Οξεία υποψηφιοτήτιδα.

Η διάγνωση δεν είναι τόσο απλή!

Πάνε και αυτές οι εκλογές... στις οποίες ένας στους δεν-θυμάμαι-πόσους ήταν υποψήφιος. Εντάξει βρε παιδιά, όλοι θα μας σώσετε. Ένας ένας όμως.

Πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση η δημοτικότητα των ψηφοφόρων αυξάνεται κατακόρυφα, τα τηλέφωνα αρχίζουν να χτυπάνε, στην οθόνη των κινητών το φακελάκι των εισερχομένων πάντα γεμάτο, τα φυλλάδια κάτω από τις εισόδους σχηματίζουν χαλί κλπ κλπ. Έτσι και φέτος, παράπονο δεν είχαμε. Διάβασα κάμποσα άρθρα διαμαρτυρίας, σχετικά με το που βρίσκουν οι υποψήφιοι τα τηλέφωνα. Δεν διαφωνώ, το ζήτημα σηκώνει πολλή κουβέντα, όμως κάθε φορά που άκουγα ή διάβαζα αυτές τις διαμαρτυρίες κουνούσα το κεφάλι πέρα δώθε, κάνοντας συγχρόνως "τσ, τσ, τσ" και καταλήγοντας: "Και να έβρισκαν τα σωστά!". Τι άλλο να πω, όταν την τελευταία δεκαετία οι παρατρεχάμενοι ενός υποψήφιου δημοτικού συμβούλου, από άλλο δήμο βεβαίως, με ενοχλούν ζητώντας την υποστήριξή μου. Ό,τι τί δηλαδή? Να ζητήσω μεταδημότευση για να τον ψηφίσω? "Εμένα μου έστειλε μήνυμα ένας δήμαρχος και με ευχαριστούσε που τον ψήφισα" δήλωσε συνδαιτυμόνας στο χαλαρό ντιννέρ του προηγούμενου Σαββατόβραδου, πριν τη δεύτερη αναμέτρηση δηλαδή. "Και που ήξερε ότι τον ψήφισες?" αναρωτήθηκα η Dorothy, για να πληροφορηθώ πως το ζήτημα δεν ήταν αν τον ψήφισε ή όχι, αλλά πως ο υποψήφιος επιθυμούσε να γίνει δήμαρχος σε έναν Δήμο που βρίσκεται στην άλλη άκρη του Λεκανοπεδίου. Ε ναι, το πέτυχε το target group του, να τα λέμε αυτά! 

Μία υποψήφια έστειλε στο σπίτι σταυρωμένα ψηφοδέλτια. Και μηνύματα στο κινητό. Σε ένα άτομο μόνο, το οποίο -τι σύμπτωση!- τυγχάνει να επισκέπτεται γιατρό που είναι συγγενής ά βαθμού της  εν λόγω υποψήφιας. Μα φυσικά, όταν δίνεις όοοοολα τα στοιχεία σου σε κάποιον που επισκέπτεσαι για λόγους υγείας (και μόνο), του δίνεις συγχρόνως και το οκ να τα μοιράζει σε όποιον από το σόι του ψαρεύει ψηφαλάκια. Τι, όχι? Αυτό έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν, μόνο που τότε ο ίδιος ο ντοκτορ (άλλης ειδικότητος) ήταν ο υποψήφιος και μας είχαν ζαλίσει τα μπιπ-μπιπ-μπιπ. Και με έναν οδοντίατρο, επίσης, και όποτε τον επισκεπτόμουν αναρωτιόμουν μήπως με κάποιο τρόπο είχε καταλάβει πως δεν τον ψήφισα και μου εκοβε τη γλώσσα, ξέρω γω, ή με υπέβαλλε σε κάποιο άλλο βασανιστήριο.  Θα μου πεις, τόσοι και τόσοι στέλνουν, αυτοί σε πείραξαν... Ε, ναι, δεν ξέρω, μπορεί ο άλλος να θεωρεί ότι επειδή έχει δει τον εσωτερικό μου κόσμο σε αξονική έχουμε αποκτήσει κάποιο θάρρος ή ότι ένα τεστ παπ μας φέρνει πιο κοντά (καλά, λίγο μας φέρνει) αλλά μου φαίνεται λίγο, αντιεπαγγελματικό να το πω? Οτι κλονίζει λίγο την εμπιστοσύνη μου? Και αυτό θα το πω! 

Συγκριτικά,βεβαίως, με κάποιες σκηνές απείρου κάλλους που αντικρίσαμε φέτος, με πρωταγωνιστές δυο γείτονες, τα παραπάνω ήταν πταίσματα:  Κυριακή, μία γειτόνισσα αναζητά ( μάταια) τα παιδιά της για να την πάνε να ψηφίσει. Ένας γείτονας το αντιλαμβάνεται και τσουπ! Σκάει μύτη  με το όχημα και της προτείνει να την πάει αυτός. Το προτείνει και σε έτερη ηλικιωμένη, η οποία αρνείται. "Μωρέ τι καλός!" λέω η μικρή, αθώα Dorothy (πόσο αθώα, Θεέ μου, πόσο?). "Καλά, κάτσε να δεις τι θα γίνει" απαντούν ωσάν την Πυθία, με ένα στόμα μια φωνή, η μάδερ και ο φάδερ. Μαθαίνουμε, λοιπόν, αργότερα ότι ο καλός Σαμαρείτης ναι μεν πήγε τη γραία να ψηφίσει, αλλά της έδωσε ψηφοδέλτιο, απαιτώντας μάλιστα να του επιστρέψει όλα τα υπόλοιπα ψηφοδέλτια που της έδωσαν, για να βεβαιωθεί ότι το έριξε! Η κυρία, που δεν μπορούσε να περιμένει τα παιδάκια της, δήλωσε αγανακτισμένη από το γεγονός ότι αναγκάστηκε (?) να ρίξει την ψήφο της στο μικρό κόμμα που υποστηρίζει ο γείτονας, του οποίου κόμματος η ίδια  μάλλον αγνοούσε την ύπαρξη (και το οποίο θα χρειαζόταν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ακόμα γριούλες -και νεαρούλες- για να δει  όχι έδρα, ούτε πτυσσόμενο καρεκλάκι σαν αυτά που κουβαλάνε οι γιαγιάδες στους Χαιρετισμόυς,  στο Ευρωκοινοβούλιο, εδώ που τα λέμε). 

Φυσικά δεν έλειψαν και οι face to face ενημερώσεις από διάφορους γνωστούς, οι οποίοι είχαν έναν θείο, ξάδερφο, κουμπάρο, μπατζανάκη, που δεν τον έχω δει κάπου βέβαια, ούτε κάπου τον ξέρω, αλλά  ήταν υποψήφιος και πρότειναν όλο χαρά  "Να σου δώσω ψηφοδέλτια!".  Ναι, αμέ, πολλά! Η ανακύκλωση άρχισε : )