Αγαπητό ημερολόγιο (Πάσχα 2013 edition)

Αγαπητό ημερολόγιο,

Χριστός Ανέστη, χρόνια πολλά κλπ κλπ. Εδώ είμαι και φέτος να σε ενημερώσω για το πως πέρασα  το Πάσχα. Τι φοβήθηκες βρε κουτό, πως θα σε άφηνα στο σκοτάδι; Jamais! Γνωρίζεις πολύ καλά πως σχεδόν κάθε χρόνο όλο και κάτι συμβαίνει αυτές τις άγιες ημέρες και στο τέλος μαζί με τις ευχές στέλνουμε και ιατρικό ανακοινωθέν, πχ "Χριστός Ανέστη! Ναι, καλά περάσαμε, απλά τρέχαμε τη γιαγιά στα επείγοντα γιατί άλλαξε χάπια και έπαθε αλλεργία" (Πάσχα 2008) ή "Χρόνια πολλά! Ναι, καλά περάσαμε, απλά η Dorothy είχε 39 πυρετό" (Πάσχα 2009, δεν δοκίμασα κοκορέτσι  και ακόμα δεν έχει κλείσει το ψυχικό τραύμα που μου άφησε η εμπειρία) και διάφορα τέτοια, τα οποία αργότερα τα θυμόμαστε και γελάμε. Τα φετινά, αγαπητό ημερολόγιο, ναι μεν θα τα θυμόμαστε αλλά δεν θα γελάμε. Θα μου πεις, βέβαια, πως όταν κάποιος θεωρεί βαρύ πλήγμα για το πρεστίζ του να μάθουν οι γείτονες πως αρρώστησε και χαμένο χρόνο να αφήσει στην άκρη τις δουλειές του για να φροντίσει την υγεία του, θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος για την πιθανότητα οι γείτονες (και όχι μόνο) να μάθουν σύντομα ακόμα πιο δυσάρεστα νέα για το άτομό του. Δικαιολογημένος ο κυνισμός, όμως ρε ημερολόγιο δε συμφωνείς πως όταν ετοιμαζόμαστε να διαπράξουμε μία τρισμέγιστη ηλιθιότητα κάποια ανώτερη δύναμη  θα έπρεπε να μας στέλνει ένα σημάδι, ένα ΣΤΟΠ! , ένα συμπαντικό σκαμπίλι τέλος πάντων για να μας επαναφέρει στην τάξη; Εντάξει, σαχλαμάρες λέω, απλά προς το παρόν μου είναι αδύνατο να χωνέψω ότι μια ζωή χάθηκε τζάμπα κι άδικα, όχι στον Μεσαίωνα αλλά τώρα και όχι σε κανένα ερημωμένο κατσάβραχο αλλά με γιατρούς και νοσοκομεία και κέντρα υγείας κλπ κλπ σε ακτίνα λίγων χιλιομέτρων...

Ένιγουεϊ, ο γέγονε γέγονε και ας ελπίσουμε πως όσοι έχουν την ίδια νοοτροπία στο εξής θα ταξινομούν λιγότερο επιπόλαια τις προτεραιότητές τους.

Γνωρίζεις πολύ καλά, αγαπητό ημερολόγιο,  πως ο παπάς της εκκλησίας που πηγαίνουμε  το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου έχει σοβαρά θέματα time management. Φέτος οφείλω να του αναγνωρίσω πως παρουσίασε σημάδια βελτίωσης και έψαλε το "Χριστός Ανέστη"  μόλις πέντε λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Εννοείται πως είχα σετάρει τη ροζ ζουζουνολαμπάδα με Barbie pink νύχι, διότι ναι μεν έχουμε τις στενοχώριες μας αλλά για ένα ασορτί ζούμε! Να προσθέσω ακόμα πως η κρίση πρέπει να έχει επηρεάσει το μπάτζετ των σκατόπαιδων που πετάνε κροτίδες, διότι τα μπαμ μπουμ ήταν πολυ λιγότερα σε σχέση με άλλες χρονιές.

Την Κυριακή μαζευτήκαμε όλοι μαζί, όπως κάθε χρόνο, και περάσαμε πολύ ωραία, αν εξαιρέσεις ότι  η γιαγιά Dorothy ήταν -για άγνωστο λόγο- ελαφρώς αρπαγμένη και προς στιγμήν φοβηθήκαμε πως θα μας πλάκωνε όλους στις φάπες (ηρέμησε μόλις σερβιρίστηκε το κοκορέτσι και τελικά όλα κύλησαν ομαλά). 

Κλείνοντας, αγαπητό ημερολόγιο, θα ήθελα να εκφράσω ένα παράπονο των τελευταίων ημερών: Μέσα σε όλη τη μαυρίλα των περασμένων εβδομάδων, περίμενα η δόλια η  Dorothy να ακούσω ποιος θα παίξει φέτος στο αγαπημένο Ejekt (το "αγαπημένο" προστέθηκε από τότε που έφεραν τους Kasabian, πριν ήταν "Ejekt σκέτο") να χαρώ κι εγώ λίγο βρε αδελφέ! Και βγαίνει, που λες, η ανακοίνωση για το πρώτο συγκρότημα και τί να δω; Pet Shop Boys! Εντάξει καλοί, δε λέω, έχω χορέψει τα άπαντά τους στα πάρτι που πήγαινα στο δημοτικό και - μεταξύ μας - ακόμα βάζω να παίζουν το "Heart" και το "Go West" και χορεύω μόνη μου (μεταξύ μας είπα!), αλλά εγώ περίμενα να ακούσω δύο άλλες λεξούλες: Green Day. Διότι, αγαπητό ημερολόγιο, τα αγόρια και on tour είναι φέτος το καλοκαίρι, και στην Ισπανία παίζουν λίγες μέρες πριν, και δεν έχουν ανακοινώσει (ακόμα) συναυλία για τη συγκεκριμένη ημερομηνία και τέλος πάντων θέλω και λίγη ροκιά ρε αγάπη! Μήπως να απευθυνθώ στις συναυλιακές υπερδυνάμεις του μπλογκ; Αυτές μέχρι και τον Ρότζερ έφεραν στην Ελλάδα ( και μάλλον ήταν τόσο δυνατές που ξανάρχεται φέτος, μουαχαχαχα! :p).

Αυτά τα νέα μου, αγαπητό ημερολόγιο. Ξέρω πως σε έχω παραμελήσει και να με συγχωρείς. Θα φροντίσω να είμαι περισσότερο συνεπής.

Σε φιλώ

Dorothy