Γιαγιά, να ένα πλεόνασμα!

- Η γειτόνισσα πήρε μέρισμα! -Τιιιιιιιιιιιιιιιι;

Μου αρέσει πολύ μια παροιμία που λέει "μην τάξεις του Άγιου κερί και του παιδιού κουλούρι". Με λιγότερες από δέκα λέξεις, σε προτρέπει  να παραμένεις φειδωλός και συνεπής στις υποσχέσεις σου. Κατά τη γνώμη μου, όμως, η λαϊκή σοφία χρειάζεται μία μικρή αναβάθμιση, μία μικρή προσθήκη: μην τάξεις κερί στον Άγιο, κουλούρι στο παιδί και μέρισμα από το πλεόνασμα στη γιαγιά Dorothy.

Καταρχήν, οφείλω να το παραδεχτώ: Ακούγοντας και διαβάζοντας όλες τις ειδήσεις που αφορούσαν τη διανομή του περιβόητου πλεονάσματος, μπορούσε κανείς να καταλήξει ασφαλώς στο συμπέρασμα ότι δεν θα έμενε πολίτης που δεν θα έπαιρνε το κατιτίς του. Και οι συνταξιούχοι, και οι άνεργοι, και οι έτσι, και οι αλλιώς... Και μπορεί οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος αφενός μεν να κατανοεί πως δε γίνεται να μην υπάρχουν κάποια κριτήρια για τη διανομή (δίκαια ή άδικα, δεν εξετάζουμε αυτό τώρα) αφετέρου δε να περνάει οτιδήποτε ακούει και βλέπει στα μέσα ενημέρωσης από διπλό και τριπλό φίλτρο και να κρατάει μικρό καλάθι όπου ακούει πολλά ευρώπουλα, εδώ όμως δεν μιλάμε για οποιονδήποτε άνθρωπο. Μιλάμε για τη γιαγιά Dorothy. Όχι, γράψε λάθος! Μιλάμε για τη γιαγιά Dorothy και τις φιλενάδες της. Γιαγιά (και φιλενάδες) δεν μπορούν να συμπεριλαμβάνονται στην ίδια πρόταση με τη λέξη "λογική". Οξύμωρο λέγεται το συγκεκριμένο σχήμα λόγου και το μάθαμε στο Δημοτικό.

Η μητέρα της γιαγιάς, η προγιαγιά μου δηλαδή, ήταν μια δυναμική γυναίκα, που - παρά τις αμέτρητες δυσκολίες που αντιμετώπισε στη, μυθιστορηματική σχεδόν, ζωή της - τη θυμάμαι πάντα αεικίνητη, γεμάτη ζωή (και οι μνήμες μου από αυτή είναι από τα ογδονταπέντε της και μετά). Είναι άξιο αναφοράς  ότι στην όγδοη δεκαετία της ζωής της έκανε υπερατλαντικά (!) ταξίδια με αεροπλάνο και τα καλοκαίρια ανέβαινε για πλάκα καμιά πενηνταριά σκαλοπάτια προκειμένου να πιει το παγωμένο φραπεδάκι της στη σκιά της κληματαριάς στην ταράτσα.  Απαίτησε, δε, από τη γιαγιά μου να της κάνει αποτρίχωση  όταν το  δισέγγονο με το όνομα Dorothy  δήλωσε πως δεν ήθελε να τη φιλάει η προγιαγιά στο μάγουλο γιατί είχε... μουστάκι (εντάξει, ναι μεν ήμουν κωλόπαιδο αλλά της αναβάθμισα το λουκ, να τα λέμε αυτά!). Έφυγε πλήρης ημερών, "όρθια" και - το σημαντικότερο- έχουσα σώας τας φρένας.

Πάμε τώρα στη γιαγιά Dorothy. Θα περίμενε κανείς ότι κάτι από αυτό το αξιοθαύμαστο dna της προγιαγιάς θα περνούσαν και στα παιδιά της. Λυπάμαι, δεν...  Κάτι συνέβη στη διαδρομή και χάλασε η συνταγή. Ακριβώς το αντίθετο. Όχι υπερατλαντικό ταξίδι, ούτε μέχρι το περίπτερο δεν ξεκουνιέται να πάει. Αντιθέτως, κάνει ό,τι μπορεί για να κάψει τα εναπομείναντα εγκεφαλικά κύτταρά της, βιδωμένη ολημερίς μπροστά στην τηλεόραση και καταπίνοντας αμάσητο ό,τι της σερβίρουν. Αν προσθέσουμε, δε, εν πρώτοις τη φυσική φθορά - ου γαρ κλπ κλπ - εν δευτέροις κάποια θεματάκια υγείας για τα οποία χτυπιέται ο άμοιρος ο γιατρός πως αν συνεχίσει να μην προσέχει θα πάθει βλάβες σοβαρές ο εγκέφαλος σου λέει (editor's note: πολύ αργά ντόκτορ, πολύ αργά!), το αποτέλεσμα ακροβατεί ανάμεσα στο διασκεδαστικό και χαριτωμένο, αν είσαι έξω από τον χορό, βεβαίως, και στο "Αβάδιστα. Ζητείται τοίχος εξαιρετικής ποιότητος για να χτυπήσω το κεφάλι μου, μόνο σοβαρές προτάσεις, ευχαριστώ" αν είσαι πρίμα μπαλαρίνα.

Όταν, λοιπόν, άρχισαν οι ανακοινώσεις για το κοινωνικό μέρισμα, η γιαγιάκα μου το έδεσε κόμπο (και τι κόμπο... ναυτικό, από αυτούς που δε λύνονται με τίποτα) πως το μέρισμα της ανήκει. Παρέα με την κολλητή της, ίδιας ηλικίας και πνευματικής διαύγειας, έκαναν σχέδια, πως θα αξιοποιούσαν το μέρισμα, στα διαλείμματα από τα τούρκικα και τα "κλεμμένα όνειρα". Δύο οικόπεδα θα αγόραζε η μία, μία μεζονέτα η άλλη. Διακοπές στις Μπαχάμες η μία, λουτρά στην Αιδηψό η άλλη. "Να γίνω συνδρομήτρια στο Forbes;" αναρωτήθηκε η γιαγιά Dorothy. "Να προτιμήσεις το Fortune" τη συμβούλεψε η κολλητή. Εντάξει, τα παραλέω, όμως πραγματικά, αν τις άκουγε κανείς να μιλάνε για τα  500 ευρώ που θα έπαιρναν, άνετα πίστευε πως τους έλαχε καμιά βαρβάτη κληρονομιά από ξεχασμένο θείο στην Αυστραλία. "Μάλλον δεν το δικαιούσαι", ενημερώναμε τη γιαγιά, όπως οφείλαμε,  με αβάσταχτο πόνο ψυχής. "Στην τηλεόραση είπαν ότι το παίρνω", απαντούσε, με ύφος που θα ζήλευε ακόμα και η Τασσώ Καββαδία.

Όταν ξεκίνησε η διαδικασία υποβολής αιτήσεων, μπήκαν στο παιχνίδι η κουμπάρα της  και μία άλλη φιλενάς, οι οποίες θεώρησαν υποχρέωσή τους   να της τηλεφωνούν και να την προτρέπουν να κάνει αίτηση. Η δε κουμπάρα, αναρωτιόταν μήπως και η ίδια (με ένα χιλιάρικο σύνταξη) έπρεπε  να υποβάλλει αίτηση. Κάπως έτσι άρχισε η παρενόχληση (μας) από την αξιολάτρευτη -κατά τα άλλα- γιαγια. Φαντάσου σκηνικό: χτυπάει το τηλέφωνο (για να παίρνει η γιαγιά είναι τουλάχιστον δέκα το βράδυ) και αρχίζει τη μουρμούρα στη δόλια μάνα: "Μου είπε η κουμπάρα να κάνω αίτηση γιατί μπλα μπλα μπλα". "Μα δεν το δικαιούσαι, σύμφωνα με τα κριτήρια, σου το έχουμε πει ένα εκατομμύριο φορές"  διατηρεί την ψυχραιμία της η μητέρα, για να εισπράξει το αφοπλιστικό " Δεν ξέεεερω, έτσι μου είπε και στο λέω", και κάπου εκεί φροντίζουμε να έχουμε σε ετοιμότητα το πιεσόμετρο, γιατί τα πενήντα  όσο να πεις είναι επικίνδυνη ηλικία. Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται, σε τακτά χρονικά διαστήματα, τηλεφωνικώς αλλά και face to face. Απ' ό,τι καταλαβαίνω, και η κολλητή αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα με τα παιδιά της: επιμένουν πως δεν το δικαιούται. Μα πως; Αφού το είπε η τηλεόραση. Και η κουμπάρα.

Τι σημασία εχει που η οικογένεια διαθέτει έναν εντυπωσιακό αριθμό αποφοίτων οικονομικών σχολών και mba-τζήδων, για τη γιαγιά Dorothy η γνώμη της κουμπάρας είναι που μετράει.

Μετά από πολλή γκρίνια και όχι μόνο, η γραία Μακιαβέλισσα τα κατάφερε και μας έπεισε να κάνουμε την -παντελώς άχρηστη- αίτηση, η οποία όπως ήταν αναμενόμενο απορρίφθηκε αμέσως. Τα ίδια έπαθε και η κολλητή. Το θέμα θεωρήθηκε λήξαν και η γιαγιά δήλωσε πως δεν χρειαζόταν να κάνουμε αίτηση αφού μας πίστευε από την αρχή ( έχει σατανική δίδυμη αδερφή, δεν εξηγείται διαφορετικά). Κάθε τέλος, όμως, είναι μια αρχή και ναι, μια  άλλη φιλενάδα τους τις ενημέρωσε ότι η δική της αίτηση έγινε δεκτή! Πήρε μέρισμα από το πλεόνασμα! Ένα βήμα πριν το εγκεφαλικό η γιαγιά και η κολλητή, ευτυχώς το αποφύγαμε το κακό. Κάπως έτσι ξεκίνησε ένας νέος κύκλος συσκέψεων. τηλεφωνημάτων, διαμαρτυριών: "Γιατί αυτή και όχι εμείς;" ρωτάνε τα "κορίτσια" τη μαμά μου, λες και οι αιτήσεις περνούσαν από το χέρι της. "Αφού λέει πως παίρνουμε ίδια σύνταξη, πάνω κάτω" διαμαρτύρεται η οργισμένη γιαγιά Dorothy, και άντε να της εξηγήσεις πως το "πάνω κάτω" είναι μια έννοια πολύ γενική και αν δεν έχεις δει το έψιλον ένα, το έψιλον εννιά και τα λοιπά ενδιάμεσα έψιλον, δεν μπορείς να έχεις ακριβή εικόνα για την οικονομική κατάσταση κανενός. 

Μαύρες μέρες και άγρυπνες νύχτες πέρασαν οι δύο απορριφθείσες. Οι μετεξεταστέοι στο σχολείο πιο ελαφρά το παίρνουν το πράμα. Η δε κολλητή, ένα πρωινό, αχάραγα ακόμα, που βγήκε να πετάξει τα σκουπίδια της στον κάδο των απορριμάτων, πέτυχε έναν δύστυχο γείτονα που έφευγε να πάει στη δουλειά του. Περιττό να πούμε ότι επί μισή ώρα τον βομβάρδιζε με ερωτήσεις και ζητούσε εξηγήσεις, για το πως η άλλη φιλενάς πήρε μέρισμα! Πως! "Γιατί έχει μικρότερο εισόδημα από εσένα;" πιο λογική απάντηση δεν υπάρχει, αλλά το μάτι της μερισματοκαμμένης χήρας γυάλιζε επικίνδυνα και ο γείτονας έσπευσε να μπει στο αμάξι και να απομακρυνθεί, προτού δεχτεί τον κάδο απορριμάτων στο δόξα πατρί. 

Γιαγιά και κολλητή ακόμα  το φυσάνε και δεν κρυώνει που έμειναν χωρίς πλεόνασμα, ενώ  η έτερη φιλενάδα το πήρε. Αφρίζουν από το κακό τους! Σκέφτομαι να κάνω πλάκα στη γιαγιά και να της πω ότι η τύχη ήταν με το μέρος της φιλενάδας της, γιατί στο -όχι και τόσο μακρινό- παρελθόν, πριν τη χτυπήσει η κρίση (οικονομική και ηλικίας), υπήρξε cougar με τα όλα της (τεκνατζού, πως το λέτε εσείς εδώ;) και έχει ξοδέψει ευρώπουλα και ευρουλάκια σε μπότοξ και μεταξωτά βρακιά νεγκλιζέ. Μπορεί, λοιπόν, η μοίρα της να της έδωσε την ευκαιρία να κάνει ένα δυναμικό come back. 

"Άσε να τα χαρεί αυτή που ξέρει να τα γλεντήσει... Εσύ, δηλαδή, τι θα τα κάνεις; Θα τα μετράς την ώρα που βλέπεις τα τούρκικα;". Αυτό θα της πω, σήμερα κιόλας. Αν μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο δεν έχετε νέα μου, παρακαλώ όπως ανησυχήσετε!

Το παρόν αφιερώνεται στη "Δημιουργία" . Μάνα... κουράγιο! : p