Σαν τα χιόνια (και σαν το Ρετιρέ)...

Το Πασχαλινό κουνέλι αποχαιρετά τη Dorothy και ορκίζεται πως δεν πρόκειται να την ξαναπιστέψει όταν του πει "Περίμενε, επιστρέφω αμέσως!"

Αν είσαι παλαιός αναγνώστης γνωρίζεις πολύ καλά πως σε αυτό το μπλογκ οι γιορτές κάθε είδους κρατάνε πάντα περισσότερο: έτσι λοιπόν η παγκόσμια ημέρα ποίησης συνήθως γιορτάζεται για ένα δίμηνο - το λιγότερο - η αύρα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς μας εγκαταλείπει τέλη Ιανουαρίου - το νωρίτερο- και, φυσικά, το Πασχαλινό ποστ που σέβεται τον εαυτό του παραμένει στη θέση του για ένα εξάμηνο. 

Και δεν είναι πως δεν είχα υλικό... Και σε συναυλία για τα είκοσι χρόνια του Μαζωνάκη στο τραγούδι πήγα και είδα σελέμπριτις και άκουσα την Κατερινάρα που ήταν γκεστ  να τραγουδάει "Σ'εχω κάνει Θεό"... Και οι Green Day δεν ήρθαν τελικά στο Ejekt - όχι ότι είχαν πει αυτοί πως θα έρθουν, εγώ τους ήθελα- και θα μπορούσα, κάλλιστα, να τους σχολιάσω... Και  (χελλ γιεααααα!) πήραμε το πρώτο από τα τρία επιπλέον γράμματα στο ονοματεπώνυμο (δηλαδή  όχι απλά το πήραμε, διαπρέψαμε, τι να λέμε τώρα, πετάει η ομάδα κλπ κλπ)... Και ότι ο Daniel Bruhl, o Niki Lauda του κινηματογραφικού "Rush" αξίζει όσκαρ α' ανδρικού ρόλου θα ήθελα να δηλώσω και να γράψω και την κριτική μου για την ταινία (την οποία, μπάι δε γουέι, την είδα μαζί με τον μπράδερ, ο οποίος είναι formula1όπληκτος και έχει διαβάσει εδώ και χρόνια όχι μόνο τις βιογραφίες των δύο οδηγών αλλά και βιβλίο που αναφέρεται αποκλειστικά(!) στη σεζόν του '76 στην οποία διαδραματίζεται το στόρι και ήταν τέλεια γιατί μου έλεγε διάφορα facts αλλά και όλες τις ανακρίβειες του σεναρίου και τώρα το παίζω κι εγώ έξυπνη :p ).

Το καλοκαίρι η ξαδέλφη Ε. μου παρήγγειλε να γράψω για τον πρώτο άπλυτο της σεζόν, γιατί έχει συνηθίσει να διαβάζει κάθε  χρόνο  για το θέμα, κάτι σαν τελετουργικό άφιξης του καλοκαιριού (Μιας και το έφερε η κουβέντα, οι φετινοί ήταν ζεύγος, γύρω στα 35, σε κατάστημα καλλυντικών, αλληλοψεκάζονταν ασύστολα με αρώματα, μπλιαξ και να μη σου τύχει λέμε... Επιπροσθέτως, κάποιος/α βρέθηκε στο μπλογκ διερωτώμενος/η "γιατί βρωμάω σαν ασβός?". Αλήθεια. ).  Επίσης μου παρήγγειλε να γράψω κάτι και για τους κλαρινογαμπρούς που συνωστίζονται στις παραλίες. Ομολογώ ότι χρειάστηκε να γκουγκλάρω τη λέξη "κλαρινογαμπρός".

 Χμμμ, τι άλλο? Α, ναι, επέστρεψε και το "Ρετιρέ" και ήθελα να γράψω πως όσο υπάρχει "ρετιρέ" υπάρχει ελπίδα. Δεν ξέρω ρε παιδί μου, εγώ μπορεί να μην το βλέπω αλλά όταν γνωρίζω πως κάποια στιγμή μέσα στην ημέρα, έστω και σε μία οθόνη τηλεοράσεως εμφανίζονται η Κατερίνα και η Ξινή νιώθω καλά, νιώθω ότι όλα βαίνουν καλώς και η ζωή κυλάει στους κανονικούς της ρυθμούς, πουλάκια κελαηδάνε τσίου τσίου,  χρωματιστά ιπτάμενα "μικρά μου πόνι" στροβιλίζονται στον ουρανό πασπαλίζοντάς μας νεραϊδόσκονη κλπ κλπ.

Ακόμα ένα σημαντικό γεγονός που δεν είδε το φως της δημοσιότητος είναι ότι η δεύτερη μούσα του μπλογκ Γιαγιά Dorothy (η πρώτη είναι η Χαρούλα Πεπονάκη, μη λέμε τα ίδια και τα γίδια) αποφάσισε και φέτος το καλοκαίρι ότι πεθαίνει... Από ουρία αυτή τη φορά. Το περασμένο καλοκαίρι πέθαινε από ουρικό οξύ. Νομίζω πως τώρα που εξαντλήσαμε τα "ο", του χρόνου θα αποφασίσει ότι πεθαίνει από κάτι που αρχίζει από "π" (ζω για τη στιγμή που θα προσπαθεί να μας πείσει ότι πάσχει από προστάτη).

Αυτά και πολλά άλλα άφησα ασχολίαστα και νομίζω ότι το Φθινόπωρο, που γενικά είναι εποχή νέων ξεκινημάτων και αλλαγών(αν και, μεταξύ μας, η μοναδική αλλαγή που έχω κάνει μέχρι στιγμής είναι που άλλαξα κομμώτρια γιατί εκτός από κατακρεουργημένο αυτί  κονόμησα και κατακρεουργημένο μαλλί, αλλά αυτό είναι άλλη πικρή ιστορία) ,  είναι και  ωραία  εποχή για ξεσκονίσω το σκονισμένο μου μπλογκόσπιτο.Θα τα λέμε, ναι?