Περιμένοντας το πνεύμα των Χριστουγέννων

Μία χιονονιφάδα, ένας χιονάνθρωπος με το μπατόν του σκι ανα χείρας, ένας άγγελος που ίπταται (ok, κρέμεται από το ταβάνι), ακόμα ένας χιονάνθρωπος με κατακόκκινα μάγουλα που αν και είναι κολλημένος στο τζάμι διατηρεί το χαμόγελό του και -το αγαπημένο μου- ένα μπεμπέ που κοιμάται πάνω σ'ένα μισοφέγγαρο, φορώντας κόκκινο φορμάκι με αστέρια και γκι. Δεν στόλισα ακόμα... Όλα αυτά παραμένουν στις θέσεις τους ολοχρονίς, ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο, άλλα γιατί ξέμειναν μια χρονιά ( όπως η χιονονιφάδα), άλλα γιατί απλά δεν βγαίνουν εύκολα από τη θέση τους (όπως ο αυτοκόλλητος χιονάνθρωπος στο παράθυρο) και άλλα γιατί απλά μου αρέσουν. Είναι γεγονός: το πνεύμα των Χριστουγέννων έχει στείλει αντιπροσώπους στο Ντοροθόσπιτο.

Το ίδιο το πνεύμα των Χριστουγέννων έχω βάσιμες υποψίες ότι εγκατέλειψε τη χώρα και την περνάει ζάχαρη, σε άλλη γη σε άλλα μέρη.

Μπάι μπάι μαϊ ντάρλινγκ!

Έχω αδυναμία στον Δεκέμβρη, δεν το κρύβω (December baby, άλλωστε). Μου βγάζει μια ιδιαίτερη ζεστασιά, κάτι στην ατμόσφαιρα μου φτιάχνει τη διάθεση και με γεμίζει αισιοδοξία, ακούω μετα μανίας Σινάτρα και Τομ Γουέιτς (ναι, τα τραγούδια αυτών των δύο ακούγονται διαφορετικά τον Δεκέμβριο...), βλέπω ταινίες του Τιμ Μπάρτον και κάνω σχέδια για τη νέα χρονιά που κοντοζυγώνει. (Καμιά φορά στέλνω και απειλητικά μηνύματα στον Άγιο Βασιλη, αλλά μόνο αν με προκαλέσει.)

Η καλή διάθεση είναι παρούσα και φέτος, μόνο που μου θυμίζει υπερβολικά το λαμπάκι που ανάβει όταν κοντεύει να τελειώσει η βενζίνη: έχεις λίγη ακόμα, φτάνεις άνετα μέχρι το επόμενο βενζινάδικο, αλλά αν αμελήσεις τον ανεφοδιασμό την πάτησες!

Τέτοιες μέρες, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, μπορούσες να μετρήσεις ένα σωρό καταστήματα με εποχιακά στολίδια, τεράστιους Άγιους Βασίληδες και δέντρα και φωτάκια που αναβοσβήνουν και παίζουν μουσική. Προχθές μέτρησα, δεν θυμάμαι πόσες, επιγραφές που έλεγαν "αγοράζω χρυσό". Και διαφημιστικά φυλλάδια πολλά τέτοια, κολλημένα σε κολώνες ή πεταμένα κάτω. Η επωνυμία σε ένα από αυτά μου φάνηκε γνωστή και μετά θυμήθηκα ότι ήταν το κοσμηματοπωλείο που είχα πάει για piercing πριν από πολλά χρόνια. Είχα χαρεί τόσο πολύ, γιατί ήταν ο μόνος στην περιοχή που έκανε piercing και κάθε φορά που περνούσα απ' έξω χαμογελούσα αβίαστα, γιατί θυμόμουν ξανά το σκηνικό: Δεκέμβρης, στολισμένες βιτρίνες, εγώ μόλις είχα κλείσει τα δεκατέσσερα και ήθελα να ανοίξω δεύτερες και τρίτες τρύπες στα αυτιά. Με ενόχλησε η σκέψη πως κάποιος άλλος μπορεί να περνάει απ'έξω και να σκέφτεται ένα αγαπημένο κόσμημα που θυσιάστηκε στον βωμό ενός απλήρωτου λογαριασμου.

Μπαίνω στον πειρασμό να σχολιάσω την έκρηξη φιλανθρωπίας (σταθερή αξία!) που παρατηρείται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, λες και όσοι χρειάζονται βοήθεια τη χρειάζονται μόνο τις μέρες των Χριστουγέννων. Τις υπόλοιπες μέρες η Αθήνα μεταμορφώνεται σε Ελ Ντοράντο, στα δέντρα αντί για φύλλα κρέμονται φύλλα χρυσού και everybody is happy!

Κάποια νέα για γνωστούς που είτε τους έστειλαν στον ...πάγκο το άγχος και η πίεση λόγω της οικονομικής κατάστασης είτε καλούνται να αντιμετωπίσουν ζόρια που ουδεμία σχέση έχουν με επαγγελματικά, οικονομικά κλπ αλλά είναι πολύ πολύ χειρότερα, με κάνουν να δίνω δίκιο στον φίλο μου τον ανθοπώλη με τις θεωρίες περί άγχους και ψαρέματος.

Ελπίζω, εύχομαι το πνεύμα των Χριστουγέννων να επιστρέψει σύντομα από τις διακοπές του και να κάνει καμιά επίσκεψη προς τα εδώ, επίσκεψη κανονική όμως, επίσημη, με λουλουδικό και φοντανάκια, μήπως και σβήσει εκείνο το λαμπάκι που λέγαμε πιο πάνω.

Καλό μήνα!

ΥΓ: Αυτόν τον τύπο τον αγαπώ, τον αγαπώ, τον αγαπώ!