Οι μουσικές που ακούγονται από τα σπίτια των γειτόνων

Σήμερα, όπως καθιστά σαφές ο όταν-μεγαλώσω-θέλω-να-γίνω-Τομ-Ρόμπινς  τίτλος της ανάρτησης, το μενού περιλαμβάνει τις μουσικές προτιμήσεις των γειτόνων μου. Έχω την τύχη να μένω σε πολύ ήσυχη περιοχή και με την πλειοψηφία των γειτόνων γνωριζόμαστε δεκαετίες. Εντάξει, δυο - τρεις καμιά δεκαριά εξ αυτών είναι λίγο κουτσομπόληδες (ανησυχώ ιδιαιτέρως γι' αυτόν που μόλις ακούσει ήχο πόρτας - σπιτιού ή αυτοκινήτου δεν έχει σημασία - κρεμιέται από το μπαλκόνι σαν τσαμπί σταφύλι σε αμπελώνα, για να έχει καλύτερη εικόνα)   και αδιάκριτοι και ρωτάνε εν ψυχρώ αν χώρισες, ποιος σου έστειλε ανθοδέσμη στη γιορτή σου, πόσα θα πληρώσεις στην εφορία φέτος κλπ κλπ, αλλά παράπονο δεν έχω: είναι όλοι πολύ καλοί άνθρωποι, ακόμα και μερικοί που είναι λίγο ( ή πολύ ) βλαμμένοι. Το σπουδαιότερο;  Όταν ακούνε μουσική σκέφτονται πάντα τους γείτονες τους: Σου λέει, γιατί να ακούς μουσική από το δικό σου σιντί πλέιερ και να ξοδεύεις ηλεκτρικό ρεύμα φίλε γείτονα; Θα δυναμώσω εγώ το volume, να ακούμε όλοι μαζί, αντάμα, και να μερακλώνουμε! Yeaaaaaah!

Θα ήμουν αχάριστη αν είχα παράπονο, διότι οι δισκοθήκες των γειτόνων διαθέτουν μεγάλη ποικιλία:

α) η φολκλόρ γιαγιά

Αυτή η λατρεμένη ύπαρξη ντύνει μουσικά όλες τις δραστηριότητές της με το "Μπήκαν τα γίδια στο μαντρί": σκούπισμα, ξεσκόνισμα, σιδέρωμα (βγάζει τη σιδερώστρα στο μπαλκόνι). Συγχρόνως τραγουδάει και χορεύει, με παρτενέρ τη σφουγγαρίστρα. Το πρόγραμμα συνεχίζεται, βεβαίως, και με άλλα άσματα, μάλλον από σιντί προσφοράς εφημερίδας για την Κυριακή του Πάσχα. Το κερασάκι στην τούρτα: με το ίδιο άσμα νανουρίζει το εγγόνι της.Στα μεγάλα κέφια, άδει Χριστοδουλόπουλο.

β) του σύγχρονου, λαϊκού ρεπερτορίου

Η ίδια γειτόνισσα, μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια όμως. Κάθε καλοκαίρι - στις 8 το απόγευμα, just - αρχίζει το show. Βέρτης, Ζήνα, Βανδή και Γονίδης τα αγαπημένα τους. Ίσως να ήταν λιγότερο ενοχλητικοί αν δεν ένιωθαν την ανάγκη να σιγοντάρουν τους αοιδούς με τις μελιστάλαχτες φωνούλες τους. Περιμένω τη στιγμή που θα τους καμαρώσω στο "Ελλάδα έχεις ταλέντο".

γ) η ψυχεδέλεια

Πολύ ήσυχη γειτόνισσα, από αυτές που δεν αντιλαμβάνεσαι την παρουσία τους. Σχεδόν αθόρυβη. Αραιά και που, ανοίγει τα παράθυρα και ακούει στη διαπασών τα άπαντα των Λεντ Ζέπελιν.

δ) το (σκουριασμένο) μέταλλο

Πενηντάρης, εργένης, ζει (ακόμα) με τη μαμά του. Εκ πρώτης όψεως, θα στοιχημάτιζες ότι το μουσικό γούστο του εντάσσεται στο σύγχρονο λαϊκό ρεπερτόριο. Θα έπεφτες έξω. Μία φορά τον χρόνο  (όταν η μαμά πηγαίνει επίσκεψη στη θεία Ευτέρπη;) σκίζει το πουκάμισό του ουρλιάζοντας "up the irons", δυναμώνει το volume και βαράει ό,τι του βρίσκεται σε βινύλιο  από τα νεανικά του χρόνια. (οκ, αυτό με το πουκάμισο δεν το έχω δει, αλλά κόλλαγε ωραία στο στόρι, n'est-ce pas?). Μια ώρα ακούει μουσική ο άνθρωπος, μια εβδομάδα τον κουτσομπολεύουν μετά.  Μεταξύ μας, όταν/αν το επαναλάβει, σκέφτομαι να εφοδιαστώ με μπίρες και πατατάκια και να αράξω στο πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι του, φάση Ρόκγουεϊβ να 'ούμε. Α, και να του χτυπήσω το κουδούνι για παραγγελιά, το "wasting love" αν του βρίσκεται.

ε) οι sotto voce

Το συγκεκριμένο ζεύγος δεν ακούει μουσική από σιντί ή ραδιόφωνο. Παρά ταύτα, κάθε μέρα, ακόμα και τα Σαββατοκύριακα, αρχίζουν από νωρίς τα όργανα. Τι να την κάνεις τη μουσική αγάπη μου, όταν έχεις τη γλυκύτατη (not) φωνή του / της συζύγου να σου κατεβάζει καντήλια 24 ώρες το 24ωρο, σε εκκωφαντικό volume; 

(σ.σ: Το ευτυχές ζεύγος συνεχίζει την παράδοση των προηγούμενων ενοίκων του διαμερίσματος, ενός εξίσου αγαπημένου ζευγαριού ηλικιωμένων: ο παππούς αποκαλούσε τη γιαγιά "μωρή παλιοπ...μπιπ" και η γιαγιά αποκαλούσε τον παππού καλόγερο (το κα με ωμέγα). Όποτε δεν ακούγονταν δοξολογίες από το διαμέρισμα, όλοι οι γείτονες ανησυχούσαν μήπως είχαν αλληλοσφαχτεί.)

  στ) οι αγαπημένοι μου

Ένα ζεστό και ήσυχο βράδυ ακούστηκαν δυνατές φωνές από τον δρόμο. Με βαριά καρδιά μεν εξαιρετικά περίεργη δε, διότι συνήθως οι μόνες φωνές που ακούγονται βράδυ στη γειτονιά είναι από γατιά που μαλώνουν, εγκατέλειψα το κρεβάτι μου και κατευθύνθηκα στο παράθυρο για να δω τι συμβαίνει. Τελικά, πηγή της ηχορύπανσης ήταν ένα γειτονικό σπίτι: ο (κακοφωνίξ) ένοικος και η (εξίσου κακοφωνίξ) σύζυγός του, στις 4 τα ξημερώματα, είχαν βάλει τέρμα Καζαντζίδη και τραγουδούσαν δυνατά, παρέα με τον αοιδό: "το μερτικό μου απ' τη χαράαααα... ώπα! μου τοοοοοοο 'χουν πάρει άααααλλοι... ώπα! αχαχαχαχα! όσο η καρδιά κι αν λαχταράααααα..." και να τα σπασίματα, και να τα χειροκροτήματα, γιατί μάλλον το χάππενινγκ ήτο οπτικοακουστικό, αλλά τα κλειστά πορτοπαράθυρα μας στέρησαν τη χαρά να απολαύσουμε τις γυροβολιές του καλλιτεχνικού διδύμου.

 (σ.σ.: Μπορούμε ασφαλώς να υποθέσουμε ότι εκείνο το βράδυ ο Τζόνι ο Περπατητής διένυσε πολλαααααά χιλιόμετρα.)

tags: αγαπώ  τους γείτονές μου, I really do!