Παγκόσμια ημέρα ποίησης... (part 6)

Φτάσαμε κιόλας στο "part 6";

"Να σωπαίνεις"

Τώρα θα μετρήσουμε δώδεκα

και θα μείνουμε όλοι ακίνητοι.

Για μια φορά πάνω στη γη

ας μη μιλήσουμε σε καμιά γλώσσα,

για ένα δευτερόλεπτο ας σταθούμε,

ας μη σαλέψουμε τόσο τα χέρια.

Θα ήταν ένα λεπτό εξαίσιο

δίχως βιάση, δίχως ατμομηχανές,

όλοι θα 'μασταν μαζί,

σε στιγμιαία ανησυχία.

Οι ψαράδες της κρύας θάλασσας

δεν θα κάναν κακό στις φάλαινες

και ο δουλευτής του αλατιού

θα κοίταζε τα σκασμένα του χέρια.

Αυτοί που ετοιμάζουν πόλεμους πράσινους,

πόλεμους αερίων, πόλεμους πυρός,

νίκες δίχως επιζώντες,

θα φορούσαν ένα σεμνό ρούχο 

και θα βάδιζαν με τους αδερφούς τους 

στη σκιά, χωρίς να κάνουν τίποτα.

Ας μη συγχέουν αυτό που θέλω

με την οριστική αδράνεια:

ζωή είναι μονάχα αυτό που γίνεται,

δεν έχω τίποτα να κάνω με το θάνατο.

Αν δεν μπορέσαμε να ομοφωνήσουμε

κινώντας τόσο τις ζωές μας,

ίσως με το να μην κάνουμε τίποτα για μια φορά,

ίσως μια μεγάλη σιωπή να μπορεί

να διακόψει τούτη τη θλίψη,

τούτο το να μην καταλαβαινόμαστε ποτέ,

το να φοβεριζόμαστε με το θάνατο.

Ίσως η γη μας δώσει ένα μάθημα 

όταν ενώ το παν φαίνεται νεκρό

σε λίγο το παν να 'ταν ζωντανό.

Τώρα θα μετρήσω ως το δώδεκα

και συ σωπαίνεις κι εγώ πηγαίνω.

Pablo Neruda