Daddy (είσαι) cool!

Αν μπορεί να θεωρηθεί αποδεκτό ότι ο Gary Moore ήταν απλά ένας τύπος που έπαιζε κιθάρα*, η Mona Lisa  απλά ένα πορτρέτο** και η Lamborghini Murcielago  απλά ένα αυτοκίνητο***, τότε ναι, μπορώ να πω ότι ο μπαμπάς μου είναι απλά ένας καλός μπαμπάς.

Με τον πατέρα μου μοιάζουμε. Εδώ που τα λέμε, το "μοιάζουμε" είναι understatement: είμαι ακριβές αντίγραφο. Εκείνος μου κληροδότησε, μεταξύ άλλων,  το-λευκό-που-ξεχωρίζει χρωματάκι που δεν ανέχεται ούτε πεντάλεπτο ηλιοθεραπείας (δεν θα γίνω ποτέ μπρονζέ θεα, κλαψ...), τον πεισματάρικο χαρακτήρα, το trademark λακάκι στο πηγούνι (Τραβόλτα, φάε τη σκόνη μας, χα!) και την αδυναμία στις μπύρες microbrewery. Ακόμα και στο ζώδιο μοιάζουμε. Και, φυσικά, με πηγαινοέφερνε αδιαμαρτύρητα, χρόνια και χρόνια, στο ωδείο και στην αρχή  μάθαινε καλύτερα από μένα τη θεωρία της μουσικής για να με βοηθήσει στο διάβασμα, με βοήθησε ξανά στο διάβασμα, μετά από χρόνια, για να μάθω τα σήματα του κώδικα οδικής κυκλοφορίας.  Όσο κουρασμένος κι αν ήταν, ήταν πάντα διαθέσιμος για να λύσει απορίες, να καθησυχάσει ανησυχίες, να ενθαρρύνει, να δώσει συμβουλές. Μ' έμαθε να παίζω τάβλι και ποιους διακόπτες πρέπει να ελέγχω όταν γίνεται διακοπή ρεύματος, πως συμπληρώνεται η φορολογική δήλωση (οκ, κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες...) και πως προγραμματίζουμε τα κανάλια στην tv και δεν συνεχίζω, γιατί θα ξεμείνω από χώρο....

Σήμερα είναι η "ημέρα του πατέρα". Δεν γνώριζα ότι έχουν και οι μπαμπάδες τη δική τους γιορτή και, μάλλον, δεν θα το μάθαινα αν δεν χρειαζόταν πριν λίγες μέρες να σημειώσω κάτι σε ένα ημερολόγιο. Από εκεί το πληροφορήθηκα και, το πρώτο που σκέφτηκα, ήταν μια από τις πιο αγαπημένες μου φωτογραφίες: είμαι με τον πατέρα μου και τον αδελφό μου στην παιδική χαρά. Καθόμαστε στις κούνιες και ο μπαμπάς, που με πρόχειρους υπολογισμούς πρέπει να είναι στην ηλικία που είμαι εγώ τώρα, μας αγκαλιάζει χαμογελαστός και αντί να έχει στραμμένο το πρόσωπο στον φακό είναι γυρισμένος προς το μέρος μου, σαν να ανησυχεί μήπως πέσω από την κούνια, ενώ εγώ, μικροσκοπική, με κόκκινα παπούτσια και κορδέλα στα μαλλιά,ξεκαρδίζομαι στα γέλια. Το ίδιο ασφαλής αισθάνομαι και τώρα, κι ας έχουν περάσει τριάντα χρόνια, αφού το ίδιο χαμόγελο και το ίδιο γαλάζιο βλέμμα εξακολουθούν να με προσέχουν, να ανησυχούν και να χαίρονται μαζί μου και, δεν το αρνούμαι, να με κακομαθαίνουν. 

* Όχι!
** Με τίποτα!
*** Ε, δεν είμαστε καλά!