Άντε πάλι...

Περιμένω, που λες, στη σειρά για το ταμείο γνωστού καταστήματος κεφτεδακίων επίπλων, περνάει από δίπλα μου ένας νεαρός κύριος και, ξαφνικά, νιώθω λιποθυμικές τάσεις. Αν ζούσα μέσα σε μια ρομαντική κομεντί της Νόρα Έφρον, αυτό θα συνέβαινε γιατί ο κύριος θα ήτο ψηλός, ξανθός και θα διέθετε αδιαμφισβήτητη ομοιότητα με τον Έντουαρντ Νόρτον, αλλά εδώ δεν είναι Χόλλυγουντ και - δυστυχώς- η μοναδική αιτία που ο εν λόγω κύριος μου έκοψε την ανάσα, στην κυριολεξία, ήταν γιατί μάλλον η σχέση  του με νερό και σαπούνι περνάει, εδώ και καιρό, σοβαρή κρίση. Αυτός ήταν ο εκλεκτός της φετινής χρονιάς, διότι κάθε χρόνο υπάρχει ένας βρωμιάρης που με κάνει να συνειδητοποιήσω - με κάπως απότομο τρόπο - πως το καλοκαίρι έφτασε ( παλαιότερα, τον ίδιο ρόλο είχαν αναλάβει, πιο κομψά αλλά με τεράστια επιτυχία, οι επαναλήψεις του "Ρετιρέ", αλλά τώρα δεν έχει, κλαψ).  Φωνάζω κάθε χρόνο η δόλια η Dorothy, πλυθείτε! Πλυθείτε γιατί χανόμαστε! Και δεν μιλάω για καλλωπισμούς και φρουφρού και αρώματα, οκ, το έχω το βίτσιο αλλά μόνο για τον εαυτό μου. Δηλαδή, εντάξει, αν μυρίζεις ωραία σου δίνω έξτρα πόιντς, αλλά γενικότερα δε νομίζω ότι είναι καμιά φοβερή απαίτηση να έχει ο άλλος καλές σχέσεις με νερό και σαπούνι. Και απορώ, δεν το καταλαβαίνουν; Στον εαυτό τους δε βρωμάνε; 'Ενας δικός τους άνθρωπος δε βρίσκεται να τους ψεκάσει με ρεξόνα πει, διακριτικά, "φιλαράκι, βρωμάς"; Ή μήπως θα έπρεπε, με κάποιο μαγικό τρικ, κάθε φορά που κοιτάζονται στο καθρέφτη να βλέπουν το παρακάτω σκίτσο;

Το "πριν"

Δεν ξέρω ρε παιδί μου, μπορεί να είμαι εγώ η παράξενη της υπόθεσης, αλλά μου φαίνεται αδιανόητο, στη σημερινή εποχή ( που δεν περιμένουμε δα να βρέξει για να μαζέψουμε νερό στη στέρνα...) να προκαλεί κανείς λιποθυμίες, για όλους τους λάθος λόγους. Και είναι μεγάλο βάσανο να είσαι υποχρεωμένος/η να συνεργάζεσαι με βρωμιαρούληδες, ιδιαιτέρως τους καλοκαιρινούς μήνες. Θυμάμαι ακόμα μια παλιά συνάδελφο, τη Μ. Έχει περάσει σχεδόν μια δεκαετία από τότε που δουλεύαμε μαζί και, αν με ρωτήσεις τις εντυπώσεις μου από αυτή θα σου πω καλή κοπέλα, φοβερή στη δουλειά της, αλλά ... μη την πετύχεις Αύγουστο, δίπλα σου στο μετρό. (Επίσης, η ίδια κοπελιά, κάθε φορά που συζητούσαμε με τις υπόλοιπες συναδέλφους για γκόμενους και τα τοιαύτα, σταυροκοπιόταν ασύστολα, αλλά αυτό είναι ένα θέμα που απαιτεί μια ολόδική του, ξεχωριστή ανάρτηση). Και, πιο πρόσφατος, ο Γ. , ο οποίος ήταν πάρα πολύ ωραίος, αλλά βρωμιαρούλης, και σα να μην έφτανε αυτό, παράγγελνε κάθε τρεις και λίγο πιτόγυρα με μπόλικο τζατζίκι (κίνηση την οποία, γενικά, επικροτώ, αλλά όταν στις καλές σου δεν μυρίζεις ροδοπέταλα και βρίσκεσαι σε κλειστό χώρο, καλό είναι να αποφεύγεις τις έξτρα οσμές που σε μετατρέπουν από απλώς βρομύλο σε too much of a σίχαμα). Και ερωτώ, αφού είσαι ωραίος και καλός, φίλε άπλυτε, γιατί  αφήνεις την απλυσιά να σου χαλάει το ίματζ;

Το "ενδιάμεσα"

Κάθε χρόνο ελπίζω ότι θα έχουν αλλάξει οι συνήθειες των απλύτων, αλλά φευ... Το μόνο που μένει, είναι να αρχίσω να μονολογώ (δυνατά!) "Βρώμα, βρώμα, πω πω βρώμα!", σαν το διακοσμητικό κήπου που πρωταγωνιστεί σε μια διαφήμιση. Υπάρχει, βέβαια, και η λύση με τα αρωματικά δεντράκια. Ή  το μανταλάκι στη μύτη, σαν αυτό που έχουν οι αθλήτριες της συγχρονισμένης κολύμβησης...

Το "μετά"!