"Η καρδιοβόρος αγωνία της κάλπης"

Η πρώτη μου επαφή με την εκλογική διαδικασία ήταν άκρως επεισοδιακή: Μέσα  δεκαετίας '80,η μαμά μου πηγαίνει να ψηφίσει και με παίρνει μαζί της. Τρυπώνω κι εγώ (το καλόπαιδο) πίσω από το παραβάν. Μια εκ των εκλογικών αντιπροσώπων  αρχίζει να τσιρίζει " Ιιιιιιιιιι! Η δεσποινίς(!) να περάσει αμέσως έξωωωωω! Μόνη σας κυρία μου, ΜΟ-ΝΗ-ΣΑΣ!". Ο δικαστικός αντιπρόσωπος, σύσωμη η εφορευτική επιτροπή και οι λοιποί εκλογικοί αντιπρόσωποι (οι τελευταίοι προφανώς για να δείξουν καλό πρόσωπο και να  προτιμήσει η μάδερ το κόμμα τους :p ) σπεύδουν να με υπερασπιστούν, να 'ναι καλά οι άνθρωποι, της λένε ότι δεν πειράζει γιατί είμαι πολύ μικρή (αν θυμάμαι καλά δεν πήγαινα ακόμα σχολείο) και είμαι κόρη της μαμάς μου και όχι κανένα αδέσποτο που είδε φως και μπήκε, η κυρία δεν λέει να το βουλώσει, μέχρι που η μητέρα τη διαβεβαιώνει ότι - μουσική με βιολιά παρακαλώ-  ναι, είμαι κόρη της, indeed. "Α, εντάξει τότε..." λέει η αντιπρόσωπος, ήρεμη αφού βεβαιώθηκε ότι δεν ήμουν αντιπρόσωπος άλλου κόμματος ( του "Συνασπισμού του Τζον Τζον και της  Μπίμπι Μπο" ή της "Καντυ Καντυ-κής Συμμαχίας" ας πούμε ) και δεν είχα πρόθεση να αλλοιώσω το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας.

Πέρασαν κάμποσα χρόνια, έφτασα κι εγώ σε ηλικία ψήφου ( το γεγονός ότι πρόλαβα να ψηφίσω με εκλογικό βιβλιάριο παρακαλώ να μείνει μεταξύ μας...) και ομολογώ ότι θυμάμαι ακόμα τη χαρά και την υπερηφάνειά μου όταν πήγα να ψηφίσω για πρώτη φορά, λες και η δική μου ψήφος θα έκρινε το αποτέλεσμα των εκλογών. Αχ, τα νιάτα!

 

Με αφορμή τις επερχόμενες εκλογές, θυμήθηκα την "Καρδιοβόρο αγωνία της Κάλπης" (Νάση Μπάλτα, εκδόσεις Βιβλιόραμα), μια ιδιαίτερα προσεγμένη έκδοση για τον Τύπο και τις βουλευτικές εκλογές την εποχή του Τρικούπη, από το 1881 έως το 1895. Πρωτοσέλιδα εφημερίδων, περιγραφές προεκλογικών συγκεντρώσεων, συνθήματα, συγκρούσεις, βιογραφικά υποψηφίων  αλλά και πληροφορίες για την εκλογική διαδικασία στον 19ο αιώνα και για τον ρόλο του Τύπου στις εκλογές. Μεταξύ άλλων, λοιπόν, η συγγραφέας παραθέτει συνθήματα που σκάρωναν οι υποστηρικτές του Τρικούπη (σύμβολο η ελιά) και του Δηλιγιάννη (σύμβολο το κορδόνι).

Μπορώ να πω ότι οι οπαδοί του Δηλιγιάννη διέθεταν απαράμιλλο στιχουργικό ταλέντο (όλα τα αποσπάσματα προέρχονται  από το προαναφερθέν βιβλίο):

" Το κορδόνι, το κορδόνι,

τον Τρικούπη ξεπατώνει"

και

"...Το κορδόνι το κορδόνι

κι η εληά τα κακαρώνει..."

(αυτή η ευγενής άμιλλα, ρε παιδί μου...)

Κι άλλο:

"Στον Χαρίλαο τον γαύρο

όλοι ρίψτε ψήφο μαύρο

Μας λυσσάξανε στην πείνα

μαύρο και εις τον Ρετσίνα

Και για ναχωμε δουλιά,

Ξεριζώστε την εληά"

Και το κορυφαίο:

"Ζήτω η αντιπολίτευσις, ζήτω του Δηλιγιάννη

Σινιορίνα κομμεστά;

Η ψυχή μου σ'αγαπά"

Περίμενα, λοιπόν, την αντεπίθεση. Και διαβάζω:

"Ζήτω, ζήτω ο Τρικούπης

Και η ευγενής Σοφία

π'αγαπάνε την πατρίδα

και της δίδουν λεφτεριά"

(Χασμουρητό)

Και ξαναδιαβάζω:

"Δεν κάνεις για πρωθυπουργός,

Κυρ βλάκα Δηλιγιάννη,

Μόνον φουστάνια να φορής

να βγαίνης 'ς στο συργιάνι"

(αυτή η ευγενής άμιλλα...)