν πειράζει, όμως, βολεύομαι εγώ», προσθέτει, με ένα απίστευτα smug υφάκι.

-Καλά, τι πήρες πριν λίγο για την πίεση?

-Ένα χάπι για τη χοληστερίνη.

-???

-Από αυτά έχω περίσσευμα!

Όβερ εντ άουτ!