Όνομα και πράγμα...

"...'Αγαπητή Φλερ'. Φλερ. Ανθή δηλαδή, είναι το όνομα που μου χάρισαν όταν γεννήθηκα. Αρκετά ριψοκίνδυνα, βέβαια, γιατί κανείς δεν ξέρει πως θα είναι ένα παιδί όταν μεγαλώσει. Όχι πως είμαι άσχημη δηλαδή, όμως το Φλερ δεν είναι το όνομα που μου ταιριάζει. Βέβαια, δεν παύει να είναι το όνομά μου. Το ίδιο όμως δε συμβαίνει και στη μελαγχολική εκείνη κοπέλα που τη λένε Χαρούλα, σε κάποιον σεμνότατο Βίκτορα, σε μια άδοξη Δόξα και σε μιαν αντιπνευματική Αγγέλα που αναπόφευκτα συναντάμε σε κάποια φάση της ζωής μας; Κάποτε μάλιστα γνώρισα ένα Λανσελότο που, σας βεβαιώνω, δεν είχε καμιά σχέση με ιππότες."

Κάπως έτσι συστήνεται η Φλερ Τάλμποτ, η ηρωίδα της Μύριελ Σπαρκ στο "Μια εχέμυθη γραμματέας", ένα μικρό βιβλίο από τις αρχές του '80 με σελίδες κιτρινισμένες από την πολυκαιρία, που ανακάλυψα σε μια γωνιά της βιβλιοθήκης.  Η Φλερ, λοιπόν, δεν αισθάνεται αρκετά Φλερ και πιστεύει πως οι γονείς ριψοκινδυνεύουν όταν δίνουν στα παιδιά τους το όνομα που θα τα ακολουθεί στην υπόλοιπη ζωή τους, επειδή δεν ξέρουν αν μεγαλώνοντας το όνομά αυτό θα τους ταιριάζει.  Ίσως, δηλαδή,  το όνομα που παίρνει κανείς απλά να αντικατοπτρίζει τους ευσεβείς πόθους των γονιών για τους ενήλικες που θα γίνουν τα παιδιά τους.  Διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, για τις μελαγχολικές Χαρούλες και τις άδοξες Δόξες, θυμήθηκα ένα κορίτσι στο γυμνάσιο, που ήταν πιο πολύ ασχημόπαπο παρά κύκνος. Δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε, βέβαια,  η τελευταία που πέρασε άχαρη εφηβεία, το όνομά της όμως είχε γίνει αιτία για πολλά πειράγματα από -καμιά φορά εξίσου ασουλούπωτους- συμμαθητές: την είχαν βαφτίσει Πανωραία, αλλά εκείνη επέμενε να τη φωνάζουν... Ωραία! 

Αυτή, πάντως, τη λένε Λολίτα!

Δεν ξέρω πως φωνάζουν τώρα την Ωραία, αν έγινε ωραία όνομα και πράγμα ή αν γύρισε στο βαφτιστικό της, πάντως ,μεταξύ μας, είναι -έστω και λίγο- ριψοκίνδυνο να δίνεις όνομα στο παιδί σου, χωρίς να ξέρεις αν θα του ταιριάζει όταν μεγαλώσει. Σκέψου, για παράδειγμα, έναν Ιάσονα που τον πιάνει ναυτία όποτε ταξιδεύει με πλοίο ή έναν Ίκαρο που φοβάται τα αεροπλάνα. Μια Ευτυχία μίζερη και γκρινιάρα και μια αγενέστατη Ευγενία.  Μια Ευαγγελία φαρμακόγλωσσα και μια Ειρήνη καβγατζού. Μπορεί μια Τερψιχόρη να μη χορεύει και μια Ήρα να μη ζηλεύει; Είναι απίθανο να συναντήσεις Σοφία με iq αμοιβάδας και έναν Γρηγόρη που δεν βιάζεται καθόλου; Δεν  υπάρχει -έστω, ένας- εύπιστος Θωμάς και μια Χάρις άχαρη;  Μια Θέμις άδικη και ένας Λάμπης που δεν λάμπει; Και ποιός δίνει στο παιδί του το όνομα Ηρακλής, έχοντας κατά νου όχι τον ημίθεο που εξόντωσε το λιοντάρι της Νεμέας, αλλά τον Ηρακλή Σπίνο (aka Στάθη Ψάλτη στο "Ράκος νούμερο 14 - και ο πρώτος μπουνάκιας" - αγαπώ τον πχιοτικό κινηματογράφο, yes I do!).

Μπορεί το παιχνίδι με τα ονόματα να ξεκίνησε αυθόρμητα, για πλάκα, μόλις διάβασα τα γραφόμενα της Σπαρκ, ομολογώ όμως πως (δεδομένου ότι και οι δικοί μου γονείς ριψοκινδύνευσαν -όπως το εννοεί η συγγραφέας- αρκετά) δεν είμαι σίγουρη οτι θέλω να ξέρω τι σκέφτονται για το όνομα μου όσοι με γνωρίζουν σε μέρα που δεν έχω κέφια!