Αγαπητό ημερολόγιο (Πάσχα 2012 edition)

Αγαπητό ημερολόγιο,

Χριστός Ανέστη, χρόνια πολλά! Άργησα λίγο, αλλά εδώ είμαι και φέτος για να σε ενημερώσω πως πέρασα το Πάσχα. First things first, κι επειδή ξέρω ποιό είναι το ερώτημα που σε απασχολεί μέρες τώρα και δεν σε αφήνει να ησυχάσεις τα βράδια και τρως τα νύχια σου από την αγωνία (Σταμάτα! Εκτός από αηδία είναι και γρουσουζιά!), σε ενημερώνω ότι φέτος ΔΕΝ έχουμε ιατρικό ανακοινωθέν! Ναι, είναι γεγονός, φτου να μη μας ματιάσω. Διότι, όπως γνωρίζεις πολύ καλά αγαπητό ημερολόγιο, το Πάσχα δεν μας πολυπηγαίνει και (σχεδόν) κάθε χρόνο τέτοιες μέρες αντιμετωπίζουμε διάφορα σκηνικά, όπως αυτό πριν από τέσσερα – πέντε χρόνια, θυμάσαι, τότε που η γιαγιά Dorothy αποφάσισε το πρωί του Μ. Σαββάτου να αλλάξει τα φάρμακά της με κάτι άλλα που της είχε γράψει ο γιατρός τον προηγούμενο μήνα και μέχρι την επόμενη μέρα είχε γίνει ασορτί με τα λαμπριάτικα αυγά και την τρέχαμε στα επείγοντα. Κι ενώ εμείς αγωνιούσαμε μην πάθει τίποτα, εκείνη μας υπενθύμιζε κάθε τρία λεπτά να μην ξεχάσουμε να της κρατήσουμε πέντε – έξι παϊδάκια. Με μπόλικο αλάτι.

Φέτος ο παπάς έκανε Ανάσταση στις δώδεκα ακριβώς. Μεσάνυχτα just! Μέχρι πέρυσι, για λόγους που δεν γνωρίζω, Ανάσταση κάναμε στις δώδεκα και τέταρτο. Τα μπαμ – μπουμ ήταν αισθητά μειωμένα, πράγμα πολύ ευχάριστο, γιατί πέρυσι κάποια καλόπαιδα ( το “κα” με ωμέγα) κόντεψαν να γκρεμίσουν την εκκλησία και να προκαλέσουν μη αναστρέψιμες βλάβες στα αυτιά των παριστάμενων.

Τώρα εσύ μπορεί να με χαρακτηρίσεις κουτσομπόλα, αγαπητό ημερολόγιο, αλλά θα το πω γιατί θα σκάσω: με τόσο γουναρικό και τόσο μαλλί ξασμένη μπούκλα (όπως το είχε η Ρίτα στο βίντεο κλιπ του “Εγώ δεν πάω μέγαρο, θα μείνω με τον παίδαρο”) που είδα στην εκκλησία, είχα την εντύπωση ότι έκανα Πάσχα στο χωριό. Α, όλα κι όλα! Αν κάτι μου έχει μείνει από όλες τις χρονιές που κάναμε Πάσχα στα πάτρια, αυτό είναι οι γούνες και τα λαμέ. Βέβαια, συγχίστηκα αναδρομικά όταν άκουσα, φέτος πρώτη φορά, ότι όσο εγώ χάζευα το styling των συγχωριανών δεν είχα πάρει πρέφα ότι, στις μεγάλες εορτές, στην εκκλησία του χωριού τον οβολό για κερί δεν τον έριχνες στο παγκάρι όπως συνηθίζεται, αλλά σε κοινή θέα (αν είναι δυνατόν!) και πως αν έδινες οτιδήποτε λιγότερο από χιλιάρικο (μιλάμε για early '80s, επομένως αν είναι δυνατόν εις τη νιοστή!) μερικοί (όχι όλοι, να είμαστε δίκαιοι) καλοί άνθρωποι που παρακολουθούσαν με αετίσιο βλέμμα, την επόμενη μέρα σε πέρναγαν γενεές δεκατέσσερις, και λίγες λέω. Αναρωτήθηκα κι εγώ, ρε ημερολόγιο, αν το χωριό μου είναι κάτι σαν το Μόντε Κάρλο ή το Σεν Μόριτς, τόπος συνάντησης εφοπλιστών και βιομηχάνων, και δεν το ξέρω τριάντα χρόνια που το επισκέπτομαι (όχι, άμα είναι να πηγαίνω πιο συχνά, να γνωρίσω και κανέναν γόνο τέλος πάντων, να αποκατασταθώ η μεγαλοκοπέλα...), αλλά με διαβεβαίωσαν ότι όχι, δεν είναι κοσμικό θέρετρο και οι κάτοικοι στην πλειοψηφία τους είναι αγρότες. Και ξανα-μανα-αναρωτήθηκα ρε ημερολόγιο, πως γίνεται τα μέρη που μεγάλωσαν τέτοιους ξιπασμένους, συγχρόνως να έχουν γαλουχήσει σπουδαία μυαλά και λαμπρές προσωπικότητες, ενδεικτικά (και χωρίς ίχνος έπαρσης) αναφέρω εμένα, τον Απόστολο Γκλέτσο, τον ιδιοκτήτη (ή την ιδιοκτήτρια, I don't know) μιας ταβέρνας στο Δαδί όπου έχω φάει την καλύτερη χοιρινή μπριζόλα ever, και έναν υπεραιωνόβιο αοιδό παραδοσιακού ρεπερτορίου που εμφανιζόταν μερικές Κυριακές στην τηλεόραση και τραγουδούσε πλειμπακ, με φόντο ζωγραφισμένα βουνά και λαγκάδια, και μας τηλεφωνούσε πρωί – πρωί ο παππούς μου για να βάλουμε την τηλεόραση στο πέντε, να στηρίξουμε το αηδόνι της περιοχής.

Anyway, ας αλλάξω θέμα αγαπητό ημερολόγιο, γιατί ξανασυγχίστηκα. Ωραία περάσαμε και φέτος, το κοκορέτσι του daddy ήταν τέ-λει-ο, το κρασί του κυρίου Γ. απαιχτο όπως πάντα, και η γιαγιά Dorothy ρώτησε την ξαδέλφη Ε. αν τα παπούτσια της ήταν αυτά που διαφημίζουν στο τελεμάρκετινγκ, αυτά που λένε ότι αδυνατίζουν. Η ξαδέλφη Ε. αναρωτήθηκε “ Μήπως η γιαγιά θέλει να πει κάτι για τα κυβικά μου;” και το όλο σκηνικό ήταν πιο σουρεάλ και από το σουρεάλ, διότι αφενός μεν η ξαδέλφη διαθέτει διαστάσεις μονδέλου (νταξ, ομορφόσογο, τι να λέμε τώρα...) αφετέρου δε, αν και γνωρίζω τα παπούτσια στα οποία αναφερόταν η γιαγιά (η οποία, επιμένω, βλέπει υπερβολικά πολλή τηλεόραση) δεν θυμάμαι τα συγκεκριμένα πατούμενα να θυμίζουν, στο ελάχιστο, τα all star της Ε.

Αυτά τα νέα από το Στρουμφοχωριό, αγαπητό ημερολόγιο. Μια χαρά περάσαμε. Άντε, και του χρόνου με υγεία!

Σε φιλώ

Dorothy