"Τί θα πει ο κόσμος;"

Κάθε χρόνο, δεν ξέρω για ποιο λόγο, μετά από την ανάρτηση για την παγκόσμια ημέρα ποίησης πέφτει βαθιά σιωπή στο μπλογκ. Φέτος μάλιστα πρέπει να έσπασα κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Εκτός μπλογκ, στην "πραγματική ζωή", αυτές οι μέρες πέρασαν χωρίς πολλές εκπλήξεις, απλά με  πολύ γέλιο με τα τέσσερα (!) νέα γατιά τη παρδαλής Παρδάλως,  λίγη κούραση για ένα deadline (αυτά παθαίνει όποιος αποφασίζει στα γεράματα να προσθέσει τρία ακόμα γράμματα στο όνομά του, αλλά δε μασάμε, ποτέ, never, jamais, nie), ήσυχα... Και μετά, ένα τέτοιο ήσυχο βράδυ, πριν λίγες μέρες, χτύπησε το τηλέφωνο και μάθαμε πως ένα συγγενικό πρόσωπο νοσηλεύεται  στην εντατική ενός νοσοκομείου σε εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση. Μετά από το πρώτο σοκ  φυσικά ρωτάς για το πως, που, πότε, γιατί... και ομολογώ πως η απάντηση που πήραμε μας ξάφνιασε όλους, μας άφησε σε αυτή την κατάσταση που κοιτάζεις το κενό, με την πιό ηλίθια έκφραση που διαθέτεις ζωγραφισμένη στο πρόσωπό σου και λες "δε γίνεται, κάτι δεν καταλαβαίνω σωστά!". Εν έτει 2013, σε μια περιοχή που ναι μεν είναι επαρχία αλλά -ευτυχώς- διαθέτει σε κοντινή απόσταση γιατρούς όλων των ειδικοτήτων, νοσοκομεία κλπ κλπ, μια νεότατη γυναίκα θεώρησε ότι ήταν προτιμότερο να κάτσει στο σπίτι της κάμποσες μέρες και να αργοσβήνει παρά να πάει στο νοσοκομείο ή  να πάει στον γιατρό ή να καλέσουν ασθενοφόρο για να τη μεταφέρει στο νοσοκομείο όταν η κατάσταση χειροτέρευε ή δεν-ξέρω-τί-άλλο, ό,τι κάνει δηλαδή οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος όταν έρχεται αντιμέτωπος με ένα ξαφνικό πρόβλημα υγείας. Γιατί; Γιατί, χρυσό μου, σιγά μην καλέσουμε ασθενοφόρο και το δουν στο χωριό και μας σχολιάσουν ότι αρρωστήσαμε! 

"Τί θα πει ο κόσμος;"

Δεν χωράει στο μυαλό μου ότι σε μία τέτοια στιγμή μπορεί να σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος, λες και είναι μεμπτό ή ντροπή να αρρωστήσεις. Και από την άλλη, θυμάμαι πως όταν πηγαίναμε για Πάσχα στο χωριό τα ατελείωτα ψουψουψου,μέσα στην εκκλησία βεβαίως, έδιναν κι έπαιρναν από τις διάφορες κουτσομπόλες (το 99% του πληθυσμού δηλαδή) που πήγαιναν στον Επιτάφιο στολισμένες με γούνες και την Άρτα και τα Γιάννενα από κοσμήματα, και πως πριν κάμποσα χρόνια είχα δει από πρώτο χέρι με πόση ευαισθησία αντιμετωπίζουν τα προβλήματα υγείας των άλλων. Πριν καμιά δεκαριά χρόνια, τότε που το άγριο νιάτο της οικογένειας (aka μάι μάδα) πήγε για πεζοπορία σε ένα φαράγγι και γκρεμοτσακίστηκε (άουτς!) και για να της συναρμολογήσουν το πόδι χρειάστηκαν κάμποσες βίδες, λάμες και λοιπά σιδηρικά. Η ταλαίπωρη μάνα, αγανακτισμένη από τον κατ' οίκον περιορισμό, παρά τους πόνους και τα λοιπά δεινά της, περίμενε καρτερικά το οκ του γιατρού για να αρχίσει να βγαίνει από το σπίτι, πάντα με συνοδεία και παρέα με τον κολλητό της φίλο κύριο Πι, και μόλις της το επέτρεψε κανένας, μα κανένας, δεν την συγκρατούσε. Πήγε για καφέ, πήγε σε εκθέσεις, πήγε για ψώνια, μέχρι και σε κατάστημα με μαγιό με έσυρε και δοκίμαζε τα μονδελάκια (άθλος, αν σκεφτείς πως δεν επιτρεπόταν ούτε καν να ακουμπήσει το πόδι της στο έδαφος) όταν ο γιατρός της είπε πως έπρεπε να κάνει πολλά μπάνια στη θάλασσα. Πουθενά δεν ήρθε αντιμέτωπη με κουτσομπολίστικα ή υποτιμητικά ή ειρωνικά βλέμματα (για ποιό λόγο άλλωστε;). Όταν, όμως, κατά τη διάρκεια επίσκεψης στο χωριό πήγαμε στην κοντινότερη παραλία, αφενός μεν μία τύπισσα που προχωρούσε στο πεζοδρόμιο στούκαρε σε μια κολώνα (ω ναι, όπως στα κινούμενα σχέδια), γιατί αντί να κοιτάει μπροστά της είχε στρέψει το βλέμμα στο πραγματικά πρωτότυπο θέαμα των επιδέσμων στο πόδι της μάνας μου, αφετέρου δε μία οικογένεια κατοίκων της περιοχής που κάθισαν δίπλα μας στην άμμο δεν σταμάτησαν ούτε ένα λεπτό τα γνωστά ψουψουψου, με το βλέμμα καρφωμένο στο πι.

Δεν ξέρω αν αυτή τη μαλακισμένη νοοτροπία την έχουν αποκλειστική πατέντα τα πάτρια ή είναι συνηθισμένη στην επαρχία, πίστευα όμως πως οι νεότεροι θα είχαν συνειδητοποιήσει πως όταν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα στη ζωή σου και στο "τι θα πει ο κόσμος", τον κόσμο τον γράφεις στα παλαιότερα των υποδημάτων σου. Κάνεις αυτό που είναι σωστό για σένα, κι ας πει ο κόσμος ό,τι γουστάρει, και επιπλέον δεν το παίζεις σούπερ ήρωας να σέρνεσαι στη δουλειά, στη δουλειά που είναι δική σου ρε γαμώτο μου, όταν ακόμα και ο χειρότερος εργοδότης θα σε έστελνε στο νοσοκομείο αν σε έβλεπε σε τέτοια χάλια. Για να μη λείψει τίποτα στα παιδιά; Ενώ τώρα που τους λείπει το σημαντικότερο, εσύ η ίδια, είναι καλύτερα. Κι ακόμα δεν καταλαβαίνω πως είναι δυνατό η γυναίκα σου, η κόρη σου, ο οποιοσδήποτε δικός σου άνθρωπος, να έχει τα χάλια του και εσύ αντί να τον βουτήξεις με το ζόρι και να τον πας σ' έναν γιατρό, να κάθεσαι και να ακούς τα "είμαι καλά, δεν έχω τίποτα μπλα μπλα μπλα".

Ελπίζουμε πια σε ένα θαύμα, αυτό είναι το συμπέρασμα. Και όπως λέει μια ατάκα από μια παλιά ελληνική ταινία, μία από αυτές που ο Φωτόπουλος και ο Αυλωνίτης  είναι πλανόδιοι μουσικοί με τη λατέρνα αν θυμάμαι καλά, όταν οι γιατροί ανακατεύουν στις δουλειές τους τον Θεό... σκούρα τα πράγματα. 

Όσο με έχει στενοχωρήσει αυτή η ιστορία, άλλο τόσο με έχει θυμώσει. Πίστευα πως το ένστικτο αυτοσυντήρησης είναι πολύ ισχυρό. Πρόσφατα, μια φίλη της γιαγιάς μου μπήκε, σφαδάζοντας από τον πόνο, σε ένα λεωφορείο και πήγε ολομόναχη στο νοσοκομείο. Αν δεν πήγαινε, τώρα δεν θα ζούσε. Δεν ξέρω, το θεωρώ εξωφρενικό να έχεις τη δυνατότητα να απευθυνθείς οπουδήποτε για βοήθεια και -στην ουσία-  να καταδικάζεις τον εαυτό σου, για να μην πει ο κόσμος! Να πάει να ... ο κόσμος! 

Ο συγκεκριμένος κόσμος πάντα βρίσκει κάτι να πει. Και αν δεν γίνει το θαύμα που περιμένουν όλοι αυτοί που είναι μαζεμένοι  έξω από την εντατική, ξέρεις τι θα πει; "Καλή κοπέλα η τάδε, κρίμα ρε παιδί μου". And life goes on...