Δεν μου αρέσουν οι διαφημίσεις για ποτά. Ποτέ. Ποτέ των ποτών, χαχα. Ιδιαιτέρως αυτές που διαφημίζουν ουίσκι, υπερβολικά στυλιζαρισμένες. Θέλουν να ψιθυρίσουν «πολυτέλεια» και αντ’αυτού φωνάζουν «nouveau riche». Μπορεί να φταίνε οι πρωταγωνιστές, σχεδόν πάντα μοιάζουν με τον άντρα της Μπίμπι Μπο. Τους φαντάζομαι να ξυπνάνε Κυριακή πρωί σε ατσαλάκωτα σεντόνια που στην ούγια φέρουν την υπογραφή κάποιου διάσημου designer και μετά να ντύνονται με τα casual Κυριακάτικά τους, τζιν, ει δυνατόν με τσάκιση, πουκάμισο και πουλόβερ ριγμένο ανέμελα στους ώμους, σαν κολλεγιόπεδα σε ρομαντική κομεντί των ‘80s. Μου άρεσαν οι διαφημίσεις με την πέρδικα και αυτή με τους τύπους που έπαιζαν με τις τάπες στο αποστακτήριο, κάπου στον Αμερικάνικο Νότο. Όταν την πρωτοείδα σκέφτηκα ότι αυτό το ουίσκι θα έπινε ο Μπρικ στη «Λυσσασμένη γάτα» και τέντωνε τα νεύρα της κακομοίρας της Μάγκι. Είναι πολύ γοητευτικό το drawl στην προφορά των Νοτίων. Αν και ουσιαστικά είναι το ίδιο με το «τίνος είσι συ μαναράκι μ’;» συν τσίμπημα στο μάγουλο που υπομένω από μακρινές θείες και γειτόνισσες όποτε πηγαίνω στα πάτρια εδάφη. Αφού δεν με ξέρεις γιατί με τσιμπάς; Όταν πρωτοείδα τους τύπους να παίζουν με τις τάπες σκέφτηκα ότι όταν μεγαλώσω θα φροντίσω να βρω οπωσδήποτε μια τέτοια δουλειά, να πληρώνομαι για να παίζω με τις τάπες. Αυτή η καινούρια διαφήμιση δεν μου άρεσε. Τακτοποιούσα την τσάντα μου την περασμένη βδομάδα, την είχα ακουμπήσει πάνω στο πιάνο κι έβγαζα ένα σωρό άχρηστα από μέσα, γι’αυτό ήταν τόσο βαριά, και δεν έβλεπα τηλεόραση, μόνο άκουγα κι έτσι αποφάσισα ότι δεν μου αρέσει η διαφήμιση πριν ακόμα τη δω. Το τραγούδι της καινούριας διαφήμισης, το «You’ ll never walk alone», εγώ έχω συνηθίσει να το ακούω από τους «Gerry and the Pacemakers» ή από τους φιλάθλους της Liverpool. Τραγούδι από musical, έγινε ύμνος της ομάδας. Σε ένα τραγούδι των Pink Floyd ακούγονται στο τέλος οι φίλαθλοι να τραγουδάνε «You’ll never walk alone» και μετά φωνάζουν ρυθμικά «Liverpool! Liverpool! ». «Fearless» το λένε το τραγούδι. Όταν ήμουν πιο μικρή επιθυμούσα διακαώς να δω αγώνα από τις κερκίδες του Anfield, ακόμα θέλω. Είναι γραμμένο στη bucket list μου . Τρόπος του λέγειν γραμμένο, γιατί η λίστα υπάρχει μόνο στη σκέψη μου, αλλά αφού το καλοκαίρι είδα live το «The Wall» που ήταν κι αυτό στην ίδια λίστα σίγουρα κάποτε θα παρακολουθήσω αγώνα στο Anfield. Μου άρεσε η Liverpool γιατί φοράει κόκκινα και είναι από μεγάλο λιμάνι, σαν την έτερη ποδοσφαιρική μου αγάπη. Αγόραζα ανελλιπώς το μηνιαίο περιοδικό της ομάδας και το ημερολόγιο και υπάρχει ακόμα στο σπίτι μια κούπα κατακόκκινη, με το logo της ομάδας. Ο αδελφός μου πρέπει να έχει και τη φανέλα. Εκείνος με μύησε στο Αγγλικό ποδόσφαιρο. Όποτε έδειχνε αγώνα το σούπερσπορ στηνόμουν μπροστά στην τηλεόραση και πανηγύριζα τα γκολ του ΜακΜάναμαν, του Φάουλερ και του Όουεν. Ο Φάουλερ με το 9 ήταν ο αγαπημένος μου. Παιχταράς. Είναι πολύ συγκινητικό να ακούς τους φιλάθλους να τραγουδάνε τον ύμνο της ομάδας. Λένε οι στίχοι, μεταξύ άλλων, ψηλά το κεφάλι, μη φοβάσαι το σκοτάδι, συνέχισε να προχωράς ακόμα και μέσα στη βροχή, με ελπίδα στην καρδιά και δεν θα περπατάς ποτέ μόνος. Νομίζω πως μετά τον Απρίλη του ’89, μετά το Hillsborough δηλαδή, ο ύμνος φορτίστηκε με ακόμα εντονότερο συναίσθημα. Είναι ασύλληπτο αυτό που συνέβη τότε. Δεν μπορώ να ακούω το «You ‘ll never walk alone» σε διαφήμιση. Πολλοί είπαν τι ωραία διαφήμιση και συγκινητική, αλλά εμένα δεν μου άρεσε. Δεν μου αρέσει ό,τι σημαδεύει το συναίσθημα, ιδιαιτέρως όταν οι συνθήκες το καθιστούν εύκολο στόχο. Καθένας βέβαια μπορεί να συγκινείται με ό,τι θέλει, ακόμα και με τη σκηνή που πεθαίνει η Τζούλια στις «Ανθισμένες μανόλιες»,μιλάμε για κλάμα η κυρία όταν πρωτοείδα την ταινία, αλλά δεν έχω συγκινηθεί ποτέ από διαφήμιση, αντιθέτως όποτε βλέπω διαφημίσεις αρχίζω αμέσως την κριτική, δεν μπορώ αλλιώς. Νομίζω πως έτσι πρέπει να κάνουν και οι κομμώτριες, παρατηρούν τα μαλλιά των άλλων. Και οι οδοντίατροι το ίδιο, αποκλείεται να μην προσέχουν αν αυτός που τους μιλάει έχει ίσια και λευκά δόντια. Φαντάσου, λέει, να είναι κάποιος γαϊδούρι και να δει μια συγκινητική διαφήμιση ή να διαβάσει ένα από όλα αυτά τα άρθρα που λένε ότι η κρίση μας φέρνει πιο κοντά και πρέπει τώρα να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να πάθει αυτό που έπαθε ο γερο - Σκρουτζ όταν τον επισκέφτηκαν τα φαντάσματα και μετά να γίνει από στρίγγλος αρνάκι και ευγενικός και δοτικός και μελιστάλαχτος! Πλάκα θα έχει. Πάντως, ακόμα κι έτσι να είναι τα πράγματα, εμένα το «You’ll never walk alone» δεν μου αρέσει να το ακούω σε διαφήμιση.
