Χορεύουμε;

Η προηγούμενη χρονιά κύλησε άκρως δημιουργικά (τέσσερις ολόκληρες αναρτήσεις, που τη βρήκα τόση έμπνευση, τς τς τς...) γι'αυτό αποφάσισα να επεκτείνω τις καλλιτεχνικές μου δραστηριότητες και σε άλλους τομείς. Για αρχή, ακολούθησα τα βήματα της Μούσας Τερψιχόρης και ξεκίνησα μαθήματα χορού. Λάτιν και Ευρωπαϊκούς. Ομολογώ πως αρχικά ήμουν αρκετά διστακτική, καθώς η τελευταία μου επαφή με το σπορ ήταν πριν από τρία χρόνια, όταν πέρασα κάμποσα δίωρα εξασκούμενη σε ρυθμούς οριεντάλ. Η δασκάλα με διαβεβαίωνε πως "το έχω", εγώ πολύ αμφέβαλλα, πάντως - για να μην τα πολυλογώ -  κατά τη διάρκεια της σύντομης θητείας μου ως μαθητευόμενη bellydancer έμαθα κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες κινήσεις, η μέση μου σταμάτησε να κάνει κρακ-κρακ-κρακ (γεράματα, τι να πεις) απέκτησα τους πιο επίπεδους κοιλιακούς που είχα ποτέ και μου έμεινε σουβενίρ και το ροζουλί μαντήλι με τα φλουριά που έδενα στους γοφούς και βοηθούσε στο κράτημα του ρυθμού με τον κουδουνιστό του ήχο.

Η απόφασή μου έγινε δεκτή με ενθουσιασμό. 

Χαρακτηριστική αντίδραση α : " Μπράβο Dorothy! Μπορεί, επιτέλους, να μάθεις να περπατάς ίσια!"

Ειλικρινά τώρα, δεν καταλαβαίνω από που προέκυψε αυτό. Το περπάτημά μου δεν έχει ανάγκη από κανενός είδους "ίσιωμα". Αντιθέτως, θα έλεγα ότι θυμίζει σε μεγάλο βαθμό την αείμνηστη εθνική μας σταρ. Όταν πρωταγωνιστούσε στο "Δόλωμα". Πριν της τοποθετήσουν τα βιβλία στο κεφ... Οκ, νομίζω πως κατάλαβα!

Χαρακτηριστική αντίδραση β : "Δηλαδή, Dorothy, τώρα όταν παντρευτείς θα ξέρεις να χορέψεις μια ρούμπα! Ο γαμπρός, βέβαια, μπορεί να χρειαστεί μερικά μαθήματα." (σ.σ: η τελευταία πρόταση  με ύφος έντονα προβληματισμένο).

Ποιός γάμος; Ποιός γαμπρός; Ποιά ρούμπα; Μα ρούμπα; ΡΟΥΜΠΑ;

Αφού ξεπέρασα τον σκόπελο του "τι-φοράνε-τώρα-σε-μάθημα-λάτιν" ( δεδομένου ότι η γκαρνταρόμπα μου δεν διαθέτει τίποτα που να μπορεί να σταθεί αξιοπρεπώς στο καρναβάλι του Ρίο ή -έστω!- στο Dancing with the stars), καταφθάνω περιχαρής στο πρώτο μάθημα.  

Κάθε αρχή και δύσκολη δε λένε; Ε λοιπόν,  κάθε αρχή ακόμα πιο δύσκολη, όταν το τμήμα αποτελείται στη συντριπτική πλειοψηφία από μεγαλοκοπέλες που αποφάσισαν στα πρώτα και (κυρίως) στα δεύτερα -άντα (κάποιες και στα -ήντα τολμώ να πω) να γίνουν Τζέννιφερ Λόπεζ στο "Χορεύετε;". Από το ζέσταμα κιόλας ακούγονται τα αχ και τα βαχ, ακόμα και  ένα άνετο " Δεν πιστεύω να πειράζει στη δισκοπάθεια αυτή η κίνηση, ε;". Ε; 

"Σηκώνουμε το ένα πόδι" δείχνει η δασκάλα πως, και το μισό τμήμα ψάχνει να βρει τοίχο να πιαστεί γιατί η ισορροπία μάνα μου δεν είναι και το φόρτε μας. Νιώθω υπερήφανη διότι, αν εξαιρέσεις ένα ελαφρύ μπαλαντζάρισμα, στάθηκα στο ύψος μου. Νομίζω ότι οφείλεται στο τάι τσι.

 Σε κάθε τμήμα, βέβαια, υπάρχει και το σπασικλάκι, εν προκειμένω μία τύπισσα που έχει ξανακάνει -έτσι υποστηρίζει- χορό και στέκεται πάντα δίπλα στη δασκάλα για να βλέπουμε οι υπόλοιπες που είμαστε αρχάριες. Θα ήταν χρήσιμη η βοήθειά της, αν ήταν ικανή βέβαια να χορέψει δυο συνεχόμενα βήματα χωρίς να μπερδέψει τα πόδια της.

Οι  χοροί που μαθαίνουμε είναι πολύ ωραίοι! Με έχει ξετρελάνει το αργεντίνικο τάνγκο, έχω μάθει και φιγούρες και εξασκούμαι χορεύοντας Libertango και τα άπαντα των Gotan Project. Μια ανησυχία την έχω, όμως, για τη συμμαθήτρια που όποτε χορεύουμε τάνγκο περιγράφει πως θα ήθελε τον ιδανικό καβαλιέρο. Εν συντομία, φτυστός ο Τζορτζ ο Κλούνης, με ολίγη από Ρίτσαρντ Γκιρ και ένα κουταλάκι του γλυκού -κοφτό- από Μάικλ Φασμπέντερ. Στοιχηματίζω πως, την ώρα που χορεύουμε ρούμπα, αυτή ονειρεύεται μπομπονιέρες και νυφικά.

Το μοναδικό ψεγάδι που έχω εντοπίσει στο χορευτικό μου ταλέντο είναι  μία απειροελάχιστη δυσκολία στις στροφές: μου βγαίνουν λίγο μονοκόμματες και θυμίζουν περισσότερο  χασάπικο (στην καλύτερη) και  τσάμικο (στη χειρότερη). Εν ολίγοις, θα ήμουν τεχνικά άρτια αν το μάθημα γινόταν στην ύπαιθρο, δίπλα σε οβελίες, κοκορέτσια και κοντοσούβλια, με μουσική υπόκρουση τα "σαράντα παλικάρια". Σε αίθουσα χορού, με το παρκέ της και με τους καθρέφτες της, όχι και τόσο...  Δυστυχώς στροφή κάνουμε σε όλους τους χορούς.Και στο τάνγκο ( και αργεντίνικο και ευρωπαϊκό, ποικιλία να υπάρχει) στη ρούμπα (ναι, έμαθα και ρούμπα!) και στο τσάτσα και στο φοξ τροτ, πανταχού παρούσα η ρουφιάνα! "Τι κάνω λάθος;" κλαψουρίζω και η διπλανή μου με διαβεβαιώνει με αυτάρεσκο υφάκι πως δεν είναι κάτι δύσκολο. "Να κοίτα!" μου λέει, και φέρνει μια λεβέντικη στροφή που όμοιά της δεν έχω ματαδεί, ούτε σε παράσταση της "Δόρας Στράτου". 

Το καλύτερο, όμως, είναι πως ακόμα και το σύμπαν φρόντισε να με διαβεβαιώσει πως -παρά τις προβληματικές στροφές -  το νέο μου ξεκίνημα είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση: Μετά από μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, καθόμαστε για καφέ. Λίγα λεπτά αργότερα, στο διπλάνό τραπέζι κάθεται ο... Αλέξης Κωστάλας! Ο κριτής από το Dancing!  Η "φωνή", με σάρκα και οστά!

Ενθαρρυντικό, n'est-ce pas?